Wpisy archiwalne w kategorii
>100km
| Dystans całkowity: | 238153.82 km (w terenie 665.00 km; 0.28%) |
| Czas w ruchu: | 10350:56 |
| Średnia prędkość: | 22.86 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 87.20 km/h |
| Suma podjazdów: | 1827518 m |
| Maks. tętno maksymalne: | 177 (94 %) |
| Maks. tętno średnie: | 151 (80 %) |
| Suma kalorii: | 580913 kcal |
| Liczba aktywności: | 1036 |
| Średnio na aktywność: | 229.88 km i 10h 00m |
| Więcej statystyk | |
Piątek, 11 listopada 2011Kategoria >100km, >200km, >300km, Rower szosowy, Wypad
Warszawa - Sochaczew - Łowicz - Kutno - Konin - Września - Poznań - Nowy Tomyśl - Sulechów - Zielona Góra - Świdnica
Na okres Święta Niepodległości szykowałem się do wyjazdu na zaliczanie gmin na północnym Mazowszu, ale że zmobilizować się na ten mało atrakcyjny wyjazd było ciężko, a prognozy wietrzne zachęcały - postanowiłem pojechać na wyprawkę w Lubuskie. Ponad 400km w listopadzie - to już spore wyzwanie, ze względu na bardzo długie noce i niskie temperatury.
Ruszam na trasę o 20.30, by ominąć wiecznie remontowaną Dźwigową niepotrzebnie pojechałem przez Pruszków. A tam Jerozolimskie nieźle rozryte, następnie na kawałku do Ożarowa znowu dziury i objazd w rejonie nowo budowanej autostrady. Przebijając się przez te dziury nakląłem się na naszą prezydent zdrowo - bo głupie babsko cały ten remont Dźwigowej zafundowało nam tylko z tego powodu, że zachciało jej się zabłysnąć nowo otwartą ulicą tuż przed wyborami samorządowymi. I w wyniku silnego nacisku politycznego remont zakończono na łapu capu, podbudowę w tunelu zrobiono byle jak - i oczywiście natychmiast znowu się to rozwaliło i przez wiele miesięcy droga jest wyłączona z ruchu. A ulica jest kluczowa dla tego rejonu Warszawy, objeżdża się ja bardzo niewygodnie i daleko; tak więc warszawiacy mają komu być wdzięczni...
Za to po wjeździe na szosę poznańską jest już idealny asfalt i zaczyna się całkiem sprawna jazda. Dość zimno (1'C), ale noc widna (niemal pełnia), samego księżyca co prawda nie widać z powodu zachmurzonego nieba, ale i przez chmury nieźle rozjaśnia nocny mrok. Do Sochaczewa droga jest ruchliwa, za Sochaczewem robi się sporo gorzej (wjeżdżają tu tiry z ruchliwej DK50). Nieprzyjemnie jechało się do Łowicza, tutaj zdecydowana większość ruchu odbija w stronę Strykowa, by wjechać tam na autostradę poznańską. Natomiast stara szosa do Poznania - jest puściutka, świetny asfalt z poboczem. W Kutnie staję na odpoczynek pod stacją benzynową, gdy się nie kręci - organizm szybko się wychładza w takiej temperaturze (całą noc trzymało ten 1'C). Po wjeździe do województwa wielkopolskiego ok. 30km dość marnego asfaltu, za Kołem wraca dobra nawierzchnia, przed Koninem nudną trasę urozmaica kilka krótkich górek. Drugi postój robię kawałek za Koninem na stacji Orlenu, tym razem już w cieple, zafundowałem sobie herbatę i dwa hot-dogi. Jeszcze kawałek jazdy - i wreszcie zaczyna świtać, była to chyba moja najdłuższa noc na rowerze - w ciemnościach przejechałem aż koło 10h. Końcowy odcinek do Poznania pokonuje się sprawnie, do Wrześni co prawda nie ma pobocza, ale ruch jest na tyle symboliczny, że nic to nie przeszkadza; od Wrześni już do Poznania jest elegancka dwujezdniowa szosa.
Do Poznania udało mi się dotrzeć na czas, na dworcu PKP spotykam całą forumową ekipę pod "kierownictwem" Martwej Wiewiórki wybierającą się na wyprawkę w Lubuskie. Czekamy jeszcze na osoby dojeżdżające pociągiem z Gdańska i ok. 10.30 16-osobowym peletonem ruszamy w stronę Zielonej Góry. Pochmurna pogoda szybko zaczyna się poprawiać - i wkrótce mamy piękne słońce. Na wyjeździe z Zielonej Góry pojechaliśmy z Cimanem od razu drogą, natomiast większość grupy trzymała się ścieżek, na tym kawałku Yoshko niestety zaliczył na progu ograniczającym nieprzyjemny upadek i mocno stłukł nadgarstek, co bardzo utrudniało mu dalszą jazdę. Do Nowego Tomyśla droga porządnie wykonana, w miarę upływu kilometrów coraz fajniejsze widoki, ciekawe urozmaicenie po wielu km nudnej szosy poznańskiej. Jechaliśmy raczej takimi mniejszymi grupkami niż zwartym peletonem, część osób zostawała na zdjęcia, posiłek, czy też wolniej jechała - ale generalnie jak na tak duży peleton jechaliśmy bardzo sprawnie. W rejonie Nowego Tomyśla robimy większy postój na stacji benzynowej i coraz ciekawszymi drogami kierujemy się na Zbąszyń i Smardzewo. Niestety w Lubuskiem mniej główne drogi są w marniutkim stanie, nie brakuje dziur. Za Smardzewem już nocą zaliczamy większy podjeździk po dziurach i kierujemy się w stronę Sulechowa i mostu na Odrze. Sama Odra pięknie oświetlona wspaniałym księżycem, za rzeką zaczyna się dość długi podjazd do Zielonej Góry (ta góra to nie tylko w nazwie ;)), temperatura spada już do -1'C. Na wjeździe do miasta czekamy aż zbierze się cała grupa, większość osób jedzie jeszcze do miasta na pizzę, natomiast my w trójkę (z Tranquilo i Cimanem) kierujemy się już bezpośrednio do Świdnicy;natomiast Yoshko musiał się udać do szpitala, bo ból ręki stawał się coraz dotkliwszy (okazało się, że to silne stłuczenie nie złamanie). Przed samym bunkrem (który był bazą wyprawki) czeka nas nieprzyjemny 2km odcinek chamskiego bruku, na szosówce nie jedzie się po tym za fajnie.
Na miejscu było już sporo osób, które dojeżdżały z innych rejonów; rozmawiamy o wrażeniach z naszych tras, bierzemy się tez za pieczenie kiełbasek na grillu. Niestety za długo nie posiedziałem przy ognisku, bo po nieprzespanej nocy i 460km w nogach organizm domagał się natychmiastowego odpoczynku, dopóki się jeszcze jedzie to senność tak nie bierze, ale gdy się na dłużej stanie - kima łapie błyskawicznie ;)).
Pozdrowienia dla wszystkich forumowiczów - miło było spotkać na żywo tyle osób znanych dość długo w sieci!
Zdjęcia
Zaliczone gminy - 20 (GOLINA, Słupca - wieś, SŁUPCA - miasto powiatowe, Strzałkowo, WRZEŚNIA - miasto powiatowe, NEKLA, KOSTRZYN, SWARZĘDZ, POZNAŃ - miasto wojewódzkie i powiatowe + powiat grodzki, Tarnowo Podgórne, Dopiewo, BUK, OPALENICA, NOWY TOMYŚL - miasto powiatowe, ZBĄSZYŃ, Szczaniec, SULECHÓW, Zielona Góra - wieś, ZIELONA GÓRA - miasto wojewódzkie i powiatowe + powiat grodzki, Świdnica)
Na okres Święta Niepodległości szykowałem się do wyjazdu na zaliczanie gmin na północnym Mazowszu, ale że zmobilizować się na ten mało atrakcyjny wyjazd było ciężko, a prognozy wietrzne zachęcały - postanowiłem pojechać na wyprawkę w Lubuskie. Ponad 400km w listopadzie - to już spore wyzwanie, ze względu na bardzo długie noce i niskie temperatury.
Ruszam na trasę o 20.30, by ominąć wiecznie remontowaną Dźwigową niepotrzebnie pojechałem przez Pruszków. A tam Jerozolimskie nieźle rozryte, następnie na kawałku do Ożarowa znowu dziury i objazd w rejonie nowo budowanej autostrady. Przebijając się przez te dziury nakląłem się na naszą prezydent zdrowo - bo głupie babsko cały ten remont Dźwigowej zafundowało nam tylko z tego powodu, że zachciało jej się zabłysnąć nowo otwartą ulicą tuż przed wyborami samorządowymi. I w wyniku silnego nacisku politycznego remont zakończono na łapu capu, podbudowę w tunelu zrobiono byle jak - i oczywiście natychmiast znowu się to rozwaliło i przez wiele miesięcy droga jest wyłączona z ruchu. A ulica jest kluczowa dla tego rejonu Warszawy, objeżdża się ja bardzo niewygodnie i daleko; tak więc warszawiacy mają komu być wdzięczni...
Za to po wjeździe na szosę poznańską jest już idealny asfalt i zaczyna się całkiem sprawna jazda. Dość zimno (1'C), ale noc widna (niemal pełnia), samego księżyca co prawda nie widać z powodu zachmurzonego nieba, ale i przez chmury nieźle rozjaśnia nocny mrok. Do Sochaczewa droga jest ruchliwa, za Sochaczewem robi się sporo gorzej (wjeżdżają tu tiry z ruchliwej DK50). Nieprzyjemnie jechało się do Łowicza, tutaj zdecydowana większość ruchu odbija w stronę Strykowa, by wjechać tam na autostradę poznańską. Natomiast stara szosa do Poznania - jest puściutka, świetny asfalt z poboczem. W Kutnie staję na odpoczynek pod stacją benzynową, gdy się nie kręci - organizm szybko się wychładza w takiej temperaturze (całą noc trzymało ten 1'C). Po wjeździe do województwa wielkopolskiego ok. 30km dość marnego asfaltu, za Kołem wraca dobra nawierzchnia, przed Koninem nudną trasę urozmaica kilka krótkich górek. Drugi postój robię kawałek za Koninem na stacji Orlenu, tym razem już w cieple, zafundowałem sobie herbatę i dwa hot-dogi. Jeszcze kawałek jazdy - i wreszcie zaczyna świtać, była to chyba moja najdłuższa noc na rowerze - w ciemnościach przejechałem aż koło 10h. Końcowy odcinek do Poznania pokonuje się sprawnie, do Wrześni co prawda nie ma pobocza, ale ruch jest na tyle symboliczny, że nic to nie przeszkadza; od Wrześni już do Poznania jest elegancka dwujezdniowa szosa.
Do Poznania udało mi się dotrzeć na czas, na dworcu PKP spotykam całą forumową ekipę pod "kierownictwem" Martwej Wiewiórki wybierającą się na wyprawkę w Lubuskie. Czekamy jeszcze na osoby dojeżdżające pociągiem z Gdańska i ok. 10.30 16-osobowym peletonem ruszamy w stronę Zielonej Góry. Pochmurna pogoda szybko zaczyna się poprawiać - i wkrótce mamy piękne słońce. Na wyjeździe z Zielonej Góry pojechaliśmy z Cimanem od razu drogą, natomiast większość grupy trzymała się ścieżek, na tym kawałku Yoshko niestety zaliczył na progu ograniczającym nieprzyjemny upadek i mocno stłukł nadgarstek, co bardzo utrudniało mu dalszą jazdę. Do Nowego Tomyśla droga porządnie wykonana, w miarę upływu kilometrów coraz fajniejsze widoki, ciekawe urozmaicenie po wielu km nudnej szosy poznańskiej. Jechaliśmy raczej takimi mniejszymi grupkami niż zwartym peletonem, część osób zostawała na zdjęcia, posiłek, czy też wolniej jechała - ale generalnie jak na tak duży peleton jechaliśmy bardzo sprawnie. W rejonie Nowego Tomyśla robimy większy postój na stacji benzynowej i coraz ciekawszymi drogami kierujemy się na Zbąszyń i Smardzewo. Niestety w Lubuskiem mniej główne drogi są w marniutkim stanie, nie brakuje dziur. Za Smardzewem już nocą zaliczamy większy podjeździk po dziurach i kierujemy się w stronę Sulechowa i mostu na Odrze. Sama Odra pięknie oświetlona wspaniałym księżycem, za rzeką zaczyna się dość długi podjazd do Zielonej Góry (ta góra to nie tylko w nazwie ;)), temperatura spada już do -1'C. Na wjeździe do miasta czekamy aż zbierze się cała grupa, większość osób jedzie jeszcze do miasta na pizzę, natomiast my w trójkę (z Tranquilo i Cimanem) kierujemy się już bezpośrednio do Świdnicy;natomiast Yoshko musiał się udać do szpitala, bo ból ręki stawał się coraz dotkliwszy (okazało się, że to silne stłuczenie nie złamanie). Przed samym bunkrem (który był bazą wyprawki) czeka nas nieprzyjemny 2km odcinek chamskiego bruku, na szosówce nie jedzie się po tym za fajnie.
Na miejscu było już sporo osób, które dojeżdżały z innych rejonów; rozmawiamy o wrażeniach z naszych tras, bierzemy się tez za pieczenie kiełbasek na grillu. Niestety za długo nie posiedziałem przy ognisku, bo po nieprzespanej nocy i 460km w nogach organizm domagał się natychmiastowego odpoczynku, dopóki się jeszcze jedzie to senność tak nie bierze, ale gdy się na dłużej stanie - kima łapie błyskawicznie ;)).
Pozdrowienia dla wszystkich forumowiczów - miło było spotkać na żywo tyle osób znanych dość długo w sieci!
Zdjęcia
Zaliczone gminy - 20 (GOLINA, Słupca - wieś, SŁUPCA - miasto powiatowe, Strzałkowo, WRZEŚNIA - miasto powiatowe, NEKLA, KOSTRZYN, SWARZĘDZ, POZNAŃ - miasto wojewódzkie i powiatowe + powiat grodzki, Tarnowo Podgórne, Dopiewo, BUK, OPALENICA, NOWY TOMYŚL - miasto powiatowe, ZBĄSZYŃ, Szczaniec, SULECHÓW, Zielona Góra - wieś, ZIELONA GÓRA - miasto wojewódzkie i powiatowe + powiat grodzki, Świdnica)
Dane wycieczki:
DST: 465.80 km AVS: 26.19 km/h
ALT: 1242 m MAX: 50.40 km/h
Temp:2.0 'C
Góry Świętokrzyskie 2
Święta Katarzyna - Łysica (612m) - Łysa Góra (595m) - Jeleniowska (533m) - Szczytniak (554m) - Gołoszyce - Nowa Słupia - Rzepin - Starachowice - Mirzec - Radom - [pociąg] - Piaseczno - Warszawa
Rano spodziewałem się nawet mrozu - ale okazało się, że pogoda od wczoraj się zmieniła - niebo zachmurzone, a co za tym dzień sporo cieplejszy - 7'C. Pierwszy odcinek - to atak na najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich czyli Łysicę. Tutaj się nie łudziłem, że da się to podjechać; na rowerze da się dotrzeć tylko kawałek za kapliczkę Św. Franciszka, wyżej są już zdecydowanie za duże kamienie by jechać, na siodełku daje się pokonać tylko nieliczne kawałki z łagodnym nachyleniem. Niemniej podejście do długich nie należy, a za szczytem Łysicy kamieni jest już o wiele mniej i niemal cały leśny odcinek najwyższym grzbietem Gór Świętokrzyskich daje się jechać. Przy kapliczce Św.Mikołaja szlak odbija w dół i ostrym zjazdem wyjeżdża się z Puszczy Jodłowej. Kawałek jadę asfaltem, następnie długi odcinek skrajem lasu, sporo małych wymagających górek (ten odcinek można skrócić szlakiem rowerowym przez Podłysicę). Szlak wylatuje na drogę pod Łysą Górę, którą już wielokrotnie pokonywałem, na szczycie pod pięknym klasztorem robię krótki popas. Zjazd do Trzcianki ostry, następnie przez Kobylą Górę docieram do pasma Jeleniowskiego, drugiego co wysokości w Górach Świętokrzyskich. Podjazd pod Jeleniowską bardzo wymagający, sporo nachyleń powyżej 10%, droga też niełatwa, ale wjeżdżalna. Podobnie wygląda podjazd na Szczytniak, z tym że ten jest łagodniejszy w pierwszej części, natomiast ok. 500m są ostre ścianki, do tego dochodzi duża ilość kamieni. Na samym Szczytniaku spotykam samotną turystkę - była to jedna z trzech osób, które dziś spotkałem na całym szlaku, jak ktoś szuka spokoju - to tu go na pewno znajdzie. Od Szczytniaka czerwony szlak jest już łatwiejszy, podjazdy łagodniejsze, droga nie taka wymagająca. W Gołkowicach kończę jazdę czerwonym szlakiem, chciałem sobie zrobić skrót do asfaltu na Nową Słupię i pojechałem kawałek niebieskim szlakiem, a ten (jak to z bocznymi często bywa) był fatalnie oznaczony, trzeba było forsować zaorane pola i głęboki rów.
Asfaltowy odcinek do Nowej Słupii jedzie się marnie - pod wiatr, a przede wszystkim daje o sobie znać głód, ze względu na brak miejsca na jedzenie cały odcinek od Świętej Katarzyny pokonałem na 2 batonikach i jednym bidonie picia, a po drodze nie było sklepów. W Nowej Słupii robię więc zasłużoną wyżerkę - i wracam asfaltem do Radomia. Z Rzepina urozmaiciłem sobie trasę niebrzydkim terenowym szlakiem rowerowym do Starachowic kończącym się nad Zalewem Lubianka; trochę na niego czasu straciłem, więc do Radomia musiałem się nieźle sprężać by wyrobić się na pociąg.
Wyjazd zdecydowanie udany, Góry Świętokrzyskie całkiem nieoczekiwanie okazały się bardzo interesującym terenem na jazdę MTB - nie jest tu wcale tak łatwo, wiele dróg jest wymagających (kamienie, duże nachylenia) a jednocześnie odcinków, gdzie trzeba pchać - niewiele. Generalnie główniejsze, najciekawsze szlaki - są dobrze oznaczone, natomiast na bocznych - to już loteria wymagająca wielu nerwów i czasu na szukanie właściwej drogi. Na co warto zwrócić uwagę - te tereny potencjalnie grożą sporym błotem, nawet teraz po wielu dniach dobrej i suchej pogody - było trochę kawałków z błotkiem, trzeba było forsować parę strumieni. Tak więc, gdyby tu jechać po dłuższych deszczowych okresach - mogłoby być mniej przyjemnie.
Zdjęcia z wyjazdu
Zaliczone gminy - 1 (Łagów)
Święta Katarzyna - Łysica (612m) - Łysa Góra (595m) - Jeleniowska (533m) - Szczytniak (554m) - Gołoszyce - Nowa Słupia - Rzepin - Starachowice - Mirzec - Radom - [pociąg] - Piaseczno - Warszawa
Rano spodziewałem się nawet mrozu - ale okazało się, że pogoda od wczoraj się zmieniła - niebo zachmurzone, a co za tym dzień sporo cieplejszy - 7'C. Pierwszy odcinek - to atak na najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich czyli Łysicę. Tutaj się nie łudziłem, że da się to podjechać; na rowerze da się dotrzeć tylko kawałek za kapliczkę Św. Franciszka, wyżej są już zdecydowanie za duże kamienie by jechać, na siodełku daje się pokonać tylko nieliczne kawałki z łagodnym nachyleniem. Niemniej podejście do długich nie należy, a za szczytem Łysicy kamieni jest już o wiele mniej i niemal cały leśny odcinek najwyższym grzbietem Gór Świętokrzyskich daje się jechać. Przy kapliczce Św.Mikołaja szlak odbija w dół i ostrym zjazdem wyjeżdża się z Puszczy Jodłowej. Kawałek jadę asfaltem, następnie długi odcinek skrajem lasu, sporo małych wymagających górek (ten odcinek można skrócić szlakiem rowerowym przez Podłysicę). Szlak wylatuje na drogę pod Łysą Górę, którą już wielokrotnie pokonywałem, na szczycie pod pięknym klasztorem robię krótki popas. Zjazd do Trzcianki ostry, następnie przez Kobylą Górę docieram do pasma Jeleniowskiego, drugiego co wysokości w Górach Świętokrzyskich. Podjazd pod Jeleniowską bardzo wymagający, sporo nachyleń powyżej 10%, droga też niełatwa, ale wjeżdżalna. Podobnie wygląda podjazd na Szczytniak, z tym że ten jest łagodniejszy w pierwszej części, natomiast ok. 500m są ostre ścianki, do tego dochodzi duża ilość kamieni. Na samym Szczytniaku spotykam samotną turystkę - była to jedna z trzech osób, które dziś spotkałem na całym szlaku, jak ktoś szuka spokoju - to tu go na pewno znajdzie. Od Szczytniaka czerwony szlak jest już łatwiejszy, podjazdy łagodniejsze, droga nie taka wymagająca. W Gołkowicach kończę jazdę czerwonym szlakiem, chciałem sobie zrobić skrót do asfaltu na Nową Słupię i pojechałem kawałek niebieskim szlakiem, a ten (jak to z bocznymi często bywa) był fatalnie oznaczony, trzeba było forsować zaorane pola i głęboki rów.
Asfaltowy odcinek do Nowej Słupii jedzie się marnie - pod wiatr, a przede wszystkim daje o sobie znać głód, ze względu na brak miejsca na jedzenie cały odcinek od Świętej Katarzyny pokonałem na 2 batonikach i jednym bidonie picia, a po drodze nie było sklepów. W Nowej Słupii robię więc zasłużoną wyżerkę - i wracam asfaltem do Radomia. Z Rzepina urozmaiciłem sobie trasę niebrzydkim terenowym szlakiem rowerowym do Starachowic kończącym się nad Zalewem Lubianka; trochę na niego czasu straciłem, więc do Radomia musiałem się nieźle sprężać by wyrobić się na pociąg.
Wyjazd zdecydowanie udany, Góry Świętokrzyskie całkiem nieoczekiwanie okazały się bardzo interesującym terenem na jazdę MTB - nie jest tu wcale tak łatwo, wiele dróg jest wymagających (kamienie, duże nachylenia) a jednocześnie odcinków, gdzie trzeba pchać - niewiele. Generalnie główniejsze, najciekawsze szlaki - są dobrze oznaczone, natomiast na bocznych - to już loteria wymagająca wielu nerwów i czasu na szukanie właściwej drogi. Na co warto zwrócić uwagę - te tereny potencjalnie grożą sporym błotem, nawet teraz po wielu dniach dobrej i suchej pogody - było trochę kawałków z błotkiem, trzeba było forsować parę strumieni. Tak więc, gdyby tu jechać po dłuższych deszczowych okresach - mogłoby być mniej przyjemnie.
Zdjęcia z wyjazdu
Zaliczone gminy - 1 (Łagów)
Dane wycieczki:
DST: 146.90 km AVS: 17.11 km/h
ALT: 1958 m MAX: 52.30 km/h
Temp:10.0 'C
Góry Świętokrzyskie 1
Warszawa - Piaseczno - [pociąg] - Radom - Wąchock - Bodzentyn - Góra Bukowa (484m) - Radostowa (451m) - Święta Katarzyna
Świetną jak na koniec października pogodę postanowiłem wykorzystać na krótki wypad terenowy w góry. Jako cel wybrałem Góry Świętokrzyskie, które znam dość dobrze - ale z perspektywy szosy; teraz postanowiłem zapoznać się z nimi bliżej także w wydaniu terenowym.
Rano jadę do Piaseczna, najzimniej w tym roku (zaledwie 2'C), następnie pociągiem dojeżdżam do Radomia. Stąd kieruję się szosą do Wąchocka, cały odcinek pod wiatr. W Wąchocku nad zalewem robię większy postój, w międzyczasie pogoda się zupełnie wyklarowała - jest piękne słońca i zrobiło się bardzo ciepło (14-16'C); tak więc mam problemy z zapakowaniem wszystkich rzeczy do torby podsiodłowej, bo na część ubrań, które w planach miałem wieźć na sobie - jest za gorąco. Za Wąchockiem wjeżdżam do rezerwatu Wykus drogą z charakterystycznej dla Świętokrzyskiego kostki, 2 lata temu, gdy przeprawiałem się tu szosówką - było to nie lada wyzwanie, ale na góralu idzie dość prosto. Z tej drogi po paru km odbijam na niebieski szlak przez Polanę Langiewicza, tutaj już jest wyraźnie trudniej - trzeba uważać na kamienie ukrywające się pod sporą warstwą liści. Las prezentuje się niesamowicie - piękna gra jesiennych barw w promieniach przebijającego się zza liści słońca. Po kawałku szlak wraca drogi, następnie znowu od niej odbija - i tutaj zaczęła się zabawa, bo oznaczony jest beznadziejnie, a w lesie jest cała plątanina wąskich dróżek, co chwilę są skrzyżowania. Dobrych parę razy musiałem zawracać, kawałek przebijałem się po prostu przez gęsty las na azymut do drogi, a gdy wreszcie trafiłem na szlak - to w pewnym momencie skończył się na wielkiej polanie z wykarczowanymi drzewami! Niestety tak to bywa z bocznymi szlakami, wytycza się je bez głowy, nikt tego nie używa - i po czasie po prostu zarastają. Lepiej oznaczona była Powstańcza Droga Krzyżowa - czyli nietypowa droga krzyżowa, której poszczególne stacje stanowią mogiły żołnierzy, którzy polegli za Polskę. A mogił w tym rejonie jest naprawdę wiele, ten rejon słynął z patriotycznego nastawienia mieszkańców, którzy chętnie wspierali powstańców i sami zaciągali się do ich oddziałów. W czasie II wojny światowej zapłacili za to wielką daninę krwi, bo niemieccy bandyci stosowali politykę odpowiedzialności zbiorowej - i za udane akcje oddziałów leśnych bestialsko palili całe wsie z kobietami i dziećmi. Akurat gdy tu przejeżdżałem z okazji zbliżającego się Święta Wszystkich Świętych odbywało się jakieś duże nabożeństwo patriotyczne - bo słyszałem z daleka nagłośnione słowa modlitwy (choć na samo nabożeństwo się nie natknąłem).
Jako, że niebieskim szlakiem jechać było nie sposób, a na to kluczenie straciłem mnóstwo czasu - wróciłem do drogi przez Wykus i nią dojechałem do Bodzentyna. Tutaj skręciłem na zielony szlak i rozpocząłem wspinaczkę na Bukową Górę. Co mnie zaskoczyło - szlak był przejezdny niemal w całości, jedynie na krótkim kawałeczku (zaraz po końcu asfaltu) trzeba było wprowadzić rower pod ściankę ok. 25%. Ze szlaku pięknie widać parabolę Łysicy, następnie odbija w bok w malowniczy bukowy las, po drodze mija się też Obrazik - drewnianą kapliczkę wybudowaną tu by upamiętnić mogiłę polskiego żołnierza z okresu napoleońskiego, który skonał tu wracając spod Moskwy. Na samej Bukowej Górze są fajne skałki, stąd przyjemny zjazd żółtym szlakiem doprowadza mnie do asfaltu, którym (szlakiem rowerowym) jadę do Koszarki, by wjechać na czerwony Główny Szlak Gór Świętokrzyskich. Również i tutaj jedzie się elegancko - nie jest wcale za łatwo, ale się jedzie a nie pcha. W Masłowie (do miasteczka elegancki zjazd po trawie) szlak na chwilę wraca na asfalt, podjazd pod Klonówkę dość łatwy, później przyjemny kawałek grzbietem do Diabelskiego Kamienia i bardzo ostry zjazd z Dąbrówki (na kawałku nawet musiałem sprowadzać). Równie ostry podjazd jest pod Radostową, z nachyleniem jeszcze dałoby się radę (choć dochodzi do 25%) - ale problemem jest tu droga i bardzo głębokie koleiny od traktorów, więc tu część pierwszą podjazdu trzeba podprowadzić. Na Radostową docieram już po zmierzchu, z góry jest fajny zjazd i ostra ścianka pod Wymyśloną, ale tu ściankę 20% podjechałem, bo była dobrze trzymająca koło trawa. Końcówkę jadę już nocą, szlak na tym odcinku nieciekawy prowadzi skrajem pola i dociera do asfaltu przed Przełęczą Krajeńską, z której zjeżdżam do Św. Katarzyny, gdzie nocuję w przyzwoitym schronisku młodzieżowym.
Zdjęcia z wyjazdu
Śladu GPS niestety brak, odbiornik mi go nie zarejestrował
Warszawa - Piaseczno - [pociąg] - Radom - Wąchock - Bodzentyn - Góra Bukowa (484m) - Radostowa (451m) - Święta Katarzyna
Świetną jak na koniec października pogodę postanowiłem wykorzystać na krótki wypad terenowy w góry. Jako cel wybrałem Góry Świętokrzyskie, które znam dość dobrze - ale z perspektywy szosy; teraz postanowiłem zapoznać się z nimi bliżej także w wydaniu terenowym.
Rano jadę do Piaseczna, najzimniej w tym roku (zaledwie 2'C), następnie pociągiem dojeżdżam do Radomia. Stąd kieruję się szosą do Wąchocka, cały odcinek pod wiatr. W Wąchocku nad zalewem robię większy postój, w międzyczasie pogoda się zupełnie wyklarowała - jest piękne słońca i zrobiło się bardzo ciepło (14-16'C); tak więc mam problemy z zapakowaniem wszystkich rzeczy do torby podsiodłowej, bo na część ubrań, które w planach miałem wieźć na sobie - jest za gorąco. Za Wąchockiem wjeżdżam do rezerwatu Wykus drogą z charakterystycznej dla Świętokrzyskiego kostki, 2 lata temu, gdy przeprawiałem się tu szosówką - było to nie lada wyzwanie, ale na góralu idzie dość prosto. Z tej drogi po paru km odbijam na niebieski szlak przez Polanę Langiewicza, tutaj już jest wyraźnie trudniej - trzeba uważać na kamienie ukrywające się pod sporą warstwą liści. Las prezentuje się niesamowicie - piękna gra jesiennych barw w promieniach przebijającego się zza liści słońca. Po kawałku szlak wraca drogi, następnie znowu od niej odbija - i tutaj zaczęła się zabawa, bo oznaczony jest beznadziejnie, a w lesie jest cała plątanina wąskich dróżek, co chwilę są skrzyżowania. Dobrych parę razy musiałem zawracać, kawałek przebijałem się po prostu przez gęsty las na azymut do drogi, a gdy wreszcie trafiłem na szlak - to w pewnym momencie skończył się na wielkiej polanie z wykarczowanymi drzewami! Niestety tak to bywa z bocznymi szlakami, wytycza się je bez głowy, nikt tego nie używa - i po czasie po prostu zarastają. Lepiej oznaczona była Powstańcza Droga Krzyżowa - czyli nietypowa droga krzyżowa, której poszczególne stacje stanowią mogiły żołnierzy, którzy polegli za Polskę. A mogił w tym rejonie jest naprawdę wiele, ten rejon słynął z patriotycznego nastawienia mieszkańców, którzy chętnie wspierali powstańców i sami zaciągali się do ich oddziałów. W czasie II wojny światowej zapłacili za to wielką daninę krwi, bo niemieccy bandyci stosowali politykę odpowiedzialności zbiorowej - i za udane akcje oddziałów leśnych bestialsko palili całe wsie z kobietami i dziećmi. Akurat gdy tu przejeżdżałem z okazji zbliżającego się Święta Wszystkich Świętych odbywało się jakieś duże nabożeństwo patriotyczne - bo słyszałem z daleka nagłośnione słowa modlitwy (choć na samo nabożeństwo się nie natknąłem).
Jako, że niebieskim szlakiem jechać było nie sposób, a na to kluczenie straciłem mnóstwo czasu - wróciłem do drogi przez Wykus i nią dojechałem do Bodzentyna. Tutaj skręciłem na zielony szlak i rozpocząłem wspinaczkę na Bukową Górę. Co mnie zaskoczyło - szlak był przejezdny niemal w całości, jedynie na krótkim kawałeczku (zaraz po końcu asfaltu) trzeba było wprowadzić rower pod ściankę ok. 25%. Ze szlaku pięknie widać parabolę Łysicy, następnie odbija w bok w malowniczy bukowy las, po drodze mija się też Obrazik - drewnianą kapliczkę wybudowaną tu by upamiętnić mogiłę polskiego żołnierza z okresu napoleońskiego, który skonał tu wracając spod Moskwy. Na samej Bukowej Górze są fajne skałki, stąd przyjemny zjazd żółtym szlakiem doprowadza mnie do asfaltu, którym (szlakiem rowerowym) jadę do Koszarki, by wjechać na czerwony Główny Szlak Gór Świętokrzyskich. Również i tutaj jedzie się elegancko - nie jest wcale za łatwo, ale się jedzie a nie pcha. W Masłowie (do miasteczka elegancki zjazd po trawie) szlak na chwilę wraca na asfalt, podjazd pod Klonówkę dość łatwy, później przyjemny kawałek grzbietem do Diabelskiego Kamienia i bardzo ostry zjazd z Dąbrówki (na kawałku nawet musiałem sprowadzać). Równie ostry podjazd jest pod Radostową, z nachyleniem jeszcze dałoby się radę (choć dochodzi do 25%) - ale problemem jest tu droga i bardzo głębokie koleiny od traktorów, więc tu część pierwszą podjazdu trzeba podprowadzić. Na Radostową docieram już po zmierzchu, z góry jest fajny zjazd i ostra ścianka pod Wymyśloną, ale tu ściankę 20% podjechałem, bo była dobrze trzymająca koło trawa. Końcówkę jadę już nocą, szlak na tym odcinku nieciekawy prowadzi skrajem pola i dociera do asfaltu przed Przełęczą Krajeńską, z której zjeżdżam do Św. Katarzyny, gdzie nocuję w przyzwoitym schronisku młodzieżowym.
Zdjęcia z wyjazdu
Śladu GPS niestety brak, odbiornik mi go nie zarejestrował
Dane wycieczki:
DST: 117.50 km AVS: 17.89 km/h
ALT: 1585 m MAX: 57.40 km/h
Temp:12.0 'C
Harpagan 42
Na starcie popełniamy debiutancki błąd - za późno wstaliśmy, nie kalkulując do potrzebnego czasu odbioru i przygotowania sprzętu (m.in. przyczepienie numerów startowych, mapnika) - i w efekcie wszystko robimy na urwanie głowy. Nad mapą wiele nie myślałem - szybko ruszam na trasę kierując się na migające przede mną światełka. Z jednym małym błędem dość sprawnie docieram na punkt 19 przy obelisku, tutaj dołączam się do grupy Dareckiego, pod jego "nadzorem" sprawnie kierujemy się w stronę punktu numer 8. Tutaj już widać wyraźnie jak fatalnie jeździ się dziś w terenie - w skrócie błoto rozdaje karty, jest wszędzie i bardzo utrudnia jazdę. Do punktu 8 trzeba było sporo zjechać w dół, następnie z powrotem to podjechać do szosy. Przy kolejnym punkcie 15 - trochę pobłądziliśmy, tracąc w sumie ze dwa km, ale czasowo nie wyszło to źle. Na punkt 16 do Kadyn jedziemy częściowo terenem przez pola, omijamy w ten sposób większy podjazd przed Kadynami, ale czasowo chyba na tym przegraliśmy. Na samą wieżę nad Kadynami trzeba wprowadzać rowery uważając na mokrych drewnianych schodach. Stąd jadę kawałek sam, przed Świętym Kamieniem dogania mnie grupka Dareckiego, na czym dobrze wyszedłem, bo by dobrze na punkt trafić trzeba było po prostu znać te rejony, w bok odchodziło tyle ścieżek, że mapa była bezużyteczna.
Z 20 ewakuuję się kiepsko oznaczonym czerwonym szlakiem, początkowo po lesie, później przez nasiąknięte pola, na asfalt wjeżdżając kawałek przed Fromborkiem. Tutaj kupuję colę w sklepie (sprzedawczyni skwaszoną miną milcząco oceniła mój już nieźle usmarowany strój) i jadę czerwonym szlakiem na punkt 10. Tutaj także sporo błota, a punkt również niełatwy, trzeba było się ładować przez pole zagrodzone drutem pod napięciem ;). Stąd szybki powrót do asfaltu - i dłuższy wypoczynek od terenu na odcinku do Braniewa i dalej na Szyleny, przy skrzyżowaniu na ekspresówkę dochodzi mnie znowu ekipa Dareckiego, która jechała za mną spory kawałek w zasięgu wzroku. Razem zaliczamy dość łatwą 11. Na asfalcie do Płoskini wyprzedza nas trójka mocnych zawodników, udało mi się do nich podczepić, wspólnie zaliczamy 6; stąd asfaltem w stronę 14. Dalej do Sopotów poszło elegancko, tutaj się rozdzielamy, ja z bardzo mocnym Mariuszem Kozłowskim jedziemy czerwonym szlakiem, pozostałe dwie osoby (zapomniałem już nicków na bikestats) jadą asfaltem. Oszukaliśmy się na tym, bo szlak był ciężki, dużo dziur, sporo błota, trzeba było kawałek pchać rowery i ładować się na przełaj przez pole. Ale prawdziwa tragedia zaczyna się dopiero na terenowym dojeździe do punktu 9. Od miejscowości Stygajny droga to prostu jedno wielkie pole błota. O ile na wcześniejszych terenowych i błotnistych odcinkach wyraźnie zyskiwałem w stosunku do innych na swoich pancernych oponach (Nobby Nic 2,25) - to tutaj mnie załatwiły na amen. Błoto było tak potężne, że nie tylko nie dawało się jechać - ale nawet pchać roweru, bo tylne koło w ogóle się nie obracało. A ja ze względu na to, że miałem maksymalne opony pasujące do mojej ramy - miałem bardzo mały prześwit, do tego ciężko klockowane opony zgarniały tego błota więcej od innych, a na domiar złego doszedł zawias, gdzie zbiera się dużo więcej błota niż na hardtail'ach. Wściekłem się tutaj mocno, zastanawiając się - po co mi to wszytko było? W końcu postanowiłem się wycofać i wrócić asfaltem do Elbląga, nie zdobywając punktu. Ale i ten odwrót był niesłychanie trudny, robiło się dosłownie po parę kroków i kijem oraz rękoma trzeba było odklejać zwały błota z roweru. W końcu z ogromną ulgą docieram pod Stygajny, gdzie daje się już jako tako jechać, chociaż już do samego końca trasy wiozłem na rowerze dobre 2-3kg błota.
Po krótkim odpoczynku i posiłku wraca motywacja i postanawiam jeszcze trochę powalczyć o punkty, kierując się na punkt 13. Ten zaliczamy we dwójkę z kolegą (znowu nie pamiętam numeru) z którym na najbliższym odcinku ładnych parę razy się mijaliśmy, jadąc sporo wspólnie. Z 13 jest długi odcinek asfaltu przez Młynary (i spory podjazd w stronę Majewa), koło punktu 17 mijani rowerzyści krzyczą by kierować się śladami. Dzięki temu było rzeczywiście dość łatwo trafić, ale dojazd na punkt był trudny, spora górka i masa błota, końcówkę trzeba było podprowadzać. Stąd już pozostał tylko dojazd na metę, czasu było wystarczająco, więc się specjalnie nie spieszyłem, zyskałem jeszcze jadąc przez Zajączkowo, zamiast Majewo. Pozostało jedynie zaliczyć krótką górkę przed Milejewem, stąd już 200m w dół do samego Elbląga jechało się elegancko, na metę docieram bez napinki z 15min rezerwy.
Ostatecznie zająłem w Harpaganie 26 miejsce co jak na debiut uważam za wynik całkiem przyzwoity. Mogło być lepiej, bo pod względem kondycyjnym jechało mi się dobrze, ale na wyniku zaważył przede wszystkim ten cholerny punkt numer 9, jak przeanalizowałem wyniki - między zaliczeniem punktu 14 a 13 minęły aż 3h! Ale podobnie jak ja na tym punkcie poległo wielu zawodników, z tymi najmocniejszymi włącznie, był to punkt za jedynie 3 punkty wagowe, a trzeba było na niego stracić tyle czasu, że nie zostało go już na bardziej "tłuste" punkty, pierwsza trójka w klasyfikacji - właśnie ów punkt sobie darowała. A Harpagana wygrał zasłużenie Darecki - duże brawa za świetne zdolności nawigacyjne (z których także skorzystałem) i mądrą na panujące warunki taktykę, polegającą na odpuszczeniu najdalszych punktów. Myślę za to, że wygrałem zdecydowanie w konkurencji na najbardziej ubłoconego zawodnika i najbardziej ubłocony rower. Na spodniach miałem skorupę błota niemal do pasa, kurtka również mocno usmarowana, a o rowerze po punkcie numer 9 to już nawet szkoda gadać, nie ma to jak jazda z oponami 2,25 po głębokim błocie i bez błotników ;)). Ale jako ciekawostkę warto podać, że mimo niemal 200km w tych fatalnych warunkach byłem jednym z nielicznych zawodników z suchymi stopami, moje doświadczenie turystyczne w tym wymiarze zaprocentowało.
Co do spojrzenia ogólnego na całą imprezę - mam mieszane uczucia, z pewnością na tej ocenie mocno ważą fatalne warunki w jakich przyszło nam jechać, jak opowiadali ludzie startujący tutaj wielokrotnie - od lat nie było tak trudno. Przez pół trasy zastanawiałem się po co się w ogóle w to władowałem, dopiero na mecie przyszła refleksja, że aż tak źle nie było ;)). Niewątpliwie bardzo wiele zależy tutaj od szczęścia, czy uda się załapać do mocnej grupki z osobą dobrze znającą teren imprezy (miejscowi mają niewątpliwie duże fory). Ja uczciwie przyznaję, że sporo na tym zyskałem, gdybym musiał nawigować tylko samodzielnie - byłoby znacznie gorzej. Ale to już taka specyfika tej imprezy - jazda drużynowa i pomoc innych zawodników na trasie jest jak najbardziej dopuszczalna. Bo właśnie IMO na osobistej znajomości terenu, przebiegu szlaków i bocznych dróg zyskuje się najwięcej, nie na umiejętności posługiwania się mapami. Bo te są marnej jakości, zupełnie niewystarczające do tak precyzyjnej nawigacji, za wielu dróg i ścieżek na nich brakuje. Trochę to taka sztuka dla sztuki - nawigowanie za pomocą kiepściutkich i niedokładnych map, ale w końcu to przecież impreza na orientację i to ją odróżnia od zwykłych zawodów rowerowych; tu nie liczą się tylko mocne płuca, ale i głowy trzeba dużo używać, procentuje także doświadczenie w tego typu imprezach. Choć niewątpliwie dużo bardziej wymierne byłyby wyniki takiej imprezy, gdzie każdy musiałby nawigować samodzielnie.
Wielkim plusem tych zawodów jest możliwość spotkania całej masy rowerowych zapaleńców, czy wręcz fanatyków, niewątpliwie impreza ma swój niepowtarzalny klimat, te kilkaset osób rozłożonych na sali gimnastycznej w bazie zawodów robi wrażenie. Spotkałem m.in. Mareckiego, Roberta Turystę, nicki jeszcze paru osób z bikestats niestety wypadły mi z pamięci. Bardzo miłe było, że ze względu na charakterystyczne wąsy i jazdę w kolarskiej czapce, nie kasku - sporo osób mnie rozpoznawało i pozdrawiało na trasie; stąd również pozdrawiam wszystkich mijanych uczestników tej imprezy!
Po ukończeniu wyścigu kwestią kluczową było umycie rowerów i siebie, wybraliśmy się z Marcinem do myjni ręcznej, gdzie karczery poradziły sobie z tą kupą błota, którą przywiozłem sobie z całej trasy. Po wręczeniu nagród zwycięzcom Harpagana i losowaniu nagród wybraliśmy się jeszcze na obiad z dziewczynami, Marcinem, oraz Mareckim i Robertem.
Mój aparat fotograficzny w tych trudnych warunkach tak szwankował, że zdjęcia wyszły zupełnie do niczego, wrzucam tylko kilka błotnych obrazków ;))
A tutaj zdjęcia Cimana, które wypadły sporo lepiej
Zaliczone gminy - 8 (TOLKMICKO, FROMBORK, Braniewo - wieś, BRANIEWO - miasto powiatowe, Płoskinia, Wilczęta, MŁYNARY, Milejewo)
Na starcie popełniamy debiutancki błąd - za późno wstaliśmy, nie kalkulując do potrzebnego czasu odbioru i przygotowania sprzętu (m.in. przyczepienie numerów startowych, mapnika) - i w efekcie wszystko robimy na urwanie głowy. Nad mapą wiele nie myślałem - szybko ruszam na trasę kierując się na migające przede mną światełka. Z jednym małym błędem dość sprawnie docieram na punkt 19 przy obelisku, tutaj dołączam się do grupy Dareckiego, pod jego "nadzorem" sprawnie kierujemy się w stronę punktu numer 8. Tutaj już widać wyraźnie jak fatalnie jeździ się dziś w terenie - w skrócie błoto rozdaje karty, jest wszędzie i bardzo utrudnia jazdę. Do punktu 8 trzeba było sporo zjechać w dół, następnie z powrotem to podjechać do szosy. Przy kolejnym punkcie 15 - trochę pobłądziliśmy, tracąc w sumie ze dwa km, ale czasowo nie wyszło to źle. Na punkt 16 do Kadyn jedziemy częściowo terenem przez pola, omijamy w ten sposób większy podjazd przed Kadynami, ale czasowo chyba na tym przegraliśmy. Na samą wieżę nad Kadynami trzeba wprowadzać rowery uważając na mokrych drewnianych schodach. Stąd jadę kawałek sam, przed Świętym Kamieniem dogania mnie grupka Dareckiego, na czym dobrze wyszedłem, bo by dobrze na punkt trafić trzeba było po prostu znać te rejony, w bok odchodziło tyle ścieżek, że mapa była bezużyteczna.
Z 20 ewakuuję się kiepsko oznaczonym czerwonym szlakiem, początkowo po lesie, później przez nasiąknięte pola, na asfalt wjeżdżając kawałek przed Fromborkiem. Tutaj kupuję colę w sklepie (sprzedawczyni skwaszoną miną milcząco oceniła mój już nieźle usmarowany strój) i jadę czerwonym szlakiem na punkt 10. Tutaj także sporo błota, a punkt również niełatwy, trzeba było się ładować przez pole zagrodzone drutem pod napięciem ;). Stąd szybki powrót do asfaltu - i dłuższy wypoczynek od terenu na odcinku do Braniewa i dalej na Szyleny, przy skrzyżowaniu na ekspresówkę dochodzi mnie znowu ekipa Dareckiego, która jechała za mną spory kawałek w zasięgu wzroku. Razem zaliczamy dość łatwą 11. Na asfalcie do Płoskini wyprzedza nas trójka mocnych zawodników, udało mi się do nich podczepić, wspólnie zaliczamy 6; stąd asfaltem w stronę 14. Dalej do Sopotów poszło elegancko, tutaj się rozdzielamy, ja z bardzo mocnym Mariuszem Kozłowskim jedziemy czerwonym szlakiem, pozostałe dwie osoby (zapomniałem już nicków na bikestats) jadą asfaltem. Oszukaliśmy się na tym, bo szlak był ciężki, dużo dziur, sporo błota, trzeba było kawałek pchać rowery i ładować się na przełaj przez pole. Ale prawdziwa tragedia zaczyna się dopiero na terenowym dojeździe do punktu 9. Od miejscowości Stygajny droga to prostu jedno wielkie pole błota. O ile na wcześniejszych terenowych i błotnistych odcinkach wyraźnie zyskiwałem w stosunku do innych na swoich pancernych oponach (Nobby Nic 2,25) - to tutaj mnie załatwiły na amen. Błoto było tak potężne, że nie tylko nie dawało się jechać - ale nawet pchać roweru, bo tylne koło w ogóle się nie obracało. A ja ze względu na to, że miałem maksymalne opony pasujące do mojej ramy - miałem bardzo mały prześwit, do tego ciężko klockowane opony zgarniały tego błota więcej od innych, a na domiar złego doszedł zawias, gdzie zbiera się dużo więcej błota niż na hardtail'ach. Wściekłem się tutaj mocno, zastanawiając się - po co mi to wszytko było? W końcu postanowiłem się wycofać i wrócić asfaltem do Elbląga, nie zdobywając punktu. Ale i ten odwrót był niesłychanie trudny, robiło się dosłownie po parę kroków i kijem oraz rękoma trzeba było odklejać zwały błota z roweru. W końcu z ogromną ulgą docieram pod Stygajny, gdzie daje się już jako tako jechać, chociaż już do samego końca trasy wiozłem na rowerze dobre 2-3kg błota.
Po krótkim odpoczynku i posiłku wraca motywacja i postanawiam jeszcze trochę powalczyć o punkty, kierując się na punkt 13. Ten zaliczamy we dwójkę z kolegą (znowu nie pamiętam numeru) z którym na najbliższym odcinku ładnych parę razy się mijaliśmy, jadąc sporo wspólnie. Z 13 jest długi odcinek asfaltu przez Młynary (i spory podjazd w stronę Majewa), koło punktu 17 mijani rowerzyści krzyczą by kierować się śladami. Dzięki temu było rzeczywiście dość łatwo trafić, ale dojazd na punkt był trudny, spora górka i masa błota, końcówkę trzeba było podprowadzać. Stąd już pozostał tylko dojazd na metę, czasu było wystarczająco, więc się specjalnie nie spieszyłem, zyskałem jeszcze jadąc przez Zajączkowo, zamiast Majewo. Pozostało jedynie zaliczyć krótką górkę przed Milejewem, stąd już 200m w dół do samego Elbląga jechało się elegancko, na metę docieram bez napinki z 15min rezerwy.
Ostatecznie zająłem w Harpaganie 26 miejsce co jak na debiut uważam za wynik całkiem przyzwoity. Mogło być lepiej, bo pod względem kondycyjnym jechało mi się dobrze, ale na wyniku zaważył przede wszystkim ten cholerny punkt numer 9, jak przeanalizowałem wyniki - między zaliczeniem punktu 14 a 13 minęły aż 3h! Ale podobnie jak ja na tym punkcie poległo wielu zawodników, z tymi najmocniejszymi włącznie, był to punkt za jedynie 3 punkty wagowe, a trzeba było na niego stracić tyle czasu, że nie zostało go już na bardziej "tłuste" punkty, pierwsza trójka w klasyfikacji - właśnie ów punkt sobie darowała. A Harpagana wygrał zasłużenie Darecki - duże brawa za świetne zdolności nawigacyjne (z których także skorzystałem) i mądrą na panujące warunki taktykę, polegającą na odpuszczeniu najdalszych punktów. Myślę za to, że wygrałem zdecydowanie w konkurencji na najbardziej ubłoconego zawodnika i najbardziej ubłocony rower. Na spodniach miałem skorupę błota niemal do pasa, kurtka również mocno usmarowana, a o rowerze po punkcie numer 9 to już nawet szkoda gadać, nie ma to jak jazda z oponami 2,25 po głębokim błocie i bez błotników ;)). Ale jako ciekawostkę warto podać, że mimo niemal 200km w tych fatalnych warunkach byłem jednym z nielicznych zawodników z suchymi stopami, moje doświadczenie turystyczne w tym wymiarze zaprocentowało.
Co do spojrzenia ogólnego na całą imprezę - mam mieszane uczucia, z pewnością na tej ocenie mocno ważą fatalne warunki w jakich przyszło nam jechać, jak opowiadali ludzie startujący tutaj wielokrotnie - od lat nie było tak trudno. Przez pół trasy zastanawiałem się po co się w ogóle w to władowałem, dopiero na mecie przyszła refleksja, że aż tak źle nie było ;)). Niewątpliwie bardzo wiele zależy tutaj od szczęścia, czy uda się załapać do mocnej grupki z osobą dobrze znającą teren imprezy (miejscowi mają niewątpliwie duże fory). Ja uczciwie przyznaję, że sporo na tym zyskałem, gdybym musiał nawigować tylko samodzielnie - byłoby znacznie gorzej. Ale to już taka specyfika tej imprezy - jazda drużynowa i pomoc innych zawodników na trasie jest jak najbardziej dopuszczalna. Bo właśnie IMO na osobistej znajomości terenu, przebiegu szlaków i bocznych dróg zyskuje się najwięcej, nie na umiejętności posługiwania się mapami. Bo te są marnej jakości, zupełnie niewystarczające do tak precyzyjnej nawigacji, za wielu dróg i ścieżek na nich brakuje. Trochę to taka sztuka dla sztuki - nawigowanie za pomocą kiepściutkich i niedokładnych map, ale w końcu to przecież impreza na orientację i to ją odróżnia od zwykłych zawodów rowerowych; tu nie liczą się tylko mocne płuca, ale i głowy trzeba dużo używać, procentuje także doświadczenie w tego typu imprezach. Choć niewątpliwie dużo bardziej wymierne byłyby wyniki takiej imprezy, gdzie każdy musiałby nawigować samodzielnie.
Wielkim plusem tych zawodów jest możliwość spotkania całej masy rowerowych zapaleńców, czy wręcz fanatyków, niewątpliwie impreza ma swój niepowtarzalny klimat, te kilkaset osób rozłożonych na sali gimnastycznej w bazie zawodów robi wrażenie. Spotkałem m.in. Mareckiego, Roberta Turystę, nicki jeszcze paru osób z bikestats niestety wypadły mi z pamięci. Bardzo miłe było, że ze względu na charakterystyczne wąsy i jazdę w kolarskiej czapce, nie kasku - sporo osób mnie rozpoznawało i pozdrawiało na trasie; stąd również pozdrawiam wszystkich mijanych uczestników tej imprezy!
Po ukończeniu wyścigu kwestią kluczową było umycie rowerów i siebie, wybraliśmy się z Marcinem do myjni ręcznej, gdzie karczery poradziły sobie z tą kupą błota, którą przywiozłem sobie z całej trasy. Po wręczeniu nagród zwycięzcom Harpagana i losowaniu nagród wybraliśmy się jeszcze na obiad z dziewczynami, Marcinem, oraz Mareckim i Robertem.
Mój aparat fotograficzny w tych trudnych warunkach tak szwankował, że zdjęcia wyszły zupełnie do niczego, wrzucam tylko kilka błotnych obrazków ;))
A tutaj zdjęcia Cimana, które wypadły sporo lepiej
Zaliczone gminy - 8 (TOLKMICKO, FROMBORK, Braniewo - wieś, BRANIEWO - miasto powiatowe, Płoskinia, Wilczęta, MŁYNARY, Milejewo)
Dane wycieczki:
DST: 195.90 km AVS: 19.59 km/h
ALT: 1690 m MAX: 52.80 km/h
Temp:8.0 'C
Iława - Siemiany - Jerzwałd - Dzierzgoń - Rychliki - Markusy - Elbląg
Dojazd na Harpagana wraz z Marcinem postanowiliśmy sobie nieco urozmaicić - zamiast dojechać bezpośrednio do Elbląga pociągiem lub autobusem - ruszyliśmy już z Iławy. W planach mieliśmy jazdę szlakiem nad samym Jeziorakiem, ale okazało się, że jest kiepsko przejezdny i marnie oznaczony, więc zamiast niego pojechaliśmy leśnymi szutrówkami aż do Siemian. Stąd krótki kawałek asfaltu do Jerzwałdu i długi, ok. 10km odcinek dość chamskiej kostki do Starego Dzierzgonia. Tutaj zaczęła się poważniej psuć pogoda, oprócz dotychczasowego zimna doszedł też deszcz, który mniej lub bardziej - ale towarzyszył nam już do samego Elbląga, od Starego Dzierzgonia jechaliśmy też po ciemku, do tego okazało się, że w mojej czołówce mam padnięte baterie, sensownie świeciła tylko lampka Marcina. Niepotrzebnie w tych warunkach wzięliśmy się za zaliczanie podelbląskich gmin, w efekcie czego wkopaliśmy się po nocy na mocno zalany odcinek terenu między Rychlikami i Wysoką. Dało to nam nieźle popalić, do Elbląga dotarliśmy dopiero po 22 (zamiast planowanej 20); miała to być lekka rozgrzewka przed Harpaganem, a nieoczekiwanie wyszła całkiem męcząca trasa.
Meldujemy się w bazie zawodów, gdzie przywitał nas Marecky, załatwiamy formalności, robimy wiochę gotując obiad na maszynkach :)), w międzyczasie docierają znajome Marcina - Sigma i Śliwka.. Po dzisiejszych przeprawach terenowych jesteśmy pełni obaw co do jutrzejszej trasy, tym bardziej że niemal całą noc leje deszcz
Zaliczone gminy - 9 (IŁAWA - miasto powiatowe, Iława - wieś, Stary Dzierzgoń, DZIERZGOŃ, Rychliki, Markusy, Gronowo Elbląskie, Elbląg - wieś, ELBLĄG - miasto powiatowe + powiat grodzki)
Dojazd na Harpagana wraz z Marcinem postanowiliśmy sobie nieco urozmaicić - zamiast dojechać bezpośrednio do Elbląga pociągiem lub autobusem - ruszyliśmy już z Iławy. W planach mieliśmy jazdę szlakiem nad samym Jeziorakiem, ale okazało się, że jest kiepsko przejezdny i marnie oznaczony, więc zamiast niego pojechaliśmy leśnymi szutrówkami aż do Siemian. Stąd krótki kawałek asfaltu do Jerzwałdu i długi, ok. 10km odcinek dość chamskiej kostki do Starego Dzierzgonia. Tutaj zaczęła się poważniej psuć pogoda, oprócz dotychczasowego zimna doszedł też deszcz, który mniej lub bardziej - ale towarzyszył nam już do samego Elbląga, od Starego Dzierzgonia jechaliśmy też po ciemku, do tego okazało się, że w mojej czołówce mam padnięte baterie, sensownie świeciła tylko lampka Marcina. Niepotrzebnie w tych warunkach wzięliśmy się za zaliczanie podelbląskich gmin, w efekcie czego wkopaliśmy się po nocy na mocno zalany odcinek terenu między Rychlikami i Wysoką. Dało to nam nieźle popalić, do Elbląga dotarliśmy dopiero po 22 (zamiast planowanej 20); miała to być lekka rozgrzewka przed Harpaganem, a nieoczekiwanie wyszła całkiem męcząca trasa.
Meldujemy się w bazie zawodów, gdzie przywitał nas Marecky, załatwiamy formalności, robimy wiochę gotując obiad na maszynkach :)), w międzyczasie docierają znajome Marcina - Sigma i Śliwka.. Po dzisiejszych przeprawach terenowych jesteśmy pełni obaw co do jutrzejszej trasy, tym bardziej że niemal całą noc leje deszcz
Zaliczone gminy - 9 (IŁAWA - miasto powiatowe, Iława - wieś, Stary Dzierzgoń, DZIERZGOŃ, Rychliki, Markusy, Gronowo Elbląskie, Elbląg - wieś, ELBLĄG - miasto powiatowe + powiat grodzki)
Dane wycieczki:
DST: 115.90 km AVS: 19.42 km/h
ALT: 525 m MAX: 35.80 km/h
Temp:7.0 'C
Środa, 12 października 2011Kategoria >100km, >200km, >300km, Rower szosowy, Wycieczka
Warszawa - Węgrów - Sokołów Podl. - Siemiatycze - Kleszczele - Hajnówka - Zabłudów - Białystok
Dłuższa trasa przez część naszej ściany wschodniej. Ruszam koło 7, dość chłodno (9'C), do tego bardzo zimny wiatr. Pierwszy odcinek do Węgrowa standardowo mało ciekawy, ale wiatr popycha do przodu. Za Stanisławowem w paru miejscach trwa remont drogi, z pewnością przydatny bo była w marnym stanie. Ale niestety na remoncie się nie skończyło - jestem świadkiem strasznego barbarzyństwa drogowców, którzy na odcinku paru kilometrów wycieli szpaler drzew przy drodze (i wygląda, że wytną kolejne kilometry). Trasa do Węgrowa jest mało atrakcyjna, ale te szpalery powodowały że jakoś to jeszcze wyglądało. Niestety to już przeszłość - bydlaki wycięły piękne drzewa na długich odcinkach, pokutując teoriom, że to rzekomo bezpieczniejsze dla kierowców. Argument po prostu śmieszny - jeśli ktoś nie jest w stanie utrzymać auta na jezdni - nie powinien dostawać prawa jazdy; na tej zasadzie to można zacząć wycinać lasy, bo jak helikopter będzie musiał awaryjnie lądować to będzie mu łatwiej.
Bardziej atrakcyjna trasa zaczyna się wraz z województwem podlaskim i mostem na Bugu. Wiatr cały czas pomaga, do Siemiatycz średnia przekracza 30km/h. Tutaj zaczyna się prawdziwa ściana wschodnia, mało ruchliwa droga w stronę Hajnówki, dużo lasów, także i gorsze nawierzchnie. Pogoda cały czas marna, ciągle wieje ten lodowaty wiatr, niemal całą trasę musiałem jechać w kapturze by nie wyziębić głowy. Do tego zaczyna trochę padać, przed Hajnówką przez jakieś 20min lało porządnie, do tego nadchodząca z boku burza zaowocowała bardzo mocnym wiatrem w bok, trudno było się utrzymać na szosie.
Pu burzy ochłodziło się do 5-6'C i tak już było do końca trasy. Kończę jazdę już nocą, do Zabłudowa dalej piękna trasa, ale końcówka do Białegostoku - do niczego, jazda bardzo ruchliwą krajówką z Lublina, do tego w samym Białymstoku totalna wiocha - fatalnie rozryta jezdnia na dłuższym odcinku, do tego oszczędzają na prądzie i lampy na odcinku paru km były wyłączone. Wracam ostatnim pociągiem do Warszawy, na trasie odpoczywałem może ze 30min, ale dobrą godzinę straciłem na rozmaite ustawienia pozycji na rowerze; jednak przy jeździe w długich spodniach i w niskich temperaturach będę musiał wrócić do opasek na kolana, bo bez nich są pewne problemy
Zaliczone gminy - 8 (Nurzec-Stacja, Milejczyce, KLESZCZELE, Dubicze Cerkiewne, Hajnówka - wieś, HAJNÓWKA - miasto powiatowe, Narew, ZABŁUDÓW)
Dłuższa trasa przez część naszej ściany wschodniej. Ruszam koło 7, dość chłodno (9'C), do tego bardzo zimny wiatr. Pierwszy odcinek do Węgrowa standardowo mało ciekawy, ale wiatr popycha do przodu. Za Stanisławowem w paru miejscach trwa remont drogi, z pewnością przydatny bo była w marnym stanie. Ale niestety na remoncie się nie skończyło - jestem świadkiem strasznego barbarzyństwa drogowców, którzy na odcinku paru kilometrów wycieli szpaler drzew przy drodze (i wygląda, że wytną kolejne kilometry). Trasa do Węgrowa jest mało atrakcyjna, ale te szpalery powodowały że jakoś to jeszcze wyglądało. Niestety to już przeszłość - bydlaki wycięły piękne drzewa na długich odcinkach, pokutując teoriom, że to rzekomo bezpieczniejsze dla kierowców. Argument po prostu śmieszny - jeśli ktoś nie jest w stanie utrzymać auta na jezdni - nie powinien dostawać prawa jazdy; na tej zasadzie to można zacząć wycinać lasy, bo jak helikopter będzie musiał awaryjnie lądować to będzie mu łatwiej.
Bardziej atrakcyjna trasa zaczyna się wraz z województwem podlaskim i mostem na Bugu. Wiatr cały czas pomaga, do Siemiatycz średnia przekracza 30km/h. Tutaj zaczyna się prawdziwa ściana wschodnia, mało ruchliwa droga w stronę Hajnówki, dużo lasów, także i gorsze nawierzchnie. Pogoda cały czas marna, ciągle wieje ten lodowaty wiatr, niemal całą trasę musiałem jechać w kapturze by nie wyziębić głowy. Do tego zaczyna trochę padać, przed Hajnówką przez jakieś 20min lało porządnie, do tego nadchodząca z boku burza zaowocowała bardzo mocnym wiatrem w bok, trudno było się utrzymać na szosie.
Pu burzy ochłodziło się do 5-6'C i tak już było do końca trasy. Kończę jazdę już nocą, do Zabłudowa dalej piękna trasa, ale końcówka do Białegostoku - do niczego, jazda bardzo ruchliwą krajówką z Lublina, do tego w samym Białymstoku totalna wiocha - fatalnie rozryta jezdnia na dłuższym odcinku, do tego oszczędzają na prądzie i lampy na odcinku paru km były wyłączone. Wracam ostatnim pociągiem do Warszawy, na trasie odpoczywałem może ze 30min, ale dobrą godzinę straciłem na rozmaite ustawienia pozycji na rowerze; jednak przy jeździe w długich spodniach i w niskich temperaturach będę musiał wrócić do opasek na kolana, bo bez nich są pewne problemy
Zaliczone gminy - 8 (Nurzec-Stacja, Milejczyce, KLESZCZELE, Dubicze Cerkiewne, Hajnówka - wieś, HAJNÓWKA - miasto powiatowe, Narew, ZABŁUDÓW)
Dane wycieczki:
DST: 306.10 km AVS: 27.83 km/h
ALT: 1036 m MAX: 53.30 km/h
Temp:9.0 'C
Kampinoski Max
Wraz z Marcinem postanowiliśmy spróbować swoich sił z dwoma najdłuższymi i najciekawszymi szlakami Puszczy Kampinoskiej jednego dnia. Spotykamy się rano przed Dziekanowem, zimno (niecałe 10'C) ale pogoda i tak lepsza niż w prognozach. Na pierwszy ogień idzie zielony Południowy Szlak Leśny. Do Roztoki docieramy bardzo sprawnie (zaliczając po drodze błota koło Zaborowa Leśnego), w rejonie Górek, gdy mijamy Sosnę Powstańców zaczyna padać, chwilami lało całkiem mocno. Ale na szczęście za długo to nie potrwało, za Granicą się już uspokoiło. Tutaj jedziemy chyba najładniejszym odcinkiem szlaku - sporo singielków, bardzo przyjemne górki z Górą koło Św. Teresy na czele; do tego las krótko po deszczu ze słońcem prześwitującym zza liści prezentuje się uroczo.
Niestety przyjemna jazda kończy się za Izabelinem Leśnym. Szlak prowadzi przez Olszowieckie Błoto, mimo zmiany jego przebiegu parę lat temu dalej jest nieprzejezdny, trzeba forsować rozległe bagna. Szybko przemoczyliśmy buty i dalej było nam już wszystko jedno. Przez podmokły teren trzeba było się ładować ponad 2km, dalej jest już dobra droga do Żelazowej Woli. Stąd asfaltem przemieszczamy się do Brochowa, gdzie zaczyna się czerwony Główny Szlak Puszczański. Robimy tu większy postój - i ruszamy.
Niestety pierwsze, jeszcze nie-kampinoskie kilometry szlaku są zupełnie do niczego, w skrócie przebijanie się przez zaorane pola i gęste zagajniki leśne, trafiło się także krótkie bagno, w którym znowu zamoczyliśmy buty. Jazda zaczyna się dopiero przed Tułowicami, stąd szlak jest już w całości przejezdna. Pierwszy odcinek aż do Górek raczej łatwy i płaski; za to między Górkami i Roztoką zaczynają się Karpaty, dalej jest masyw Długiej Góry, tutaj trzeba już wylać sporo potu. W Roztoce meldujemy się krótko przed zmrokiem, odpoczywamy tu dłużej, Marcin je obiad. Ostatnie 20km jedziemy już po ciemku, mimo z konieczności wolniejszej jazdy, miało to swój niekłamany urok, szczególnie ostre zjazdy po dziurach i korzeniach podnosiły poziom adrenaliny, w pewnym momencie minęło nas nawet jakieś duże zwierzę kopytne (najprawdopodobniej łoś). Lampki (Sigma Pava) sprawowały się bez zarzutu, pozwalały na sprawną jazdę w zupełnych ciemnościach, a dzięki GPS-owi unikaliśmy problemów nawigacyjnych, w razie złego skrętu błyskawicznie orientowaliśmy się że źle jedziemy. Pod koniec zrobiło się już zimno (6'C), więc przemoczone stopy dawały się we znaki, doszło też zmęczenie bardzo wymagającą trasą (ponad 100km w terenie). Ale dało to też sporo satysfakcji i dużo pozytywnych wrażeń, Kampinos to zdecydowanie najciekawszy podwarszawski rejon na terenowe trasy rowerowe.
Fotki z wycieczki
Zdjęcia Marcina - bo mój aparat nie wymiata ;)
Wraz z Marcinem postanowiliśmy spróbować swoich sił z dwoma najdłuższymi i najciekawszymi szlakami Puszczy Kampinoskiej jednego dnia. Spotykamy się rano przed Dziekanowem, zimno (niecałe 10'C) ale pogoda i tak lepsza niż w prognozach. Na pierwszy ogień idzie zielony Południowy Szlak Leśny. Do Roztoki docieramy bardzo sprawnie (zaliczając po drodze błota koło Zaborowa Leśnego), w rejonie Górek, gdy mijamy Sosnę Powstańców zaczyna padać, chwilami lało całkiem mocno. Ale na szczęście za długo to nie potrwało, za Granicą się już uspokoiło. Tutaj jedziemy chyba najładniejszym odcinkiem szlaku - sporo singielków, bardzo przyjemne górki z Górą koło Św. Teresy na czele; do tego las krótko po deszczu ze słońcem prześwitującym zza liści prezentuje się uroczo.
Niestety przyjemna jazda kończy się za Izabelinem Leśnym. Szlak prowadzi przez Olszowieckie Błoto, mimo zmiany jego przebiegu parę lat temu dalej jest nieprzejezdny, trzeba forsować rozległe bagna. Szybko przemoczyliśmy buty i dalej było nam już wszystko jedno. Przez podmokły teren trzeba było się ładować ponad 2km, dalej jest już dobra droga do Żelazowej Woli. Stąd asfaltem przemieszczamy się do Brochowa, gdzie zaczyna się czerwony Główny Szlak Puszczański. Robimy tu większy postój - i ruszamy.
Niestety pierwsze, jeszcze nie-kampinoskie kilometry szlaku są zupełnie do niczego, w skrócie przebijanie się przez zaorane pola i gęste zagajniki leśne, trafiło się także krótkie bagno, w którym znowu zamoczyliśmy buty. Jazda zaczyna się dopiero przed Tułowicami, stąd szlak jest już w całości przejezdna. Pierwszy odcinek aż do Górek raczej łatwy i płaski; za to między Górkami i Roztoką zaczynają się Karpaty, dalej jest masyw Długiej Góry, tutaj trzeba już wylać sporo potu. W Roztoce meldujemy się krótko przed zmrokiem, odpoczywamy tu dłużej, Marcin je obiad. Ostatnie 20km jedziemy już po ciemku, mimo z konieczności wolniejszej jazdy, miało to swój niekłamany urok, szczególnie ostre zjazdy po dziurach i korzeniach podnosiły poziom adrenaliny, w pewnym momencie minęło nas nawet jakieś duże zwierzę kopytne (najprawdopodobniej łoś). Lampki (Sigma Pava) sprawowały się bez zarzutu, pozwalały na sprawną jazdę w zupełnych ciemnościach, a dzięki GPS-owi unikaliśmy problemów nawigacyjnych, w razie złego skrętu błyskawicznie orientowaliśmy się że źle jedziemy. Pod koniec zrobiło się już zimno (6'C), więc przemoczone stopy dawały się we znaki, doszło też zmęczenie bardzo wymagającą trasą (ponad 100km w terenie). Ale dało to też sporo satysfakcji i dużo pozytywnych wrażeń, Kampinos to zdecydowanie najciekawszy podwarszawski rejon na terenowe trasy rowerowe.
Fotki z wycieczki
Zdjęcia Marcina - bo mój aparat nie wymiata ;)
Dane wycieczki:
DST: 184.70 km AVS: 17.70 km/h
ALT: 560 m MAX: 47.00 km/h
Temp:9.0 'C
Wtorek, 4 października 2011Kategoria Wycieczka, Rower szosowy, >100km
Warszawa - Góra Kalwaria - Kołbiel - Wiązowna - Warszawa
Dłuższa przejażdżka szosowa. Piękna pogoda, trochę wiało raz w plecy raz w twarz ;)
Powrót szosą lubelską oraz przez centrum Warszawy, gdzie miałem sprawę do załatwienia
Dłuższa przejażdżka szosowa. Piękna pogoda, trochę wiało raz w plecy raz w twarz ;)
Powrót szosą lubelską oraz przez centrum Warszawy, gdzie miałem sprawę do załatwienia
Dane wycieczki:
DST: 106.10 km AVS: 28.17 km/h
ALT: 273 m MAX: 44.70 km/h
Temp:23.0 'C
Warszawa - Lipków - Zaborów Leśny - Leszno - Granica - Brochów - Tułowice - Piaski - Stara Dąbrowa - Cybulice - Łomianki - Warszawa
Jako, że ostatnio pogoda cały czas dopisuje postanowiłem się wybrać na dłuższą trasę po Kampinosie, moim celem były z grubsza niebieskie szlaki - zarówno południowy jak i północny, których fragmentów jeszcze nigdy nie zaliczałem. Sprawnie docieram do Lipkowa, tutaj wjeżdżam do lasu, z początku jest sporo piachu, później lepiej, a za Zaborowem Leśnym zaczynają się bagienka i odcinek szlaku znany z konieczności forsowania rozlewisk. Ale dziś poziom wody był umiarkowany i nie było specjalnych problemów, choć w jednym miejscu wyrwało się drzewo z korzeniami psując jedną z przepraw. Z Zaborowa (już nie Leśnego) jadę do Leszna odcinkiem który pokonywałem podczas Krwawej Pętli, mijam m.in miejsce gdzie zaliczyłem porządną glebę - w sumie nie jest właściwie w ogóle groźne, nieźle się wtedy załatwiłem ;). Za Lesznem kieruję się w stronę Karpat (dociera się tu ok. kilometrową groblą przez bagna); następny odcinek to ładne pagórki Karpat w sosnowym lesie. Później mniej ciekawy odcinek do Granicy, za cmentarzem z 1939 wjeżdżam na zielony szlak w stronę Famułek (bardzo fajny odcinek szczególnie w rejonie Góry koło Św. Teresy). Do Brochowa docieram drogami szutrowymi i asfaltem, zaliczam gminę (zrezygnowałem z fotografowania urzędów, za bardzo było to upierdliwe, teraz przerzucam się na robienie fotek tabliczek miast lub jakiś ciekawszych zabytków ;)); też robię tu większy popas.
Dalej asfaltem do Tułowic, tutaj fajny kawałek zielonym szlakiem, w rejonie skrzyżowania z niebieskim niepotrzebnie trzymałem się szlaku przedzierając się przez mocno zarośniętą drogę z dużą ilością pni blokujących jazdę. Dalej długi nudny odcinek wzdłuż nieczynnej wąskotorówki; dopiero za Starą Dąbrową szlak zrobił się ciekawy, do Jakubowszczyzny nie brakowało ostrych górek, szlak mocno kręcił. W Cybulicach kończy się las, miałem wracać boczną drogą przez Czosnów i Cząstków, ale że zaczęło trochę padać - pojechałem szybszą szosą gdańską(sprawdzalność prognoz jak zwykle żenująca, specjalnie sprawdzałem je tuż przed wyjściem - miało być cały czas słońce)
Kilka fotek
Zaliczone gminy - 1 (Kampinos)
Jako, że ostatnio pogoda cały czas dopisuje postanowiłem się wybrać na dłuższą trasę po Kampinosie, moim celem były z grubsza niebieskie szlaki - zarówno południowy jak i północny, których fragmentów jeszcze nigdy nie zaliczałem. Sprawnie docieram do Lipkowa, tutaj wjeżdżam do lasu, z początku jest sporo piachu, później lepiej, a za Zaborowem Leśnym zaczynają się bagienka i odcinek szlaku znany z konieczności forsowania rozlewisk. Ale dziś poziom wody był umiarkowany i nie było specjalnych problemów, choć w jednym miejscu wyrwało się drzewo z korzeniami psując jedną z przepraw. Z Zaborowa (już nie Leśnego) jadę do Leszna odcinkiem który pokonywałem podczas Krwawej Pętli, mijam m.in miejsce gdzie zaliczyłem porządną glebę - w sumie nie jest właściwie w ogóle groźne, nieźle się wtedy załatwiłem ;). Za Lesznem kieruję się w stronę Karpat (dociera się tu ok. kilometrową groblą przez bagna); następny odcinek to ładne pagórki Karpat w sosnowym lesie. Później mniej ciekawy odcinek do Granicy, za cmentarzem z 1939 wjeżdżam na zielony szlak w stronę Famułek (bardzo fajny odcinek szczególnie w rejonie Góry koło Św. Teresy). Do Brochowa docieram drogami szutrowymi i asfaltem, zaliczam gminę (zrezygnowałem z fotografowania urzędów, za bardzo było to upierdliwe, teraz przerzucam się na robienie fotek tabliczek miast lub jakiś ciekawszych zabytków ;)); też robię tu większy popas.
Dalej asfaltem do Tułowic, tutaj fajny kawałek zielonym szlakiem, w rejonie skrzyżowania z niebieskim niepotrzebnie trzymałem się szlaku przedzierając się przez mocno zarośniętą drogę z dużą ilością pni blokujących jazdę. Dalej długi nudny odcinek wzdłuż nieczynnej wąskotorówki; dopiero za Starą Dąbrową szlak zrobił się ciekawy, do Jakubowszczyzny nie brakowało ostrych górek, szlak mocno kręcił. W Cybulicach kończy się las, miałem wracać boczną drogą przez Czosnów i Cząstków, ale że zaczęło trochę padać - pojechałem szybszą szosą gdańską(sprawdzalność prognoz jak zwykle żenująca, specjalnie sprawdzałem je tuż przed wyjściem - miało być cały czas słońce)
Kilka fotek
Zaliczone gminy - 1 (Kampinos)
Dane wycieczki:
DST: 165.80 km AVS: 20.22 km/h
ALT: 423 m MAX: 44.60 km/h
Temp:20.0 'C
Granią Tatr 5
V dzień - Polana Chochołowska - Grześ (1653m) - Rakoń (1879m) - Wołowiec (2064m) - [SK] - Zabrat (1656m) - Tatliakove Pleso (1377m) - Zuberec - Sucha Hora - [PL] - Chochołów - Chabówka - Myślenice - Kraków
Wczoraj byłem na grani Tatr pieszo; dziś postanowiłem uderzyć tam z rowerem :)) Dlatego właśnie wybrałem Dolinę Chochołowską, bo Tatry Zachodnie mają inny charakter niż Wysokie, więcej tu połonin i łagodniejszych gór. Na trasę ruszam bardzo wcześnie, już o 7; pierwszy odcinek to podejście na samą grań, na ok. 1450m, na rowerze jadę tylko symbolicznie. Na grani mocno się rozczarowałem, bo okazało się, że szlak na Grzesia jest bardzo stromy, a podejście sporo wredniejsze niż to co było niżej. Ale jakoś się tam wpakowałem, Grześ jest już ponad lasem - więc pojawiły się kapitalne widoki na góry; pogoda kolejny dzień jest po prostu idealna, słonecznie, świetna widoczność, a do tego (co jest rzadkością w wysokich górach) praktycznie bezwietrznie. Warto dodać, że na szlaku o tak wczesnej godzinie jest zupełnie pusto, do Wołowca spotkałem tylko jedną osobę; więc całe góry mam niejako dla siebie!
Na grani już się trochę pojechało; niemniej odcinki pod górę, głównie z buta. W sumie z rowerem dotarłem na ok. 1950m; tutaj podejście pod Wołowiec było już koszmarne, spokojnie koło 50%; więc spiąłem po prostu koło do ramy, a sam poszedłem na szczyt na piechotę. Z Wołowca mam wspaniałe widoki na piękny masyw Rohaczy po słowackiej stronie. Obserwując też z góry przebieg rozmaitych szlaków i analizując je na GPS (niestety papierowej mapy Tatr nie miałem) postanawiam zjechać do Tatliakovego Plesa, gdzie dociera asfalt (byłem tam już kiedyś na szosówce, ale dojechać z góry to coś zupełnie innego :)). Kawałek z Wołowca sprowadzam, na Rakoń już pojechałem, nawet mi się na szczyt udało rowerem wpakować; turyści piesi (w międzyczasie sporo ich dotarło ze Słowacji) mimo zakazu jazdy na rowerze podchodzili do mnie z dużą sympatią, wielu mnie fotografowało jako nielichą ciekawostkę. Zjazd na przełęcz Zabrat bardzo stromy, licznik pokazał tu nawet 40%, więc większą część sprowadzałem bo nie brakowało tu luźnych kamieni, aczkolwiek ktoś z większym doświadczeniem w zjazdach mógłby się pewnie pokusić o zjazd całości. Z kolei z przełęczy do Tatliakovego Plesa wąska ścieżynka, sporo kamieni, a niżej korzenie; tez się wiele nie najechałem.
Z Plesa już elegancko w dół asfaltem; na oponach 2,25 wyciągnąłem niemal tyle co na szosówce, naprawdę dobrze zjeżdża ten full :)). Powrót do Krakowa przyjemną i mocno górzystą trasą przez Oravice, Suchą Horę, Chochołów, Czarny Dunajec; na zakopiankę wjeżdżam dopiero w Chabówce. Kawałek do Lubnia jak zwykle mało przyjemny, wielki ruch na drodze bez pobocza, a do tego największa plaga naszych dróg - czyli idioci, którzy muszą wyprzedzać zawsze i wszędzie; w żadnym razie nie mogą sobie pozwolić na odczekanie tych 20-30 sekund na bezpieczny manewr. Za Lubieniem wjeżdżam już na starą zakopianką, a za Myślenicami jest szerokie pobocze. Niepotrzebnie zatrzymałem się jeszcze na stacji na hot-dogi, przez co w Krakowie musiałem już zdrowo zasuwać na pociąg; niemniej udało się wyrobić. IR do Warszawy spóźnił się ponad godzinę (na 3h trasie!); z Krakowa IR po prostu nie opłaca się jeździć, gdy jest bilet rewelacyjny (cena na TLK ta sama co IR); bo niestety IR na Magistrali musi puszczać wszystkie pociągi i łapie spore opóźnienia z powodu postojów.
Wyjazd bardzo udany, zapoznałem się z jazdą w poważnym górskim terenie; bardzo dobrym pomysłem była rezygnacja z Beskidów i przerzucenie się Tatry, te dwa dni w najwyższych polskich górach (pieszo i rowerem) dostarczyły mi masę wrażeń; Tatry biją atrakcyjnością Beskidy na głowę; to tak jakby porównywać Ligę Mistrzów z naszą ligą piłkarską :)). Rower sprawdził się świetnie, nie miałem z nim żadnych problemów; do mojego stylu jazdy ten typ fulla (ze skokiem 100mm) pasuje jak ulał, jakieś karkołomne zjazdy mnie nie interesują; pod górę jeździ się całkiem przyzwoicie, a na asfalcie prezentuje się dużo lepiej niż tego oczekiwałem. Doskonale sprawdził się także ekwipunek, jazda z bagażem w górach to coś zupełnie innego niż na szosie; tutaj sakwy w ogóle się nie sprawdzą (nie można tak dociążać tyłu), natomiast sensownie rozłożony bagaż (trochę na tyle, kierownicy i w plecaku) - niemal w ogóle nie ogranicza, czuło się go głównie przy podprowadzaniu czy przenoszeniu roweru. Natomiast mobilność w górach zwiększa w sposób potężny, dzięki sprzętowi biwakowemu byłem całkowicie niezależny od sieci kwater, mogłem nocować gdzie mnie akurat łapał zmrok. Wymaga to oczywiście drastycznego obcięcia ilości przewożonego sprzętu w porównaniu z tym co wozi się w sakwach - ale coś za coś, wyprawy typu enduro to nie jest coś dla francuskich piesków, którzy bez codziennego prysznica i świeżego ubrania na każdy dzień nie dadzą rady; najbardziej denerwuje brak lepszego aparatu fotograficznego, niestety zdjęcia z małego kompaktu wychodzą marnie.
Zdjęcia z wyjazdu
V dzień - Polana Chochołowska - Grześ (1653m) - Rakoń (1879m) - Wołowiec (2064m) - [SK] - Zabrat (1656m) - Tatliakove Pleso (1377m) - Zuberec - Sucha Hora - [PL] - Chochołów - Chabówka - Myślenice - Kraków
Wczoraj byłem na grani Tatr pieszo; dziś postanowiłem uderzyć tam z rowerem :)) Dlatego właśnie wybrałem Dolinę Chochołowską, bo Tatry Zachodnie mają inny charakter niż Wysokie, więcej tu połonin i łagodniejszych gór. Na trasę ruszam bardzo wcześnie, już o 7; pierwszy odcinek to podejście na samą grań, na ok. 1450m, na rowerze jadę tylko symbolicznie. Na grani mocno się rozczarowałem, bo okazało się, że szlak na Grzesia jest bardzo stromy, a podejście sporo wredniejsze niż to co było niżej. Ale jakoś się tam wpakowałem, Grześ jest już ponad lasem - więc pojawiły się kapitalne widoki na góry; pogoda kolejny dzień jest po prostu idealna, słonecznie, świetna widoczność, a do tego (co jest rzadkością w wysokich górach) praktycznie bezwietrznie. Warto dodać, że na szlaku o tak wczesnej godzinie jest zupełnie pusto, do Wołowca spotkałem tylko jedną osobę; więc całe góry mam niejako dla siebie!
Na grani już się trochę pojechało; niemniej odcinki pod górę, głównie z buta. W sumie z rowerem dotarłem na ok. 1950m; tutaj podejście pod Wołowiec było już koszmarne, spokojnie koło 50%; więc spiąłem po prostu koło do ramy, a sam poszedłem na szczyt na piechotę. Z Wołowca mam wspaniałe widoki na piękny masyw Rohaczy po słowackiej stronie. Obserwując też z góry przebieg rozmaitych szlaków i analizując je na GPS (niestety papierowej mapy Tatr nie miałem) postanawiam zjechać do Tatliakovego Plesa, gdzie dociera asfalt (byłem tam już kiedyś na szosówce, ale dojechać z góry to coś zupełnie innego :)). Kawałek z Wołowca sprowadzam, na Rakoń już pojechałem, nawet mi się na szczyt udało rowerem wpakować; turyści piesi (w międzyczasie sporo ich dotarło ze Słowacji) mimo zakazu jazdy na rowerze podchodzili do mnie z dużą sympatią, wielu mnie fotografowało jako nielichą ciekawostkę. Zjazd na przełęcz Zabrat bardzo stromy, licznik pokazał tu nawet 40%, więc większą część sprowadzałem bo nie brakowało tu luźnych kamieni, aczkolwiek ktoś z większym doświadczeniem w zjazdach mógłby się pewnie pokusić o zjazd całości. Z kolei z przełęczy do Tatliakovego Plesa wąska ścieżynka, sporo kamieni, a niżej korzenie; tez się wiele nie najechałem.
Z Plesa już elegancko w dół asfaltem; na oponach 2,25 wyciągnąłem niemal tyle co na szosówce, naprawdę dobrze zjeżdża ten full :)). Powrót do Krakowa przyjemną i mocno górzystą trasą przez Oravice, Suchą Horę, Chochołów, Czarny Dunajec; na zakopiankę wjeżdżam dopiero w Chabówce. Kawałek do Lubnia jak zwykle mało przyjemny, wielki ruch na drodze bez pobocza, a do tego największa plaga naszych dróg - czyli idioci, którzy muszą wyprzedzać zawsze i wszędzie; w żadnym razie nie mogą sobie pozwolić na odczekanie tych 20-30 sekund na bezpieczny manewr. Za Lubieniem wjeżdżam już na starą zakopianką, a za Myślenicami jest szerokie pobocze. Niepotrzebnie zatrzymałem się jeszcze na stacji na hot-dogi, przez co w Krakowie musiałem już zdrowo zasuwać na pociąg; niemniej udało się wyrobić. IR do Warszawy spóźnił się ponad godzinę (na 3h trasie!); z Krakowa IR po prostu nie opłaca się jeździć, gdy jest bilet rewelacyjny (cena na TLK ta sama co IR); bo niestety IR na Magistrali musi puszczać wszystkie pociągi i łapie spore opóźnienia z powodu postojów.
Wyjazd bardzo udany, zapoznałem się z jazdą w poważnym górskim terenie; bardzo dobrym pomysłem była rezygnacja z Beskidów i przerzucenie się Tatry, te dwa dni w najwyższych polskich górach (pieszo i rowerem) dostarczyły mi masę wrażeń; Tatry biją atrakcyjnością Beskidy na głowę; to tak jakby porównywać Ligę Mistrzów z naszą ligą piłkarską :)). Rower sprawdził się świetnie, nie miałem z nim żadnych problemów; do mojego stylu jazdy ten typ fulla (ze skokiem 100mm) pasuje jak ulał, jakieś karkołomne zjazdy mnie nie interesują; pod górę jeździ się całkiem przyzwoicie, a na asfalcie prezentuje się dużo lepiej niż tego oczekiwałem. Doskonale sprawdził się także ekwipunek, jazda z bagażem w górach to coś zupełnie innego niż na szosie; tutaj sakwy w ogóle się nie sprawdzą (nie można tak dociążać tyłu), natomiast sensownie rozłożony bagaż (trochę na tyle, kierownicy i w plecaku) - niemal w ogóle nie ogranicza, czuło się go głównie przy podprowadzaniu czy przenoszeniu roweru. Natomiast mobilność w górach zwiększa w sposób potężny, dzięki sprzętowi biwakowemu byłem całkowicie niezależny od sieci kwater, mogłem nocować gdzie mnie akurat łapał zmrok. Wymaga to oczywiście drastycznego obcięcia ilości przewożonego sprzętu w porównaniu z tym co wozi się w sakwach - ale coś za coś, wyprawy typu enduro to nie jest coś dla francuskich piesków, którzy bez codziennego prysznica i świeżego ubrania na każdy dzień nie dadzą rady; najbardziej denerwuje brak lepszego aparatu fotograficznego, niestety zdjęcia z małego kompaktu wychodzą marnie.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 162.50 km AVS: 19.38 km/h
ALT: 1700 m MAX: 68.70 km/h
Temp:21.0 'C