Wpisy archiwalne w kategorii
Canyon Disc 2023
| Dystans całkowity: | 6177.50 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | 238:14 |
| Średnia prędkość: | 25.93 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 66.90 km/h |
| Suma podjazdów: | 35748 m |
| Liczba aktywności: | 15 |
| Średnio na aktywność: | 411.83 km i 15h 52m |
| Więcej statystyk | |
Sobota, 30 grudnia 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Walka ze sprzętem na Jurze
Podczas wielu naszych jesienno-zimowych wypadów ultra sprzęt sprawował się perfekcyjnie. Ale żeby była równowaga w przyrodzie za za dużo szczęścia trzeba kiedyś zapłacić cenę i na tym wypadzie los się na nas odegrał ;)). Na ostatni weekend w roku postanowiliśmy ruszyć na Jurę. Pociągi w tym terminie były bardzo obłożone, więc do Opola jedziemy składem, który nie oferuje przewozu rowerów, ale dla chcącego nic trudnego, rowery miały nawet miejsca siedzące ;).
Na dworcu w Opolu bierzemy się za wymianę klocków hamulcowych w rowerze Marty, zajechanych po mokrych 500km do Wilna. Niestety polegliśmy na tej operacji, bo tłoczków nijak się nie dało cofnąć, a w hamulcach szosowych jest mniej miejsca niż w MTB i by założyć nowe klocki tłoki trzeba cofnąć do zera. Ponad godzina roboty na marne, rozciąłem sobie rękę, a jeszcze na sam koniec dworcowy gołąb obsrał nam nowe klocki :P
Nie było rady, Marta musiała jechać jedynie z tylnym hamulcem, który też już powoli dogorywał. Na pierwszy ogień idzie Gogolin i Góra Świętej Anny, tutaj pech dopada mnie - gdzieś na bruku na szczycie czuję, że opona mi mięknie, więc trzeba było zmienić dętkę, a za ciepło to nie było, Marta czekając aż zrobię kapcia nieźle zmarzła. Świt za to mamy elegancki, zobaczyć słońce w grudniu to nie lada wyczyn ;)
Przed Zawierciem zaczynają się pierwsze jurajskie hopeczki, w samym mieście byliśmy w dwóch sklepach rowerowych by zreperować ten przedni hamulec, niestety sobota, dzień przed sylwestrem to i w Warszawie większość sklepów rowerowych jest zamknięta, nie inaczej było w Zawierciu.
Postanawiamy, więc zmienić trasę i zrezygnować z Ojcowa, bo jazda głębiej w Jurę była za ryzykowna, bo i w tylnym hamulcu Marty klocki już ledwo żyły. Mieliśmy zaproszenie do Marka Dembowskiego w Ogrodzieńcu, więc z chęcią skorzystaliśmy - wielkie dzięki dla Marka i rodziny za spotkanie i ugoszczenie nas, niestety zapomniałem zrobić wspólnego zdjęcia.
Z Ogrodzieńca bierzemy więc kurs na Warszawę, czekało nas jeszcze ze 40km solidnych jurajskich hopek, dopiero za Lelowem się wypłaściło. Zmierzch łapie nas za Włoszczową, ale nocka świetna do jazdy - sucha i księżycowa.
I gdy już myśleliśmy, że bez problemu dojedziemy do Warszawy - na 50km przed Grójcem w rowerze Marty pojawia się głośny chrobot. Po obejrzeniu sprzętu okazuje się, że padło łożysko w bębenku i kaseta ma luz na dobry centymetr. Na rowerze póki co dało się jeszcze jechać, ale Marta nie mogła puszczać korby, bo wtedy natychmiast bębenek głośno wył; nawet na zjazdach trzeba było dokręcać. Tego typu jazda jest bardzo niekomfortowa, dlatego Marta w Grójcu zjechała do domu, nie było sensu ryzykować, bo bębenek mógł paść na amen w każdej chwili, a jazda po aglomeracji warszawskiej, gdzie trzeba co chwilę ruszać i hamować byłaby bardzo niekomfortowa.
Z takimi awariami zrobić ponad 400km w grudniu to już kawał wyczynu, to wymaga nie lada psychy, by nie wsiąść w pociąg. Rower Marty, która przejechała w tym roku ponad 40tys km nie ma lekkiego życia :))
Krótki filmik z IG Marty
Zdjęcia z trasy
Podczas wielu naszych jesienno-zimowych wypadów ultra sprzęt sprawował się perfekcyjnie. Ale żeby była równowaga w przyrodzie za za dużo szczęścia trzeba kiedyś zapłacić cenę i na tym wypadzie los się na nas odegrał ;)). Na ostatni weekend w roku postanowiliśmy ruszyć na Jurę. Pociągi w tym terminie były bardzo obłożone, więc do Opola jedziemy składem, który nie oferuje przewozu rowerów, ale dla chcącego nic trudnego, rowery miały nawet miejsca siedzące ;).
Na dworcu w Opolu bierzemy się za wymianę klocków hamulcowych w rowerze Marty, zajechanych po mokrych 500km do Wilna. Niestety polegliśmy na tej operacji, bo tłoczków nijak się nie dało cofnąć, a w hamulcach szosowych jest mniej miejsca niż w MTB i by założyć nowe klocki tłoki trzeba cofnąć do zera. Ponad godzina roboty na marne, rozciąłem sobie rękę, a jeszcze na sam koniec dworcowy gołąb obsrał nam nowe klocki :P
Nie było rady, Marta musiała jechać jedynie z tylnym hamulcem, który też już powoli dogorywał. Na pierwszy ogień idzie Gogolin i Góra Świętej Anny, tutaj pech dopada mnie - gdzieś na bruku na szczycie czuję, że opona mi mięknie, więc trzeba było zmienić dętkę, a za ciepło to nie było, Marta czekając aż zrobię kapcia nieźle zmarzła. Świt za to mamy elegancki, zobaczyć słońce w grudniu to nie lada wyczyn ;)
Przed Zawierciem zaczynają się pierwsze jurajskie hopeczki, w samym mieście byliśmy w dwóch sklepach rowerowych by zreperować ten przedni hamulec, niestety sobota, dzień przed sylwestrem to i w Warszawie większość sklepów rowerowych jest zamknięta, nie inaczej było w Zawierciu.
Postanawiamy, więc zmienić trasę i zrezygnować z Ojcowa, bo jazda głębiej w Jurę była za ryzykowna, bo i w tylnym hamulcu Marty klocki już ledwo żyły. Mieliśmy zaproszenie do Marka Dembowskiego w Ogrodzieńcu, więc z chęcią skorzystaliśmy - wielkie dzięki dla Marka i rodziny za spotkanie i ugoszczenie nas, niestety zapomniałem zrobić wspólnego zdjęcia.
Z Ogrodzieńca bierzemy więc kurs na Warszawę, czekało nas jeszcze ze 40km solidnych jurajskich hopek, dopiero za Lelowem się wypłaściło. Zmierzch łapie nas za Włoszczową, ale nocka świetna do jazdy - sucha i księżycowa.
I gdy już myśleliśmy, że bez problemu dojedziemy do Warszawy - na 50km przed Grójcem w rowerze Marty pojawia się głośny chrobot. Po obejrzeniu sprzętu okazuje się, że padło łożysko w bębenku i kaseta ma luz na dobry centymetr. Na rowerze póki co dało się jeszcze jechać, ale Marta nie mogła puszczać korby, bo wtedy natychmiast bębenek głośno wył; nawet na zjazdach trzeba było dokręcać. Tego typu jazda jest bardzo niekomfortowa, dlatego Marta w Grójcu zjechała do domu, nie było sensu ryzykować, bo bębenek mógł paść na amen w każdej chwili, a jazda po aglomeracji warszawskiej, gdzie trzeba co chwilę ruszać i hamować byłaby bardzo niekomfortowa.
Z takimi awariami zrobić ponad 400km w grudniu to już kawał wyczynu, to wymaga nie lada psychy, by nie wsiąść w pociąg. Rower Marty, która przejechała w tym roku ponad 40tys km nie ma lekkiego życia :))
Krótki filmik z IG Marty
Zdjęcia z trasy
Dane wycieczki:
DST: 428.90 km AVS: 26.07 km/h
ALT: 2576 m MAX: 56.20 km/h
Temp:4.0 'C
Sobota, 16 grudnia 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, >500km, Canyon Disc 2023
Wilno
Grudzień to miesiąc z najdłuższymi nocami w roku i ... najlepszy czas na tradycyjną trasę do Wilna :)). Ponad 16-godzinna noc na rowerze to kawał wyzwania, szczególnie dla psychiki.
Dlatego dużo lepiej jechać w towarzystwie, a Marty to na takie soczyste trasy nie trzeba długo namawiać ;).Ruszamy z Warszawy dość późno, koło 15, tuż przed zachodem słońca. Pierwszy odcinek tradycyjnie mocno nieprzyjemny, czyli przebijanie się przez warszawską aglomerację, dopiero po ok. 40km robi się spokój na drogach. Wiatr elegancki, ale pojawiają się opady deszczu ze śniegiem, co jazdy nie ułatwia, szybko można zapomnieć o suchych stopach. Pierwszy popas robimy w Węgrowie, na kolejny do Wysokiego Mazowieckiego mamy sporo bocznych dróg, trochę się obawialiśmy o ich stan, bo temperatura oscyluje między -1'C a 0'C, ale nie ma z tym problemów. Jest co prawda mokro, ale co najważniejsze nie ma zalodzeń i ślisko na tyle co wynika z mokrej drogi. Nocną jazdę urozmaicają iluminacje świąteczne w co większych miasteczkach
Za Wysokiem Mazowieckiem czeka nas bardzo długi, aż 150km przerzut do Augustowa, bez żadnej infrastruktury. Tradycyjnie ciągnie się ten odcinek bardzo długo, drogi cały czas mokre; a odpoczynki "polowe" wymagają sporego zahartowania ;)
W Korycinie zastanawialiśmy czy jechać długim objazdem DK8 przez Janów, czy też jednak wybrać jazdę główną szosą. Postawiliśmy w końcu na objazd - i była to bardzo dobra decyzja, bo na tym fragmencie DK8, którego w drodze do Augustowa już się nie da objechać okazało się, ze ruch tirów w związku z pandemią oraz wojną na Ukrainie wcale się nie zmniejszył, to dalej jest jedna z najbardziej hardkorowych dróg w Polsce. Marta tak cisnęła na tym kawałku, że aż udało się jej zdobyć QOM-a ;). Gdy wjeżdżamy do Augustowa zaczyna już świtać, robimy tutaj długi, ponad godzinny popas, ruszając z Orlenu już za dnia. Odcinek do granicy niebrzydki, przez ośnieżone lasy Puszczy Augustowskiej, niestety (podobnie jak temu, gdy jechaliśmy do Wilna z Tadkiem) pogoda się zepsuła i zaczęło padać. Nie był to jakiś wielki deszcz, padało albo lekko, albo w formie mżawki, ale trzymało to już praktycznie do końca trasy.
Na Litwie trasa robi się bardziej pagórkowata, a wraz z dystansem pokonywanym na wschód pojawia się coraz więcej śniegu, tutaj taki lokalny Radio Tower (czyli znany podjazd na Zwifcie, jak to żartowała Marta)
Kolejny popas robimy po 410km w Olicie, kawałek po przekroczeniu Niemna wjeżdżamy w drugą noc na trasie. Zmęczenie robi się już coraz większe, sama trasa do Wilna jakaś specjalnie trudna nie jest, ale 500km o tej porze roku to jest już bardzo dużo, a my jedziemy praktycznie całą trasę po mokrych szosach, z połowę w deszczu, a temperatura maksymalna nie przekracza 2'C. Tak wiec do Troków docieramy już zdrowo ujechani, zrobiliśmy rundkę po pięknie podświetlonym mieście i dojechaliśmy nad zamek na jeziorze Galwe.
Natomiast z rundki nad jeziorem i przejazdu po mostkach musieliśmy już zrezygnować, bo wszystko było strasznie oblodzone, więc wybraliśmy powrót do głównej drogi z niej wjazd na boczną trasę do Wilna i po ok. 20km docieramy do naszego celu!
Przed samym Wilnem zaczęło już solidnie lać, więc do centrum dojeżdżamy zdrowo przemarznięci i zmęczeni oraz bardzo szczęśliwi, że to już koniec tych męczarni. Niestety czasu było już za mało na rundkę po centrum, do tego lało cały czas, więc zwiedzanie nam się zupełnie nie uśmiechało, woleliśmy posiedzieć w ciepłym Macu :)).
Trasa bardzo wymagająca, do Wilna jechałem już nieraz (także i w grudniu), ale w tym roku trafiły się najtrudniejsze warunki z wszystkich tych moich wileńskich tras. Dlatego wielkie podziękowania dla Marty za wspólną jazdę, bo każda inna dziewczyna to by mnie zabiła za jeżdżenie 500km na mokro i po ciemku przy 0'C, a Marta nawet słowem nie narzekała :)). A jakie mieliśmy warunki na trasie najlepiej pokazuje stan moich przednich klocków hamulcowych po tej trasie, zdarte do blachy. Drugi komplet też do wymiany, ale nie ma co narzekać - tam gdzie drwa rąbią tam wióry lecą! :))
Filmik z IG Marty
Zdjęcia z trasy
Grudzień to miesiąc z najdłuższymi nocami w roku i ... najlepszy czas na tradycyjną trasę do Wilna :)). Ponad 16-godzinna noc na rowerze to kawał wyzwania, szczególnie dla psychiki.
Dlatego dużo lepiej jechać w towarzystwie, a Marty to na takie soczyste trasy nie trzeba długo namawiać ;).Ruszamy z Warszawy dość późno, koło 15, tuż przed zachodem słońca. Pierwszy odcinek tradycyjnie mocno nieprzyjemny, czyli przebijanie się przez warszawską aglomerację, dopiero po ok. 40km robi się spokój na drogach. Wiatr elegancki, ale pojawiają się opady deszczu ze śniegiem, co jazdy nie ułatwia, szybko można zapomnieć o suchych stopach. Pierwszy popas robimy w Węgrowie, na kolejny do Wysokiego Mazowieckiego mamy sporo bocznych dróg, trochę się obawialiśmy o ich stan, bo temperatura oscyluje między -1'C a 0'C, ale nie ma z tym problemów. Jest co prawda mokro, ale co najważniejsze nie ma zalodzeń i ślisko na tyle co wynika z mokrej drogi. Nocną jazdę urozmaicają iluminacje świąteczne w co większych miasteczkach
Za Wysokiem Mazowieckiem czeka nas bardzo długi, aż 150km przerzut do Augustowa, bez żadnej infrastruktury. Tradycyjnie ciągnie się ten odcinek bardzo długo, drogi cały czas mokre; a odpoczynki "polowe" wymagają sporego zahartowania ;)
W Korycinie zastanawialiśmy czy jechać długim objazdem DK8 przez Janów, czy też jednak wybrać jazdę główną szosą. Postawiliśmy w końcu na objazd - i była to bardzo dobra decyzja, bo na tym fragmencie DK8, którego w drodze do Augustowa już się nie da objechać okazało się, ze ruch tirów w związku z pandemią oraz wojną na Ukrainie wcale się nie zmniejszył, to dalej jest jedna z najbardziej hardkorowych dróg w Polsce. Marta tak cisnęła na tym kawałku, że aż udało się jej zdobyć QOM-a ;). Gdy wjeżdżamy do Augustowa zaczyna już świtać, robimy tutaj długi, ponad godzinny popas, ruszając z Orlenu już za dnia. Odcinek do granicy niebrzydki, przez ośnieżone lasy Puszczy Augustowskiej, niestety (podobnie jak temu, gdy jechaliśmy do Wilna z Tadkiem) pogoda się zepsuła i zaczęło padać. Nie był to jakiś wielki deszcz, padało albo lekko, albo w formie mżawki, ale trzymało to już praktycznie do końca trasy.
Na Litwie trasa robi się bardziej pagórkowata, a wraz z dystansem pokonywanym na wschód pojawia się coraz więcej śniegu, tutaj taki lokalny Radio Tower (czyli znany podjazd na Zwifcie, jak to żartowała Marta)
Kolejny popas robimy po 410km w Olicie, kawałek po przekroczeniu Niemna wjeżdżamy w drugą noc na trasie. Zmęczenie robi się już coraz większe, sama trasa do Wilna jakaś specjalnie trudna nie jest, ale 500km o tej porze roku to jest już bardzo dużo, a my jedziemy praktycznie całą trasę po mokrych szosach, z połowę w deszczu, a temperatura maksymalna nie przekracza 2'C. Tak wiec do Troków docieramy już zdrowo ujechani, zrobiliśmy rundkę po pięknie podświetlonym mieście i dojechaliśmy nad zamek na jeziorze Galwe.
Natomiast z rundki nad jeziorem i przejazdu po mostkach musieliśmy już zrezygnować, bo wszystko było strasznie oblodzone, więc wybraliśmy powrót do głównej drogi z niej wjazd na boczną trasę do Wilna i po ok. 20km docieramy do naszego celu!
Przed samym Wilnem zaczęło już solidnie lać, więc do centrum dojeżdżamy zdrowo przemarznięci i zmęczeni oraz bardzo szczęśliwi, że to już koniec tych męczarni. Niestety czasu było już za mało na rundkę po centrum, do tego lało cały czas, więc zwiedzanie nam się zupełnie nie uśmiechało, woleliśmy posiedzieć w ciepłym Macu :)).
Trasa bardzo wymagająca, do Wilna jechałem już nieraz (także i w grudniu), ale w tym roku trafiły się najtrudniejsze warunki z wszystkich tych moich wileńskich tras. Dlatego wielkie podziękowania dla Marty za wspólną jazdę, bo każda inna dziewczyna to by mnie zabiła za jeżdżenie 500km na mokro i po ciemku przy 0'C, a Marta nawet słowem nie narzekała :)). A jakie mieliśmy warunki na trasie najlepiej pokazuje stan moich przednich klocków hamulcowych po tej trasie, zdarte do blachy. Drugi komplet też do wymiany, ale nie ma co narzekać - tam gdzie drwa rąbią tam wióry lecą! :))
Filmik z IG Marty
Zdjęcia z trasy
Dane wycieczki:
DST: 521.40 km AVS: 26.49 km/h
ALT: 2575 m MAX: 48.20 km/h
Temp:0.0 'C
Sobota, 11 listopada 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Po rogale świętomarcińskie, do pierdla i pod pomnik
...czyli Marta i jej ekipa Nieśmiertelnych znowu w akcji ;))
Listopad za pasem, ale to nie powód by odpuszczać jeżdżenie tras ultra. Cel na 11.XI sam się narzucał, w dzień Świętego Marcina warto się wybrać do Poznania na słynne rogale świętomarcińskie. Na dzisiejszą trasę do Marty i Rafała dołącza do nas też Michał, w pociągu do Poznania nasza ekipa oczywiście pełna życia i wigoru:
W Poznaniu robimy rundkę po centrum, które niestety od dawien dawna jest zeszpecone niekończącym się remontem, który jest jedną wielką kompromitacją tego miasta. Kiedyś Wielkopolska słynęła z doskonałego zarządzania, a teraz to skrajnie nieudolne władze Poznania stają się przedmiotem memów
Jeszcze trochę i poznaniacy dojdą do poziomu PKP i legendarnego remontu linii do Zakopanego, który trwa już 10 lat ;). Ale celem naszej wizyty w Poznaniu nie były zabytki, a słynne rogale świętomarcińskie, bo 11.XI to nie tylko Święto Niepodległości, ale również dzień Świętego Marcina, można powiedzieć nieoficjalnego patrona Poznania. Kupujemy oryginały, potwierdzone certyfikatem, smakowały wybornie!
Wyjazd z Poznania nieciekawy, dopiero jakieś 30km za miastem robi się przyjemnie, wychodzi słońce, a temperatura z poziomu 2-3 stopni skacze do całkiem przyjemnych 7-8'C. Kolejny punkt naszego "programu" to Wronki, słynące w całej Polsce oczywiście ze swojego więzienia, które trzeba to przyznać swoimi rozmiarami robi wrażenie, a na murze tego przybytku rozbawia nas taki oto plakat:
Za Wronkami najfajniejszy odcinek dzisiejszej trasy - wjeżdżamy w lasy Puszczy Noteckiej, następnie zwiedzamy urokliwe Drezdenko, a na wyjeździe z tego miasta wjeżdżamy na przyjemną ścieżkę rowerową
Kawałek za Drezdenkiem łapie nas zmierzch, do Świebodzina dojeżdżamy już nocą (po drodze odcinek lubuskich górek). Po postoju w Macu jedziemy pod słynną statuę Chrystusa Króla Wszechświata, trzeba przyznać, że ten rozmach i gigantomania robi wrażenie. Warto tu dodać, że Chrystus ze Świebodzina nie jest synem cieśli, tylko synem kolarza. Bo jednym z głównych inicjatorów budowy tego pomnika był Wacław Żurakowski, kilkukrotny finisher BBT, a następnie współorganizator tego wyścigu, który w Świebodzinie przez wiele lat był radnym oraz przewodniczącym rady miejskiej.
Ze Świebodzina zaczynamy długi, nocny odwrót do Wrześni. Pomagał nam wiatr w plecy, a temperatura trzymała sensowne 4'C, więc jechało się całkiem dobrze, choć oczywiście długie listopadowe noce potrafią dać w kość; to nie to samo co jazda w czerwcu. Kawałek przed Wrześnią podnosi nam ciśnienie stado saren, które wtargnęło na drogę wypłoszone jadącym obok pociągiem, ledwie się udało wyhamować. Niemniej z tych ostatnio pokonywanych tras ta była dla mnie najłatwiejsza, dobra pogoda i bardzo płaska trasa zrobiły swoje.
Zdjęcia z trasy
Krótki filmik na IG Marty
...czyli Marta i jej ekipa Nieśmiertelnych znowu w akcji ;))
Listopad za pasem, ale to nie powód by odpuszczać jeżdżenie tras ultra. Cel na 11.XI sam się narzucał, w dzień Świętego Marcina warto się wybrać do Poznania na słynne rogale świętomarcińskie. Na dzisiejszą trasę do Marty i Rafała dołącza do nas też Michał, w pociągu do Poznania nasza ekipa oczywiście pełna życia i wigoru:
W Poznaniu robimy rundkę po centrum, które niestety od dawien dawna jest zeszpecone niekończącym się remontem, który jest jedną wielką kompromitacją tego miasta. Kiedyś Wielkopolska słynęła z doskonałego zarządzania, a teraz to skrajnie nieudolne władze Poznania stają się przedmiotem memów
Jeszcze trochę i poznaniacy dojdą do poziomu PKP i legendarnego remontu linii do Zakopanego, który trwa już 10 lat ;). Ale celem naszej wizyty w Poznaniu nie były zabytki, a słynne rogale świętomarcińskie, bo 11.XI to nie tylko Święto Niepodległości, ale również dzień Świętego Marcina, można powiedzieć nieoficjalnego patrona Poznania. Kupujemy oryginały, potwierdzone certyfikatem, smakowały wybornie!
Wyjazd z Poznania nieciekawy, dopiero jakieś 30km za miastem robi się przyjemnie, wychodzi słońce, a temperatura z poziomu 2-3 stopni skacze do całkiem przyjemnych 7-8'C. Kolejny punkt naszego "programu" to Wronki, słynące w całej Polsce oczywiście ze swojego więzienia, które trzeba to przyznać swoimi rozmiarami robi wrażenie, a na murze tego przybytku rozbawia nas taki oto plakat:
Za Wronkami najfajniejszy odcinek dzisiejszej trasy - wjeżdżamy w lasy Puszczy Noteckiej, następnie zwiedzamy urokliwe Drezdenko, a na wyjeździe z tego miasta wjeżdżamy na przyjemną ścieżkę rowerową
Kawałek za Drezdenkiem łapie nas zmierzch, do Świebodzina dojeżdżamy już nocą (po drodze odcinek lubuskich górek). Po postoju w Macu jedziemy pod słynną statuę Chrystusa Króla Wszechświata, trzeba przyznać, że ten rozmach i gigantomania robi wrażenie. Warto tu dodać, że Chrystus ze Świebodzina nie jest synem cieśli, tylko synem kolarza. Bo jednym z głównych inicjatorów budowy tego pomnika był Wacław Żurakowski, kilkukrotny finisher BBT, a następnie współorganizator tego wyścigu, który w Świebodzinie przez wiele lat był radnym oraz przewodniczącym rady miejskiej.
Ze Świebodzina zaczynamy długi, nocny odwrót do Wrześni. Pomagał nam wiatr w plecy, a temperatura trzymała sensowne 4'C, więc jechało się całkiem dobrze, choć oczywiście długie listopadowe noce potrafią dać w kość; to nie to samo co jazda w czerwcu. Kawałek przed Wrześnią podnosi nam ciśnienie stado saren, które wtargnęło na drogę wypłoszone jadącym obok pociągiem, ledwie się udało wyhamować. Niemniej z tych ostatnio pokonywanych tras ta była dla mnie najłatwiejsza, dobra pogoda i bardzo płaska trasa zrobiły swoje.
Zdjęcia z trasy
Krótki filmik na IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 427.40 km AVS: 28.46 km/h
ALT: 1395 m MAX: 46.50 km/h
Temp:5.0 'C
Sobota, 4 listopada 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Pada deszczyk, pada równo - raz spadnie na kwiatek, raz spadnie na g...
Kolejny weekend, więc pora na kolejną traskę ultra. Sponsorem dzisiejszego odcinka był przemiły deszczyk, który uraczył nas towarzystwem przez 150km przy 5 stopniach. Serdeczne podziękowania, bo w dobrej pogodzie to my przecież nie jeździmy ;))
Ruszamy z Warszawy o północy, drogi mokre, ale z góry na razie nic kapie, zaczyna dopiero za Nasielskiem, w Ciechanowie robimy postój na Orlenie. Gdy ruszamy zostaje już tylko godzina do świtu, ale bardzo marny był to świt, bo lać zaczęło już solidnie i trzymało aż do Iławy. Większość ludzi szukałoby w takiej sytuacji odpoczynku w cieple, ale Marta wręcz przeciwnie - całe 130km do Iławy cisnęła na raz, nie chcąc słyszeć o pośrednich postojach; właśnie tak mocna głowa i odporność na złe warunki jest kluczowa na wyścigach ultra, bo tam to pogoda często rozdaje karty.
W Iławie robimy dłuższy popas w Macu i gdy ruszamy wreszcie robi się fajna pogoda - deszcz już nie pada, temperatura nieco skoczyła do góry, a momentami nawet przebłyskuje słońce. Droga do Suszu widokowa, powoli zmieniają się nam krajobrazy, bo wjeżdżamy na Powiśle. Główny punkt programu dzisiejszej trasy to Malbork i wspaniały zamek krzyżacki, który swoim ogromem nawet i w dzisiejszych czasach robi wielkie wrażenie, więc można jedynie się domyślać jak wielkie wrażenie wywierał w średniowieczu.
Kawałek za Malborkiem łapie nas zmierzch, listopadowy dzień to ciemności już o 16, więc trzeba się zacząć przyzwyczajać do zimowej długości dnia, bo do marca to lepiej nie będzie ;). Dojazd na Westerplatte to przejazd przez mocno zindustrializowane dzielnice Gdańska - mija się wielką rafinerię oraz jeszcze większy port z bardzo rozbudowaną infrastrukturą. Taki industrial za dnia wygląda z reguły fatalnie, natomiast nocą nabiera nowego życia, podświetlona rafineria prezentowała się niemal jak jakiś zaawansowany statek kosmiczny ;))
Westerplatte jak zawsze robi spore wrażenie, to miejsce ma swoją magię i choć dojazd na półwysep jest upierdliwy to moim zdaniem zdecydowanie warto.
Na koniec trasy robimy tradycyjną rundkę po gdańskiej starówce, okazało się też, że wreszcie ukończono remont zabytkowego dworca PKP, który teraz prezentuje się wspaniale, to bez wątpienia jeden z najładniejszych dworców w Polsce.
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Kolejny weekend, więc pora na kolejną traskę ultra. Sponsorem dzisiejszego odcinka był przemiły deszczyk, który uraczył nas towarzystwem przez 150km przy 5 stopniach. Serdeczne podziękowania, bo w dobrej pogodzie to my przecież nie jeździmy ;))
Ruszamy z Warszawy o północy, drogi mokre, ale z góry na razie nic kapie, zaczyna dopiero za Nasielskiem, w Ciechanowie robimy postój na Orlenie. Gdy ruszamy zostaje już tylko godzina do świtu, ale bardzo marny był to świt, bo lać zaczęło już solidnie i trzymało aż do Iławy. Większość ludzi szukałoby w takiej sytuacji odpoczynku w cieple, ale Marta wręcz przeciwnie - całe 130km do Iławy cisnęła na raz, nie chcąc słyszeć o pośrednich postojach; właśnie tak mocna głowa i odporność na złe warunki jest kluczowa na wyścigach ultra, bo tam to pogoda często rozdaje karty.
W Iławie robimy dłuższy popas w Macu i gdy ruszamy wreszcie robi się fajna pogoda - deszcz już nie pada, temperatura nieco skoczyła do góry, a momentami nawet przebłyskuje słońce. Droga do Suszu widokowa, powoli zmieniają się nam krajobrazy, bo wjeżdżamy na Powiśle. Główny punkt programu dzisiejszej trasy to Malbork i wspaniały zamek krzyżacki, który swoim ogromem nawet i w dzisiejszych czasach robi wielkie wrażenie, więc można jedynie się domyślać jak wielkie wrażenie wywierał w średniowieczu.
Kawałek za Malborkiem łapie nas zmierzch, listopadowy dzień to ciemności już o 16, więc trzeba się zacząć przyzwyczajać do zimowej długości dnia, bo do marca to lepiej nie będzie ;). Dojazd na Westerplatte to przejazd przez mocno zindustrializowane dzielnice Gdańska - mija się wielką rafinerię oraz jeszcze większy port z bardzo rozbudowaną infrastrukturą. Taki industrial za dnia wygląda z reguły fatalnie, natomiast nocą nabiera nowego życia, podświetlona rafineria prezentowała się niemal jak jakiś zaawansowany statek kosmiczny ;))
Westerplatte jak zawsze robi spore wrażenie, to miejsce ma swoją magię i choć dojazd na półwysep jest upierdliwy to moim zdaniem zdecydowanie warto.
Na koniec trasy robimy tradycyjną rundkę po gdańskiej starówce, okazało się też, że wreszcie ukończono remont zabytkowego dworca PKP, który teraz prezentuje się wspaniale, to bez wątpienia jeden z najładniejszych dworców w Polsce.
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 379.80 km AVS: 26.75 km/h
ALT: 1586 m MAX: 53.10 km/h
Temp:7.0 'C
Zimna Litwa
Ostatni weekend października to jedyny okres, gdy można pojeździć 25h na dobę - więc nie mogliśmy tej szansy zmarnować :)). A że przechodzimy na czas zimowy to jak mawiał klasyk z Misia "jak jest zima to musi być zimno" - ruszamy razem z Martą i Rafałem w najzimniejszy rejon w sensowym zasięgu, czyli na Litwę. Startujemy o 11 z Działdowa, od razu widać, że ciepło to dzisiaj nie będzie, są ledwie 3-4 stopnie. Oglądamy zamek krzyżacki w Nidzicy, następnie kierujemy się na Biskupiec, trasa prowadzi głównie lasami, więc można podziwiać piękne barwy jesieni.
Do Biskupca na Orlen docieramy już przemarznięci, więc wszyscy przebieramy się tu w grubsze ciuchy. Sanktuarium maryjne w Świętej Lipce oglądamy jeszcze za światła dziennego, do Kętrzyna i pobliskiego Wilczego Szańca docieramy już nocą.
Odcinek do Gołdapi mija całkiem sprawnie, tutaj robimy długi, ponad godzinny popas na wygodnym "kanapowym" Orlenie, stacje 24h znacznie podnoszą komfort zimowej jazdy. Za Gołdapią zaczyna się długi odcinek całkowitej "ciemnej dupy" - na 100km do Kalwarii na Litwie nie było żadnego oświetlenia w mijanych miasteczkach, a minęło nas na tym kawałku może z 5 samochodów. Na odcinku do Wiżajn wyremontowano drogę i odcinków z gorszym asfaltem zostało już bardzo niewiele. Udało nam się też zobaczyć Trójstyk granic Polski, Rosji i Litwy, spotkaliśmy tutaj co prawda patrol Straży Granicznej (a dochodziła północ) - ale nie robili żadnych problemów z podjechaniem kawałka pod sam słupek rozdzielający trzy granice. Okazało się, że słupek jako obiekt o szczególnie strategicznym znaczeniu jest szczelnie ogrodzony drutem kolczastym, czysto pokazowa komedia, bo skuteczność takiego rozwiązania w zatrzymywaniu imigrantów jest żadna, tym bardziej, że na długiej granicy z Rosją jest wiele dogodniejszych miejsc do przekroczenia granicy.
Kawałek dalej wjeżdżamy na Litwę, wychodzi księżyc i chwilami widoki są magiczne.
Ale zejście chmur z nieba oznaczało spadek temperatury, lekki mróz trzymał od Gołdapi, teraz spada tak na poziom -3'C, więc odliczamy już kilometry do stacji w Łoździejach, bo nocne 130km na mrozie to już daje zdrowo w kość. W Łoździejach na szczęście trafiamy na stację Circle K na dużym wypasie, gdzie można się wygodnie zregenerować, Marcie udało się nawet trochę pospać, my z Rafałem niestety nie posiedliśmy magicznej sztuki zasypiania w każdej pozycji w dowolnym miejscu ;))
Krótki kawałek za Łoździejami zaczyna świtać i jest bardzo zimno, aż do Druskiennik trzyma mróz na poziomie -3-4'C, ale widoki o świcie rekompensują to w całości.
Trochę przerobiliśmy pierwotną trasę do Druskiennik licząc, że oszczędzimy ok. 20km (nie przeliczając tego dokładnie), ale skrót okazał się sporo krótszy i już musieliśmy zacząć mocno pilnować czasu, by wyrobić się na pociąg w Augustowie; dlatego Druskienniki oglądamy tylko bardzo pobieżnie z rowerowego siodełka. Za Wiejsiejami zaczął się odcinek szutrowy z których słynie Litwa - i to jeden z najładniejszych jakie miałem okazję jechać; malownicze pagóreczki, pola, łąki i lasy w jesiennych barwach.
Do tego o tej porze roku szutry są twardo ubite, więc nawet na szosówkach nie są jakimś wielkim problemem, także jazda tego odcinka zajęła nam mniej czasu niż się obawialiśmy i mogliśmy jeszcze się zatrzymać w Gibach w lokalnym sklepiku, gdzie mieli bardzo smaczne drożdżówki; a na pociąg w Augustowie dotarliśmy z bezpiecznym półgodzinnym zapasem.
Trasa wymagająca, 500km pod koniec października to oznacza 14h nocy, do tego wypadło nam ok. 200km na mrozie, ani razu nie było cieplej niż 5'C. Ale frajdy taka jazda w dobrze zgranym rowerowo teamie daje masę, a jazda w trudniejszych warunkach pogodowych później mocno procentuje na wyścigach, bo pogoda na ultra to bardzo często jest kluczowy czynnik.
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Ostatni weekend października to jedyny okres, gdy można pojeździć 25h na dobę - więc nie mogliśmy tej szansy zmarnować :)). A że przechodzimy na czas zimowy to jak mawiał klasyk z Misia "jak jest zima to musi być zimno" - ruszamy razem z Martą i Rafałem w najzimniejszy rejon w sensowym zasięgu, czyli na Litwę. Startujemy o 11 z Działdowa, od razu widać, że ciepło to dzisiaj nie będzie, są ledwie 3-4 stopnie. Oglądamy zamek krzyżacki w Nidzicy, następnie kierujemy się na Biskupiec, trasa prowadzi głównie lasami, więc można podziwiać piękne barwy jesieni.
Do Biskupca na Orlen docieramy już przemarznięci, więc wszyscy przebieramy się tu w grubsze ciuchy. Sanktuarium maryjne w Świętej Lipce oglądamy jeszcze za światła dziennego, do Kętrzyna i pobliskiego Wilczego Szańca docieramy już nocą.
Odcinek do Gołdapi mija całkiem sprawnie, tutaj robimy długi, ponad godzinny popas na wygodnym "kanapowym" Orlenie, stacje 24h znacznie podnoszą komfort zimowej jazdy. Za Gołdapią zaczyna się długi odcinek całkowitej "ciemnej dupy" - na 100km do Kalwarii na Litwie nie było żadnego oświetlenia w mijanych miasteczkach, a minęło nas na tym kawałku może z 5 samochodów. Na odcinku do Wiżajn wyremontowano drogę i odcinków z gorszym asfaltem zostało już bardzo niewiele. Udało nam się też zobaczyć Trójstyk granic Polski, Rosji i Litwy, spotkaliśmy tutaj co prawda patrol Straży Granicznej (a dochodziła północ) - ale nie robili żadnych problemów z podjechaniem kawałka pod sam słupek rozdzielający trzy granice. Okazało się, że słupek jako obiekt o szczególnie strategicznym znaczeniu jest szczelnie ogrodzony drutem kolczastym, czysto pokazowa komedia, bo skuteczność takiego rozwiązania w zatrzymywaniu imigrantów jest żadna, tym bardziej, że na długiej granicy z Rosją jest wiele dogodniejszych miejsc do przekroczenia granicy.
Kawałek dalej wjeżdżamy na Litwę, wychodzi księżyc i chwilami widoki są magiczne.
Ale zejście chmur z nieba oznaczało spadek temperatury, lekki mróz trzymał od Gołdapi, teraz spada tak na poziom -3'C, więc odliczamy już kilometry do stacji w Łoździejach, bo nocne 130km na mrozie to już daje zdrowo w kość. W Łoździejach na szczęście trafiamy na stację Circle K na dużym wypasie, gdzie można się wygodnie zregenerować, Marcie udało się nawet trochę pospać, my z Rafałem niestety nie posiedliśmy magicznej sztuki zasypiania w każdej pozycji w dowolnym miejscu ;))
Krótki kawałek za Łoździejami zaczyna świtać i jest bardzo zimno, aż do Druskiennik trzyma mróz na poziomie -3-4'C, ale widoki o świcie rekompensują to w całości.
Trochę przerobiliśmy pierwotną trasę do Druskiennik licząc, że oszczędzimy ok. 20km (nie przeliczając tego dokładnie), ale skrót okazał się sporo krótszy i już musieliśmy zacząć mocno pilnować czasu, by wyrobić się na pociąg w Augustowie; dlatego Druskienniki oglądamy tylko bardzo pobieżnie z rowerowego siodełka. Za Wiejsiejami zaczął się odcinek szutrowy z których słynie Litwa - i to jeden z najładniejszych jakie miałem okazję jechać; malownicze pagóreczki, pola, łąki i lasy w jesiennych barwach.
Do tego o tej porze roku szutry są twardo ubite, więc nawet na szosówkach nie są jakimś wielkim problemem, także jazda tego odcinka zajęła nam mniej czasu niż się obawialiśmy i mogliśmy jeszcze się zatrzymać w Gibach w lokalnym sklepiku, gdzie mieli bardzo smaczne drożdżówki; a na pociąg w Augustowie dotarliśmy z bezpiecznym półgodzinnym zapasem.
Trasa wymagająca, 500km pod koniec października to oznacza 14h nocy, do tego wypadło nam ok. 200km na mrozie, ani razu nie było cieplej niż 5'C. Ale frajdy taka jazda w dobrze zgranym rowerowo teamie daje masę, a jazda w trudniejszych warunkach pogodowych później mocno procentuje na wyścigach, bo pogoda na ultra to bardzo często jest kluczowy czynnik.
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 501.20 km AVS: 26.50 km/h
ALT: 3259 m MAX: 61.30 km/h
Temp:1.0 'C
Sobota, 21 października 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Przez Pogórza na Podhale
Na początku tygodnia prognozy pogody na weekend były fatalne, ze śniegiem włącznie; na szczęście im bliżej weekendu tym to lepiej zaczynało wyglądać. Jedno było widać wyraźnie - warto było pojechać na południe, bo tam w sobotę miało być pod 20 stopni, w niedzielę z kolei się to miało wszystko zepsuć. Ruszamy więc piątek i zaraz po pracy jedziemy pociągiem do Skarżyska. Tam witają nas mokre drogi i mnóstwo wilgoci w powietrzu. I to się utrzymuje przez dłuższy odcinek, tak mniej więcej do Buska-Zdroju, gdzie odpoczywamy na Orlenie po licznych świętokrzyskich hopkach. Gdy zbliżamy się do Wisły jest już sucho, a temperatura w środku nocy osiąga aż 18 stopni, a mamy 21 października!
(fot.em.gieer)
Odcinek do Tarnowa to jazda pod wiatr, odwiedzamy malowane chaty w Zalipiu i stadion w Niecieczy. Świtać zaczyna nam za Ryglicami, gdy wjeżdżamy w pierwsze ścianki Pogórza Ciężkowickiego. Trochę brakuje nam słońca - ale góry to jednak góry i tu widoki zawsze są, szczególnie jesienią, gdy drzewa przybierają czerwono-złociste barwy
Z Ciężkowic kierujemy się na Pogórze Rożnowskie, jak to na pogórzach - ostrych ścianek nie brakuje, praktycznie każdy podjazd zawiera sekcje +10%, a są i takie co dochodzą do 15%. Marta choć jedzie na "mazowieckiej" kasecie i najlżejsze przełożenie jakim dysponuje to 36-30 - wciąga wszystko w korbach, udowadniając, że to najważniejsze przełożenie to trzeba mieć w nodze :)). Po widokowym przejeździe nad Jeziorem Rożnowskim wjeżdżamy na Velo Dunajec, którym pokonujemy dłuższy odcinek, aż do Ochotnicy. Szlak bardzo porządnie wykonany i wygodny do jazdy, a przede wszystkim pozwala całkowicie ominąć aglomerację Nowego Sącza, do tego widokowo wypada sporo lepiej niż alternatywne dla szlaku szosy:
Pogoda fenomenalna, koniec października, a w górach można jechać na krótki rękaw. Gdy rozpoczynamy długi podjazd na Knurowską wychodzi słońce i robi się bajkowo, mamy swoją Golden Hour. Widoki w rejonie przełęczy, a następnie ze zjazdu na Tatry powodują, że zmęczenia ponad 300km górskiej trasy w ogóle się nie czuje; po to właśnie warto jeździć ultra!
Z Nowego Targu zastanawialiśmy czy nie skrócić nieco trasy do Krakowa, bo już trochę na styk się z powrotnym pociągiem robiło; ale że wymagałoby to jazdy jedną z najbardziej hardkorowych na rower dróg w Polsce, czyli zakopianką - zostajemy przy dłuższym wariancie, dobrze przeze mnie sprawdzonym podczas powrotów z Głodówki. Marta na tym kawałku nieźle mnie przeczołgała cisnąc na podjazdach po 350W, z taką nogą to rzeczywiście do niczego górskie kasety nie są jej potrzebne ;)). Ale dzięki temu do Krakowa docieramy na luzie, z godzinnym zapasem, więc był jeszcze czas na obiad w Macu. Samo miasto w sobotni wieczór potężnie zatłoczone, jadąc na dworzec chwilami musieliśmy się przebijać przez korki.
Sumarycznie trasa bardzo udana, góry to są góry i widokowo zawsze przebijają nizinne krajobrazy, a przy takiej pogodzie jak trafiliśmy na Knurowskiej - to jazda robi się bajkowa!
Zdjęcia
Krótki filmik z IG Marty
Na początku tygodnia prognozy pogody na weekend były fatalne, ze śniegiem włącznie; na szczęście im bliżej weekendu tym to lepiej zaczynało wyglądać. Jedno było widać wyraźnie - warto było pojechać na południe, bo tam w sobotę miało być pod 20 stopni, w niedzielę z kolei się to miało wszystko zepsuć. Ruszamy więc piątek i zaraz po pracy jedziemy pociągiem do Skarżyska. Tam witają nas mokre drogi i mnóstwo wilgoci w powietrzu. I to się utrzymuje przez dłuższy odcinek, tak mniej więcej do Buska-Zdroju, gdzie odpoczywamy na Orlenie po licznych świętokrzyskich hopkach. Gdy zbliżamy się do Wisły jest już sucho, a temperatura w środku nocy osiąga aż 18 stopni, a mamy 21 października!
(fot.em.gieer)
Odcinek do Tarnowa to jazda pod wiatr, odwiedzamy malowane chaty w Zalipiu i stadion w Niecieczy. Świtać zaczyna nam za Ryglicami, gdy wjeżdżamy w pierwsze ścianki Pogórza Ciężkowickiego. Trochę brakuje nam słońca - ale góry to jednak góry i tu widoki zawsze są, szczególnie jesienią, gdy drzewa przybierają czerwono-złociste barwy
Z Ciężkowic kierujemy się na Pogórze Rożnowskie, jak to na pogórzach - ostrych ścianek nie brakuje, praktycznie każdy podjazd zawiera sekcje +10%, a są i takie co dochodzą do 15%. Marta choć jedzie na "mazowieckiej" kasecie i najlżejsze przełożenie jakim dysponuje to 36-30 - wciąga wszystko w korbach, udowadniając, że to najważniejsze przełożenie to trzeba mieć w nodze :)). Po widokowym przejeździe nad Jeziorem Rożnowskim wjeżdżamy na Velo Dunajec, którym pokonujemy dłuższy odcinek, aż do Ochotnicy. Szlak bardzo porządnie wykonany i wygodny do jazdy, a przede wszystkim pozwala całkowicie ominąć aglomerację Nowego Sącza, do tego widokowo wypada sporo lepiej niż alternatywne dla szlaku szosy:
Pogoda fenomenalna, koniec października, a w górach można jechać na krótki rękaw. Gdy rozpoczynamy długi podjazd na Knurowską wychodzi słońce i robi się bajkowo, mamy swoją Golden Hour. Widoki w rejonie przełęczy, a następnie ze zjazdu na Tatry powodują, że zmęczenia ponad 300km górskiej trasy w ogóle się nie czuje; po to właśnie warto jeździć ultra!
Z Nowego Targu zastanawialiśmy czy nie skrócić nieco trasy do Krakowa, bo już trochę na styk się z powrotnym pociągiem robiło; ale że wymagałoby to jazdy jedną z najbardziej hardkorowych na rower dróg w Polsce, czyli zakopianką - zostajemy przy dłuższym wariancie, dobrze przeze mnie sprawdzonym podczas powrotów z Głodówki. Marta na tym kawałku nieźle mnie przeczołgała cisnąc na podjazdach po 350W, z taką nogą to rzeczywiście do niczego górskie kasety nie są jej potrzebne ;)). Ale dzięki temu do Krakowa docieramy na luzie, z godzinnym zapasem, więc był jeszcze czas na obiad w Macu. Samo miasto w sobotni wieczór potężnie zatłoczone, jadąc na dworzec chwilami musieliśmy się przebijać przez korki.
Sumarycznie trasa bardzo udana, góry to są góry i widokowo zawsze przebijają nizinne krajobrazy, a przy takiej pogodzie jak trafiliśmy na Knurowskiej - to jazda robi się bajkowa!
Zdjęcia
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 430.80 km AVS: 23.91 km/h
ALT: 4232 m MAX: 62.30 km/h
Temp:17.0 'C
Sobota, 14 października 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Przez Podlasie do Ełku
Jako, że na sobotę były doskonałe prognozy pogody grzechem byłoby tego nie wykorzystać. Po nocnym pociągu do Siedlec ruszamy razem z Martą krótko przed świtem. Pierwszy odcinek na prom w Mielniku - to widokowa uczta, piękny spektakl barw wschodzącego słońca, czy fantazyjne układy chmur gdy płyniemy promem przez Bug.
fot. @em.gieer
Z Mielnika kierujemy się bocznymi drogami w stronę białoruskiej granicy. Było trochę dziurawych odcinków, był nawet i kawałek z antycznym już podlaskim gruboziarnistym asfaltem - ale zdecydowanie było warto bo kawałek jest ciekawy. Wisienką na torcie tego fragmentu trasy była urokliwa drewniana cerkiewka w Koterce, tuż przy samej granicy. Wrażenie robi zarówno sama cerkiew jak i jej ulokowanie, bo jest otoczona lasem.
Postój robimy w Kleszczelach, tutaj krótka rozmowa ze starszą mieszkanką miasteczka i przyjemny dla ucha wschodni zaśpiew. Babcia kilka razy nas prosiła byśmy na siebie uważali i nie jechali za szybko, ale wiatr na odcinku do Hajnówki był taki, że 35km/h to się jechało bez żadnego wysiłku, a na delikatnych zjazdach 1-2% przekraczaliśmy nawet i 50km/h. Pogoda bajkowa, od Kleszczeli temperatury powyżej 20'C, więc jedziemy zupełnie na krótko i jedzie się doskonale. Kolejny punkt programu to Zalew Siemianiówka, od tego momentu pogoda powoli zaczęła się psuć. Najpierw leciutko popadywało na odcinku do Krynek i gdy już się nam wydawało, że opady przeszły to podjechała sina chmura z której już solidnie walnęło ;))
Na szczęście w porę trafił się przystanek, więc nie przemokliśmy i po przejściu głównego uderzenia deszczu ruszamy dalej. Popadywało do Nowego Dworu (dojeżdżamy tam już nocą), ale opady szybko przeszły i wkrótce mieliśmy piękne gwiaździste niebo; z rejonu Nowego Dworu też dobrze było widać poświatę Grodna, oddalonego ledwie 20km w linii prostej.
Jak gwiaździste niebo - to i nocka chłodna, temperatura szybko zeskoczyła na poziom 6-7'C, więc popas w McDonaldzie w Suwałkach był jak znalazł, można było zmienić mokre po deszczu skarpetki. Ostatnie 90km do Ełku to sporo jazdy pod wiejący z zachodu wiatr, też remonty na krajówce DK65, nad jezioro Ełckie docieramy po czwartej, z dużym zapasem przed porannym pociągiem do Warszawy.
Kolejna bardzo udana traska z cyklu tylko dla członków klubu: :))
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Jako, że na sobotę były doskonałe prognozy pogody grzechem byłoby tego nie wykorzystać. Po nocnym pociągu do Siedlec ruszamy razem z Martą krótko przed świtem. Pierwszy odcinek na prom w Mielniku - to widokowa uczta, piękny spektakl barw wschodzącego słońca, czy fantazyjne układy chmur gdy płyniemy promem przez Bug.
fot. @em.gieer
Z Mielnika kierujemy się bocznymi drogami w stronę białoruskiej granicy. Było trochę dziurawych odcinków, był nawet i kawałek z antycznym już podlaskim gruboziarnistym asfaltem - ale zdecydowanie było warto bo kawałek jest ciekawy. Wisienką na torcie tego fragmentu trasy była urokliwa drewniana cerkiewka w Koterce, tuż przy samej granicy. Wrażenie robi zarówno sama cerkiew jak i jej ulokowanie, bo jest otoczona lasem.
Postój robimy w Kleszczelach, tutaj krótka rozmowa ze starszą mieszkanką miasteczka i przyjemny dla ucha wschodni zaśpiew. Babcia kilka razy nas prosiła byśmy na siebie uważali i nie jechali za szybko, ale wiatr na odcinku do Hajnówki był taki, że 35km/h to się jechało bez żadnego wysiłku, a na delikatnych zjazdach 1-2% przekraczaliśmy nawet i 50km/h. Pogoda bajkowa, od Kleszczeli temperatury powyżej 20'C, więc jedziemy zupełnie na krótko i jedzie się doskonale. Kolejny punkt programu to Zalew Siemianiówka, od tego momentu pogoda powoli zaczęła się psuć. Najpierw leciutko popadywało na odcinku do Krynek i gdy już się nam wydawało, że opady przeszły to podjechała sina chmura z której już solidnie walnęło ;))
Na szczęście w porę trafił się przystanek, więc nie przemokliśmy i po przejściu głównego uderzenia deszczu ruszamy dalej. Popadywało do Nowego Dworu (dojeżdżamy tam już nocą), ale opady szybko przeszły i wkrótce mieliśmy piękne gwiaździste niebo; z rejonu Nowego Dworu też dobrze było widać poświatę Grodna, oddalonego ledwie 20km w linii prostej.
Jak gwiaździste niebo - to i nocka chłodna, temperatura szybko zeskoczyła na poziom 6-7'C, więc popas w McDonaldzie w Suwałkach był jak znalazł, można było zmienić mokre po deszczu skarpetki. Ostatnie 90km do Ełku to sporo jazdy pod wiejący z zachodu wiatr, też remonty na krajówce DK65, nad jezioro Ełckie docieramy po czwartej, z dużym zapasem przed porannym pociągiem do Warszawy.
Kolejna bardzo udana traska z cyklu tylko dla członków klubu: :))
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 455.70 km AVS: 26.96 km/h
ALT: 2324 m MAX: 51.00 km/h
Temp:14.0 'C
Sobota, 7 października 2023Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon Disc 2023, Wycieczka
Chełm
Jako, że na sobotnią noc zapowiadano deszcz i temperatury poniżej 10'C z namówieniem Marty (aka Chory Pojeb) na trasę do Chełma nie było żadnych problemów ;)). Startujemy o 21 z Warszawy, w stolicy i Konstancinie jeszcze ciepło, ale za aglomeracją warszawską temperatura spada na poziom 7-8'C i tyle z grubsza trzyma całą noc. Nie pada jakoś mocno, niemniej sporą część nocnej jazdy coś tam siąpi. Znacznie bardziej przeszkadza nam spray spod kół rowerów, chcąc jechać na zmianach wszystko to ląduje na twarzy kolarza jadącego z tyłu i mokniemy jak przy solidnych opadach, do tego syf z drogi spowodował zgon radaru Varia, jak się okazało zablokowanie guzika brudem z drogi to często występująca awaria tego urządzenia.
W Kazimierzu popas na Orlenie i wizyta na rynku, świtać zaczyna dopiero po ponad 210km, za Bychawą. Deszcz zamiast zmaleć jak mówiły prognozy to się nieoczekiwanie zwiększył, dopiero na górkach za Radecznicą zaczęło się poprawiać, a na horyzoncie pojawiła się wyraźna granica oddzielająca ciemne chmury i błękitne niebo. Po to właśnie się jeździ ultra by oglądać takie widoki, za przetrwanie deszczowej i zimnej nocy dostaliśmy w nagrodę prawdziwy spektakl światła i cienia na drodze do Szczebrzeszyna.
W Zamościu zmieniamy kierunek jazdy i mocny wiatr zaczyna zdecydowanie przeszkadzać. Ale dzięki temu mamy piękne widoki na mocno pagórkowatym odcinku do Chełma - pełne słońce i fantazyjne układy chmur na niebie. W Chełmie krótka rundka po centrum i wsiadamy do pociągu do Warszawy, którym jedzie sporo więcej Ukraińców niż Polaków ;)
Zdjęcia z trasy
Krótki filmik z IG Marty
Jako, że na sobotnią noc zapowiadano deszcz i temperatury poniżej 10'C z namówieniem Marty (aka Chory Pojeb) na trasę do Chełma nie było żadnych problemów ;)). Startujemy o 21 z Warszawy, w stolicy i Konstancinie jeszcze ciepło, ale za aglomeracją warszawską temperatura spada na poziom 7-8'C i tyle z grubsza trzyma całą noc. Nie pada jakoś mocno, niemniej sporą część nocnej jazdy coś tam siąpi. Znacznie bardziej przeszkadza nam spray spod kół rowerów, chcąc jechać na zmianach wszystko to ląduje na twarzy kolarza jadącego z tyłu i mokniemy jak przy solidnych opadach, do tego syf z drogi spowodował zgon radaru Varia, jak się okazało zablokowanie guzika brudem z drogi to często występująca awaria tego urządzenia.
W Kazimierzu popas na Orlenie i wizyta na rynku, świtać zaczyna dopiero po ponad 210km, za Bychawą. Deszcz zamiast zmaleć jak mówiły prognozy to się nieoczekiwanie zwiększył, dopiero na górkach za Radecznicą zaczęło się poprawiać, a na horyzoncie pojawiła się wyraźna granica oddzielająca ciemne chmury i błękitne niebo. Po to właśnie się jeździ ultra by oglądać takie widoki, za przetrwanie deszczowej i zimnej nocy dostaliśmy w nagrodę prawdziwy spektakl światła i cienia na drodze do Szczebrzeszyna.
W Zamościu zmieniamy kierunek jazdy i mocny wiatr zaczyna zdecydowanie przeszkadzać. Ale dzięki temu mamy piękne widoki na mocno pagórkowatym odcinku do Chełma - pełne słońce i fantazyjne układy chmur na niebie. W Chełmie krótka rundka po centrum i wsiadamy do pociągu do Warszawy, którym jedzie sporo więcej Ukraińców niż Polaków ;)
Zdjęcia z trasy
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 356.00 km AVS: 26.50 km/h
ALT: 1882 m MAX: 49.40 km/h
Temp:8.0 'C
Pielgrzymka
...czyli trasa z Martą i Rafałem by odwiedzić najbardziej soczyste perełki polskiej architektury sakralnej.
Ruszamy na trasę wściekle wcześnie, z Żoliborza wspólnie startujemy o 4 rano, a z Ursynowa wyjechałem trochę po 3. Wg prognoz mieliśmy przecinać front ze sporymi opadami, ale na nasze szczęście okazało się, że rozeszło się to po kościach, jedynie trochę popadało, nawet stóp nie zamoczyliśmy. Świta na wysokości Śladowa, pierwszy postój robimy w Płocku na Wzgórzu Tumskim, gdzie zapoznajemy takiego kolegę:
Za Płockiem zaczyna już solidnie wiać w twarz, ale w trzy osoby pod wiatr jedzie się dużo lepiej niż samotnie, bo Marta żadnej taryfy ulgowej dla kobiet nie uznaje i zasuwa na zmianie tak jak wszyscy ;). Na odcinku w rejonie Dobrzynia kilka hopek, a przed Włocławkiem zjazd na słynną tamę na Wiśle, można powiedzieć - największą zbrodnię na polskiej przyrodzie. We Włocławku zakupy w Żabce, a większy popas robimy pod Grzybkiem w Ciechocinku, oglądamy też słynne tężnie - największy tego typu obiekt na świecie.
Z Ciechocinka już tylko rzut beretem do Torunia, który jako serce imperium Ojca Dyrektora był jednym z celów naszej wycieczki. Odwiedzamy siedzibę Radia Maryja, a następnie Kościół Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i świętego Jana Pawła II. Ta grafomańska tytulatura dobrze oddaje istotę obiektu, dlatego dla miłośników sacro-polo to obowiązkowa pozycja. Niestety trwało nabożeństwo i nie udało nam się dotrzeć do słynnego witraża z ojcem Rydzykiem ;)
Z centrum Rydzyka przenosimy się do centrum Torunia - tu są prawdziwe zabytki i katedra, która wygląda jak powinien wyglądać prawdziwy kościół, a nie sztuczna gigantomania głaszcząca czyjeś ego. Z Torunia bierzemy kierunek na Licheń, po drodze łapie nas zmrok. Zastanawialiśmy się czy nie zboczyć kawałek, by nie zobaczyć "Titanica" pod Koninem, ale że wymagałoby to nadrobienia ok. 15km odpuściliśmy. I to było doskonałą decyzją, bo dzięki temu do Lichenia dotarliśmy w idealnej porze i to w ogóle tego nie planując. Akurat, gdy dojechaliśmy do sanktuarium z głośników poleciała papieska "Barka", bo była godzina 21.37. To miało prawdziwy klimat, a nocą podświetlona bazylika prezentowała się o wiele lepiej niż za dnia (byłem tu już kilka razy). A Marta po 21.37 w Wadowicach na MPP miała kolejny symbol do kolekcji ;)
Na powrót do Warszawy zmieniamy trasę z bocznych dróg na krajówkę DK92 - i to była dobra decyzja, ta droga ze względu na szerokie pobocze i bardzo dobry asfalt jest wygodna na rower, a nocą ruch był symboliczny; jedynie na odcinku województwa łódzkiego trzeba uważać na przystankach, które są brukowane. Po drodze jeszcze trochę przygód z lampką Marty, markowy Bontrager przestał się ładować (podobno już w drugim egzemplarzu ten sam problem), z kolei Convoya ciężko było zainstalować na zintegrowanym kokpicie. Po drodze na zjeździe lampka odpadła, bo badziewne mocowanie się rozkręciło; ale Convoy to nie Bontrager - grzmotnął o asfalt na zjeździe i dalej działał ;)).
W rejonie Warszawy Rafała zaczęła już łapać solidniej gorączka, bo na trasę ruszył trochę podziębiony, zrobić prawie 600km z chorobą - duży szacun! A noc była zimna, temperatury trzymały chwilami po 4-5 stopni. Do stolicy dojeżdżamy już za dnia, wjeżdżając do miasta od strony Bemowa; bardzo udana trasa!
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
...czyli trasa z Martą i Rafałem by odwiedzić najbardziej soczyste perełki polskiej architektury sakralnej.
Ruszamy na trasę wściekle wcześnie, z Żoliborza wspólnie startujemy o 4 rano, a z Ursynowa wyjechałem trochę po 3. Wg prognoz mieliśmy przecinać front ze sporymi opadami, ale na nasze szczęście okazało się, że rozeszło się to po kościach, jedynie trochę popadało, nawet stóp nie zamoczyliśmy. Świta na wysokości Śladowa, pierwszy postój robimy w Płocku na Wzgórzu Tumskim, gdzie zapoznajemy takiego kolegę:
Za Płockiem zaczyna już solidnie wiać w twarz, ale w trzy osoby pod wiatr jedzie się dużo lepiej niż samotnie, bo Marta żadnej taryfy ulgowej dla kobiet nie uznaje i zasuwa na zmianie tak jak wszyscy ;). Na odcinku w rejonie Dobrzynia kilka hopek, a przed Włocławkiem zjazd na słynną tamę na Wiśle, można powiedzieć - największą zbrodnię na polskiej przyrodzie. We Włocławku zakupy w Żabce, a większy popas robimy pod Grzybkiem w Ciechocinku, oglądamy też słynne tężnie - największy tego typu obiekt na świecie.
Z Ciechocinka już tylko rzut beretem do Torunia, który jako serce imperium Ojca Dyrektora był jednym z celów naszej wycieczki. Odwiedzamy siedzibę Radia Maryja, a następnie Kościół Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i świętego Jana Pawła II. Ta grafomańska tytulatura dobrze oddaje istotę obiektu, dlatego dla miłośników sacro-polo to obowiązkowa pozycja. Niestety trwało nabożeństwo i nie udało nam się dotrzeć do słynnego witraża z ojcem Rydzykiem ;)
Z centrum Rydzyka przenosimy się do centrum Torunia - tu są prawdziwe zabytki i katedra, która wygląda jak powinien wyglądać prawdziwy kościół, a nie sztuczna gigantomania głaszcząca czyjeś ego. Z Torunia bierzemy kierunek na Licheń, po drodze łapie nas zmrok. Zastanawialiśmy się czy nie zboczyć kawałek, by nie zobaczyć "Titanica" pod Koninem, ale że wymagałoby to nadrobienia ok. 15km odpuściliśmy. I to było doskonałą decyzją, bo dzięki temu do Lichenia dotarliśmy w idealnej porze i to w ogóle tego nie planując. Akurat, gdy dojechaliśmy do sanktuarium z głośników poleciała papieska "Barka", bo była godzina 21.37. To miało prawdziwy klimat, a nocą podświetlona bazylika prezentowała się o wiele lepiej niż za dnia (byłem tu już kilka razy). A Marta po 21.37 w Wadowicach na MPP miała kolejny symbol do kolekcji ;)
Na powrót do Warszawy zmieniamy trasę z bocznych dróg na krajówkę DK92 - i to była dobra decyzja, ta droga ze względu na szerokie pobocze i bardzo dobry asfalt jest wygodna na rower, a nocą ruch był symboliczny; jedynie na odcinku województwa łódzkiego trzeba uważać na przystankach, które są brukowane. Po drodze jeszcze trochę przygód z lampką Marty, markowy Bontrager przestał się ładować (podobno już w drugim egzemplarzu ten sam problem), z kolei Convoya ciężko było zainstalować na zintegrowanym kokpicie. Po drodze na zjeździe lampka odpadła, bo badziewne mocowanie się rozkręciło; ale Convoy to nie Bontrager - grzmotnął o asfalt na zjeździe i dalej działał ;)).
W rejonie Warszawy Rafała zaczęła już łapać solidniej gorączka, bo na trasę ruszył trochę podziębiony, zrobić prawie 600km z chorobą - duży szacun! A noc była zimna, temperatury trzymały chwilami po 4-5 stopni. Do stolicy dojeżdżamy już za dnia, wjeżdżając do miasta od strony Bemowa; bardzo udana trasa!
Zdjęcia z wyjazdu
Krótki filmik z IG Marty
Dane wycieczki:
DST: 575.20 km AVS: 27.11 km/h
ALT: 1717 m MAX: 52.70 km/h
Temp:12.0 'C
Sobota, 9 września 2023Kategoria Ultramaraton, Canyon Disc 2023, >500km, >300km, >200km, >100km
Maraton Północ - Południe 2023
Początek września to tradycyjnie pora na MPP, który wraz z RTP uważam za najciekawsze szosowe imprezy ultra w Polsce; więc nie mogło mnie zabraknąć na starcie. Uczestnictwo w tej imprezie to już swoisty rytuał - dojazd koleją najpierw do Gdyni, tam przesiadka na pociąg na Hel (gdzie zawsze jest wesoło z kwestią zabierania rowerów ;). Razem z Wyciorem i wieloma innymi kolarzami nocujemy w Cassubii, hotel przeszedł w ostatnim czasie remont, poprawił się standard, ale wraz z tym obsługa wyraźnie zhardziała i zaczęli zabraniać zabierania rowerów do pokoju, z czym we wcześniejszych latach nie było najmniejszego problemu. Na dzień dobry notuję więc starcie z nieuprzejmą babą z recepcji (której podpadłem już tym, że poprosiłem o długi formularz meldunkowy, żebym go wypełniał w czasie gdy obsługiwała osobę przede mną), ale łatwo się nie dałem, więc byłem jednym z nielicznych, którym udało się wstawić rower do pokoju.
Kolejny element rytuału to spacer nad morze, a warunki ku temu są doskonałe - pogoda po prostu perfekcyjna, ciepło, praktycznie zerowy wiatr; doszedłem plażą do Początku Polski; następnie idziemy wraz z Wyciorem, Maćkiem Orszulskim i Tomkiem Iwankiem (z którymi jechaliśmy sporo na tegorocznym Podróżniku) na dobry obiad, gdzie tankujemy do pełna. Noc udało mi się przespać sensownie, a to istotna sprawa przed takim maratonem, szczególnie w kontekście próby jazdy "na jeden strzał", co wymaga dwóch pełnych nocy na rowerze..
Rano przed helską latarnią są już tłumy rowerzystów - w tym roku doskonałe prognozy pogody spowodowały rekordową frekwencję, sumarycznie wystartowało aż 155 osób, do tego obsada jest bardzo mocna. MPP to jeden z nielicznych maratonów, gdzie start jest wspólny, a nie w grupach, więc 150-osobowy peleton robi duże wrażenie.
Tradycyjne wspólne odliczanie przed startem - i o godzinie 9 ruszamy na trasę! Odcinek do Władysławowa, który jedziemy w eskorcie policji okazał się nadspodziewanie szarpany, chwilami było ledwo powyżej 20km/h, chwilami dużo szybciej. Z kolei w drugiej części tego kawałka poszło już bardzo mocne tempo pod 40km/h, z tego co słyszałem podobno jeden z zawodników jadących z przodu wyskoczył mocno przed eskortę policyjną by się wysikać i nie tracić dystansu, na co owa eskorta mocno przyspieszyła.
Maraton circa 1000km można tradycyjnie podzielić na 3 fazy, to się sprawdza na niemal każdej tego typu imprezie:
I faza (0 - 300/400km) - CIŚNIEMY lub jak wolą inni NAKURWIAMY :))
Tę fazę maratonu dobrze określa tekst - "jadę na 110%, wiem że za to beknę, ale i tak nie mogę przestać"
Od Władysławowa zaczyna się prawdziwe ściganie, z przodu od razu formują się mocno cisnące grupki, ja również staram się jechać szybko jak na swoje możliwości, trzymając się blisko Tomka Wyciszczaka, który wygrał tegorocznego Podróżnika. Pierwsze górki dość szybko robią selekcję w peletonikach, ale przy tak dużej liczbie startujących składy grupek mieszają się co chwilę. Widać to szczególnie dobrze na najcięższym kaszubskim podjeździe znad jeziora Żarnowieckiego - tam część osób odpada z wolniejszych grupek, część przesuwa się do przodu.
Generalnie jedzie mi się nadspodziewanie dobrze, w tym roku ledwie 2 razy udało mi się zrobić na trasach pod domem średnie koło 30km/h, a tu daję radę jechać mniej więcej te 30km/h w pagórkowatym terenie; co budzi u mnie pewne obawy co do owej metafory o 110% ;)). Jednak wyścig to zupełnie inny stopień motywacji, nie ma żadnego porównania do jakiś tam nudnych treningów pod domem czy prywatnych wyjazdów, tutaj motywacja jest na zupełnie innym poziomie i pozwala wycisnąć z siebie sporo więcej, zgodnie z kolejną kultową metaforą z Batmana :)
http://www.youtube.com/watch?v=Ldfvw5xAbZ4
Pogoda jest dokonała - słonecznie, a wraz z upływem dnia wręcz ciepło, w okolicach 28 stopni; dla niektórych osób robi się już za gorąco, mi jeszcze ten poziom wiele nie przeszkadza; wiatr przeciwny, ale na tyle symboliczny, że prawie go nie czuć. Koło 70km muszę już stanąć na sikanie odpuszczając fajną grupkę, odtąd jadę z reguły samotnie, choć dalej "zagęszczenie" zawodników jest na tyle duże, że wystarczy postać parę minut by co najmniej kilka osób przejechało. Koło 100km jadę kawałek z Radkiem Rogóżem, co znowu budzi moje obawy czy nie przeginam.
Na pierwszy postój staję na stacji w Egiertowie, tutaj jeszcze jeść mi się wielce nie chciało, więc jedynie uzupełniłem wodę i zjadłem trochę ciastek, na trasę wracając razem z Wyciorem, który tutaj jadł na ciepło. Następnie kawałkami jedziemy wspólnie, po ok. 200km kaszubskie górki odpuszczają i wyraźnie się wypłaszcza. Zaczynają się stopniowe zjazdy w stronę Wisły, przejeżdżamy przez Starogard Gdański, następnie Pelplin na wyjeździe z którego stajemy parę minut na przejeździe kolejowym, gdzie dogania nas ekipa Maćka Orszulskiego i Tomka Iwanka, a jednego z zawodników podczas zsiadania z roweru łapie silny skurcz uda. Kawałek dalej wjeżdżamy na ok.10km na DK91, z drogi widać zamek krzyżacki w Gniewie. Następnie, już po zjechaniu z krajówki jest kapitalny widok na dolinę Wisły i charakterystyczny most pod Kwidzynem, którym wkrótce przekraczamy rzekę.
W Kwidzynie miałem w planach dłuższy postój przed nocą na Orlenie, ale postanawiam iść bardziej na żywioł i stanąć na dłużej dopiero za blisko 100km w Golubiu; niemniej z 15min się zeszło pod Żabką na uzupełnienie płynów i krótkie odzipnięcie. Na wyjeździe z Kwidzyna dogania mnie Żubr, kawałek dalej stajemy na sikanie, a wtedy mija nas Tomek Wyciszczak, więc mobilizujemy się i go doganiamy i dłuższy kawałek jedziemy wspólnie. Coraz bardziej zaczyna mnie też męczyć żołądek, Tomek, który jak zwykle jest przygotowany na każdą ewentualność ratuje mnie proszkami na ból żołądka, które na pewien czas przynoszą ulgę, wielkie dzięki! Ten odcinek bardzo klimatyczny - nadwiślańskie równiny oświetlone zachodzącym słońcem, pachnące lasy sosnowe. Wraz z zachodem słońca jazda się nieco psuje bo zaczyna się bardziej dziurawy odcinek i takich dróg jest sporo na kawałku do Golubia-Dobrzynia. Na krótkim postoju, gdy Tomek coś tam poprawiał Żubr nam odjeżdża i pomimo, że sporo cisnęliśmy to już do Golubia nie udało nam się go dogonić, po tym zakupie Grizla zrobiła się z niego prawdziwa maszyna :)).
Do Golubia docieramy koło 22.20, tutaj pierwszy raz spotykam Tadka Baranowskiego, który już się zbiera do wyjazdu, a chwilę po nas dojeżdża ekipa z którą dojechałem do Kwidzyna. Robię tu dłuższy postój, jem zapiekankę, wracam na trasę trochę po Tomku. Odcinek do Włocławka monotonny, wrześniowa noc długo się ciągnie, do tego kiepskich nawierzchni tutaj też nie brakuje. Spotykam tu Joannę Rumińską-Pietrzak, jedną z trzech bardzo mocnych dziewczyn, które jechały na tegorocznym MPP; ta rywalizacja wśród kobiet była bardzo ciekawa i dość dokładnie ją śledziłem na monitoringu, bo jechałem mniej więcej w przedziale 1-2h od czołówki kobiecej, a na monitoringu dziewczyny miały pomarańczowe kropki, przez co od razu rzucała się w oczy ich pozycja. Ale widać od razu, że to nie był dzień Asi, mocno narzekała na problemy z żołądkiem i jak się okazało później we Włocławku odpuściła dalszą jazdę wycofując się z wyścigu. Na wjeździe do Włocławka dogania mnie ekipa Maćka i Tomka, razem przejeżdżamy brukowanymi uliczkami przez centrum i dojeżdżamy na Orlen, gdzie spotykam starych znajomych, czyli Wyciora i Żubra.
II faza - (300/400-700/800km) - PLANY ZACZYNAJĄ SIĘ SYPAĆ
czyli jak to dystans wyciska swoje piętno na zawodnikach ;)
We Włocławku robię tylko krótki postój zaopatrzeniowy i ruszam parę minut po Tomku postanawiając go dogonić. Ostro się nażyłowałem,, ale udało mi się dojechać i spory odcinek jedziemy wspólnie, a to rozmawiając, a to jadąc w zasięgu światełek. Noc jest bardzo wilgotna, przez co muszę jechać bez okularów, robi się też coraz chłodniej, więc w pewnym momencie decyduję się zatrzymać na przebranie się na długo i tutaj chyba ostatni raz się widziałem na maratonie z Tomkiem Wyciszczakiem - dzięki za wspólną jazdę! Później trochę tego żałowałem, bo temperatura była w sumie na granicy i można było dać sobie radę bez nogawek czy zimowej czapki; to zależało od fragmentu trasy - na odcinkach przez łąki gdzie mgła się kumulowała wjeżdżało się w takie "zastoiska mrozowe", a jak wyjeżdżało się z owej mgły to było całkiem znośnie. W Kutnie nie stawałem na stacji, na wyjeździe z miasta spotykam jadącą samotnie Magdalenę Łączak, która jako cały bagaż miała jedynie malutką narzędziowa podsiodłówkę i kamizelkę sportową. Za Kutnem powoli zaczyna już dnieć - pierwsza nocka przetrwana, a to zawsze duży zastrzyk motywacyjny.
Rejony pod Łodzią całkiem przyjemne do jazdy, o tej godzinie nie ma jeszcze dużego ruchu. Dociągam do Lutomierska na Orlen na 556km i tam robię duży popas na ok. 45min jedząc m.in. pizzę (prawdziwa pizza to nie jest, ale zapchać się zawsze można), co mi nieźle zrobiło bo z żołądkiem znowu jest wyraźnie gorzej. Na stacji spotkałem Krzyśka Sienkiewicza, któremu zgodnie z fazą wyścigu plany się nieco zmieniły i przestawił tryb jazdy z mocno sportowego na bardziej podróżniczy ;).
Gdy kończę postój dojeżdża większa ekipa z Maćkiem, Tomkiem i Tadkiem, po jakiś 20-30km doganiają mnie Tadek z Markiem Garusem z Grupetta, kawałek z nimi pojechałem, ale było to dla mnie nieco za mocne tempo, a przede wszystkim grupowa jazda wymaga szarpanej jazdy z fazami przyspieszeń na zmianie, a to już na tym etapie wyścigu mi zupełnie nie służy, wolę jechać samotnie trochę wolniej, ale równym tempem. Ale generalnie jest całkiem dobrze - w 24h udało się ujechać 590km, a to jak na mnie doskonały wynik. Niemniej dzisiejszego dnia warunki są inne niż wczoraj i jazda grupowa na tym odcinku bardzo dużo wnosi - bo tym razem okolica jest głównie bezleśna i przeciwny wiatr jest wyraźnie odczuwalny, a prawie cały czas wieje w buźkę. Do tego szybko zaczyna się robić gorąco, gdy dojeżdżamy w rejon Kleszczowa to już zaczyna smażyć koło 30 stopni. Chłopaki robią tu dłuższy postój, ja jedynie tankuję i jadę dalej.
Kolejny odcinek to narastający kryzys - kumulacja dystansu, upału i przeciwnego wiatru powoduje, że jedzie mi się coraz słabiej. Im bliżej Jury tym bardziej podnosi się temperatura, chwilami osiągając poziom 33 stopni. Do tego kilka mało efektywnych postojów oraz rosnące problemy z żołądkiem. Po przecięciu DK46 na ok. 725km wjeżdżam na Próg Lelowski - i zaczyna się Jura, od teraz to już niemal do mety będą same podjazdy. Idzie to dość drętwo, do tego w niedzielne popołudnie ruch na jurajskich szosach jest chwilami dotkliwy, szczególnie, że trasa MPP prowadzi koło pięknych zamków w Bobolicach i Mirowie, które w doskonałą niedzielną pogodę wiele osób wybrało się odwiedzić.
Problemy żołądkowe sięgają apogeum tuż przed Podzamczem, tutaj już tak mnie docisnęło, że blisko było do słynnej akcji Toma Dumouilina z Giro d'Italia, na szczęście miejsce było dużo lepsze, a ja posiadałem "taśmę życia" :))
https://www.youtube.com/watch?v=2gr970HUV74
Na Podzamczu miła niespodzianka - spotykam mieszkającego w Ogrodzieńcu Marka Dembowskiego, który wyjechał na rowerze pokibicować na trasę maratonu, a kawałek dalej dołącza się jadący z naprzeciwka Zbyszek. Bardzo fajnie było się na chwilę wyrwać z monotonii samotnej jazdy, pogadać ze znajomymi - dzięki chłopaki! Za Kluczami doganiają mnie Krzysztof Sienkiewicz i Marek Garus - razem dojeżdżamy do prawdziwej mekki rowerowych maratończyków, czyli McDonaldsa w Olkuszu. A po posiłku w owym McDonaldsie - już do końca trasy nie miałem większych problemów z żołądkiem, a ludzie tak narzekają na tamtejszą dietę :))
III faza (700/800km - META) - IMPROWIZACJA!
czyli zwycięstwo spontanu nad rozsądkiem ;)
W Olkuszu mam w nogach już potężną liczbę 800km, do tego wyjeżdżam z miasta, gdy właśnie zaczyna się druga noc na trasie. To zawsze jest bardzo śliski temat - czy jechać na wynik i pójść spontanicznie na żywioł drugiej nocy, walcząc z nieuchronną sennością i przenosząc się w odmienne stany świadomości? Czy też pójść za głosem rozsądku - wziąć nocleg, przespać się ze 3-4h i ruszyć na trasę w miarę zregenerowanym, do tego robiąc najpiękniejszy górski odcinek maratonu za światła dziennego? Ale jako, że ultra rzadko idzie w parze z rozsądkiem - postanawiam jednak spróbować pojechać całość na jeden strzał, co oznacza całą drugą noc w siodle; co będzie to będzie - nie ma to jak stara dobra improwizacja!
Wyjazd z Olkusza to chyba najsłabsza część trasy tegorocznego maratonu - długi podjazd pokonywany w wielkim ruchu samochodowym, fatalnie to się jechało. Sytuacja uspokaja się dopiero po ok. 10km, po zjechaniu z drogi wojewódzkiej do Chrzanowa. W tym roku rejon dolinek podkrakowskich idzie zupełnie nowym wariantem, kilku odcinków zupełnie nie znałem, szczególnie ciekawego kawałka wąską dróżką w rejonie rezerwatu przyrody Doliny Potoku Rudno; było tam kilka ostrych ścianek, a i też zjazdy tak wąskimi drogami wymagały dużej koncentracji. Sumarycznie wymagający odcinek, trzeba było zaliczyć wiele podjazdów zanim się dotarło do Wisły, którą już po raz trzeci na tym maratonie przekraczamy tamą w Łączanach.
Po drugiej stronie Wisły zawodników witają ostre ścianki Pogórza Wielickiego, na odcinku do Wadowic były 3 solidniejsze podjazdy, w tym ostra 13% ścianka w Witanowicach, którą dobrze zapamiętałem z wcześniejszych wyjazdów. Na Orlenie w Wadowicach spotykam się z Marcinem Kabałą i Gosią Warelich zajmującą obecnie 2 pozycję wśród kobiet; prowadząca Marta Gryczko jest ok. 1,5-2h z przodu. Po krótkim postoju wyjeżdżamy w trójkę, za Wadowicami fajny odcinek drogą rowerową, a następnie zaczyna się najostrzejszy podjazd tegorocznego MPP, czyli Leśniówka drogą ze Świnnej-Poręby. Podjazd ostro daje w kość, pierwszy odcinek 15%, później lekko łagodnieje, by w drugiej dużo dłuższej części znów uderzyć do 15% i trzymać już do końca. Ale wszyscy troje dajemy radę wciągnąć to w korbach, jadąc w pewnych odstępach. Później jest druga, nieco łatwiejsza ścianka i trzeci, znowu bardzo wymagający podjazd, czyli Marcówka. Na szczyt wjeżdżamy razem z Marcinem, Gosi nie ma, bo jak się później okazało zdecydowała się chwilę przespać.
Puszczam lepiej zjeżdżającego Marcina przodem i po jakimś kilometrze zjazdu widzę sytuację, która zmroziła mi krew w żyłach - rower leży na środku drogi, przed nim leży Marcin, gdy podjeżdżam bliżej widzę krew na asfalcie. Okazało się, że w bok roweru Marcina uderzyła sarna, w wyniku czego upadł i uderzył głową o szosę. Z początku Marcin jest w niezłym szoku, nie bardzo kontaktuje co i jak; ale zdecydowanie nie chce by wzywać pogotowie. Niemniej w tym stanie nie można go było zostawiać samego w środku nocy na zadupiu, trzeba go było asekurować do pobliskiej stacji BP w Zembrzycach, gdzie jest już cywilizacja. Parę kolejnych osób przejechało nie będąc specjalnie skorymi do pomocy, na szczęście trafił się jeszcze jeden zawodnik z którym wspólnie asekurujemy Marcina do Zembrzyc. Jedziemy z duszą na ramieniu, bo początkowo Marcina znosiło w stronę krawężnika, ale później już doszedł jako tako do siebie i jechał nawet po 40km/h. Dodatkowym problemem jest mocno szwankujący napęd, w wyniku uderzenia sarny w rower awarii uległa przednia przerzutka, a blat się wygiął, tak więc gdy Marcin kręci to napęd mocno skacze; ale na szczęście ten odcinek to były głównie zjazdy.
Docieramy z ulgą na wygodną stację BP, jest tutaj kanapa, gdzie można się sensownie przespać. Marcin Kabała to prawdziwy twardziel - odpoczął kilka godzin i pomimo tego groźnego wypadku kontynuował jazdę. Na szczęście miał ze sobą normalne, pełnowymiarowe kombinerki, którymi naprostował jako-tako blat, ruszył dalej i dał radę dojechać na metę z czasem 58h38min! Chapeau bas!
Na całą tę operację poleciało ze 30min, tyle dobrego, że adrenaliny dało to tyle, że senność odeszła mnie na parę godzin. Ruszam więc dalej, w rejonie Suchej i Makowa ciekawy objazd ruchliwej DK28, boczna lokalna dróżka na której było kilka krótkich, ale bardzo ostrych ścianek. Następnie sprawnie zaliczam długi i wymagający podjazd do Wieprzca, spotykani w tym rejonie rowerzyści są poubierani we wszystko co mają, podczas gdy ja jadę jedynie w krótkich spodenkach, rękawkach i cienkiej bluzie. Nie chciało mi się już tracić czasu na ubieranie jak zeszłej nocy, a dawało się wytrzymać, bo na podjazdach temperatura szybko szła do góry, na zjazdach oczywiście trochę trzepało, ale do przeżycia; za to taka jazda typu "hipotermicznego" dobrze mi zrobiła na problemy z sennością.
Na długim zjeździe do Skomielnej spotykam prowadzącą wśród kobiet Martę Gryczko z charakterystycznym długim warkoczem oraz jadącego z nią Krzysztofa Tlagę.
Widać było, ze Marta jest już solidnie ujechana, ale zrobiła na mnie duże wrażenie tym, że cały czas nie odpuszczała, jak było za ciężko pod górę to najwyżej schodziła na chwilę z roweru; ale cały czas do przodu; taka właśnie mocna psychika jest kluczowa na ultra i widać ją najlepiej nie wtedy, gdy jesteśmy w pełni sił, a właśnie w takich sytuacjach jak ta, gdy już dochodzimy do ściany. Zarówno Marta Gryczko, jak i Gosia Warelich uzyskały czasy poniżej 50h i są pierwszymi paniami którym się to udało na MPP od czasu, gdy przestała jeździć polska Królowa Ultra, czyli Agata Wójcikiewicz; kolejne chapeau bas dla obu dziewczyn!
Kontynuuję jazdę, w rejonie Naprawy bardzo sztywna ścianka, znana mi z powrotów z Głodówki do Krakowa, jakoś w drugą stronę nie wydawała się aż tak ostra :)). Za Naprawą dłuższy odcinek dojazdowy do Raby Wyżnej, niby tu większych podjazdów nie było, ale cały czas teren pofalowany, do tego robi się już naprawdę zimno, koło 6 stopni, więc z ulgą przyjmuję początek podjazdu na Harkabuz. Tutaj dogania mnie Marek Garus, później ja go trochę wyprzedzam, a wreszcie na szczycie spotykamy jeszcze dwóch zawodników, w tym Tomka Iwanka i tą czwórką jedziemy prawie do mety. Podjazd bardzo długi, najdłuższy na tym maratonie, w sumie aż 400m w pionie i też sporo trudniejszy niż to miałem w pamięci, trzymał długimi fragmentami 9-10%, na tym poziomie zmęczenia dał nieźle w kość. Na Harkabuzie doskonale widać zjawisko inwersji temperaturowej - na górze na 800m jest koło 12 stopni. A tymczasem gdy zjeżdżamy w dół i wjeżdżamy na silnie zamglone łąki Podhala to temperatura spada do zaledwie 4'C, dzięki czemu poprawiłem mój rekord temperaturowy jazdy w krótkich spodenkach ;)). W moim zestawie ubraniowym zrobiło się już mocno poniżej granicy komfortu, ale nie było czasu na przebieranie się, a meta na tyle blisko, że uznałem, iż dam radę przetrzymać. Za Czarnym Dunajcem zaczęło dnieć, a sam wschód słońca oglądamy ze szczytu podjazdu na Ząb.
Z Zębu szybki zjazd, zaczyna się już poranny ruch, potem podjazd przez Murzasichle, który mnie zaskoczył, bo poprzednim razem, gdy ten wariant był na MPP prowadził główną drogą na Toporową Cyrhlę, teraz jedziemy bokiem przez kolejne wymagające, ponad 10% ścianki. Na skrzyżowaniu z Drogą Oswalda Balcera na chwilę stanąłem by wyjąć czekoladę z sakwy, bo już mnie odcinać zaczynało, w tym czasie dwójka zawodników z naszej grupki odjechała i już na nas nie czekała; my z Tomkiem Iwankiem wspólnie zaliczamy podjazd na Wierch Poroniec, przed wjazdem na Głodówkę jeszcze strzelamy sobie fotki z piękną panoramą Tatr i razem meldujemy się na mecie z czasem 46h45min co dało 22 pozycję na 155 osób, które wystartowały.
Wyścig dla mnie bardzo udany, udało się zrealizować sportowe założenia i zejść poniżej 48h. Pogoda na maratonie dopisała, dzięki czemu odsetek wycofów nie był duży; zdecydowaną większość trasy jechało się z dużą przyjemnością. Co nie znaczy, że było łatwo, upał drugiego dnia dochodził do 33 stopni, a to we wrześniu duża rzadkość, do tego doszedł przeciwny wiatr, co spowodowało, że ten drugi dzień dla większości ludzi był kryzysowy. Do tego tradycyjnie MPP oznacza masę przygód, przez ten 1000km tyle się dzieje, że trudno to wszystko ogarnąć. No i oczywiście trzymająca wspaniały klimat meta na Głodówce, pod tym względem zdecydowanie numer jeden na polskich maratonach; podziękowania dla organizatorów za świetną imprezę!
Zdjęcia z maratonu
Początek września to tradycyjnie pora na MPP, który wraz z RTP uważam za najciekawsze szosowe imprezy ultra w Polsce; więc nie mogło mnie zabraknąć na starcie. Uczestnictwo w tej imprezie to już swoisty rytuał - dojazd koleją najpierw do Gdyni, tam przesiadka na pociąg na Hel (gdzie zawsze jest wesoło z kwestią zabierania rowerów ;). Razem z Wyciorem i wieloma innymi kolarzami nocujemy w Cassubii, hotel przeszedł w ostatnim czasie remont, poprawił się standard, ale wraz z tym obsługa wyraźnie zhardziała i zaczęli zabraniać zabierania rowerów do pokoju, z czym we wcześniejszych latach nie było najmniejszego problemu. Na dzień dobry notuję więc starcie z nieuprzejmą babą z recepcji (której podpadłem już tym, że poprosiłem o długi formularz meldunkowy, żebym go wypełniał w czasie gdy obsługiwała osobę przede mną), ale łatwo się nie dałem, więc byłem jednym z nielicznych, którym udało się wstawić rower do pokoju.
Kolejny element rytuału to spacer nad morze, a warunki ku temu są doskonałe - pogoda po prostu perfekcyjna, ciepło, praktycznie zerowy wiatr; doszedłem plażą do Początku Polski; następnie idziemy wraz z Wyciorem, Maćkiem Orszulskim i Tomkiem Iwankiem (z którymi jechaliśmy sporo na tegorocznym Podróżniku) na dobry obiad, gdzie tankujemy do pełna. Noc udało mi się przespać sensownie, a to istotna sprawa przed takim maratonem, szczególnie w kontekście próby jazdy "na jeden strzał", co wymaga dwóch pełnych nocy na rowerze..
Rano przed helską latarnią są już tłumy rowerzystów - w tym roku doskonałe prognozy pogody spowodowały rekordową frekwencję, sumarycznie wystartowało aż 155 osób, do tego obsada jest bardzo mocna. MPP to jeden z nielicznych maratonów, gdzie start jest wspólny, a nie w grupach, więc 150-osobowy peleton robi duże wrażenie.
Tradycyjne wspólne odliczanie przed startem - i o godzinie 9 ruszamy na trasę! Odcinek do Władysławowa, który jedziemy w eskorcie policji okazał się nadspodziewanie szarpany, chwilami było ledwo powyżej 20km/h, chwilami dużo szybciej. Z kolei w drugiej części tego kawałka poszło już bardzo mocne tempo pod 40km/h, z tego co słyszałem podobno jeden z zawodników jadących z przodu wyskoczył mocno przed eskortę policyjną by się wysikać i nie tracić dystansu, na co owa eskorta mocno przyspieszyła.
Maraton circa 1000km można tradycyjnie podzielić na 3 fazy, to się sprawdza na niemal każdej tego typu imprezie:
I faza (0 - 300/400km) - CIŚNIEMY lub jak wolą inni NAKURWIAMY :))
Tę fazę maratonu dobrze określa tekst - "jadę na 110%, wiem że za to beknę, ale i tak nie mogę przestać"
Od Władysławowa zaczyna się prawdziwe ściganie, z przodu od razu formują się mocno cisnące grupki, ja również staram się jechać szybko jak na swoje możliwości, trzymając się blisko Tomka Wyciszczaka, który wygrał tegorocznego Podróżnika. Pierwsze górki dość szybko robią selekcję w peletonikach, ale przy tak dużej liczbie startujących składy grupek mieszają się co chwilę. Widać to szczególnie dobrze na najcięższym kaszubskim podjeździe znad jeziora Żarnowieckiego - tam część osób odpada z wolniejszych grupek, część przesuwa się do przodu.
Generalnie jedzie mi się nadspodziewanie dobrze, w tym roku ledwie 2 razy udało mi się zrobić na trasach pod domem średnie koło 30km/h, a tu daję radę jechać mniej więcej te 30km/h w pagórkowatym terenie; co budzi u mnie pewne obawy co do owej metafory o 110% ;)). Jednak wyścig to zupełnie inny stopień motywacji, nie ma żadnego porównania do jakiś tam nudnych treningów pod domem czy prywatnych wyjazdów, tutaj motywacja jest na zupełnie innym poziomie i pozwala wycisnąć z siebie sporo więcej, zgodnie z kolejną kultową metaforą z Batmana :)
http://www.youtube.com/watch?v=Ldfvw5xAbZ4
Pogoda jest dokonała - słonecznie, a wraz z upływem dnia wręcz ciepło, w okolicach 28 stopni; dla niektórych osób robi się już za gorąco, mi jeszcze ten poziom wiele nie przeszkadza; wiatr przeciwny, ale na tyle symboliczny, że prawie go nie czuć. Koło 70km muszę już stanąć na sikanie odpuszczając fajną grupkę, odtąd jadę z reguły samotnie, choć dalej "zagęszczenie" zawodników jest na tyle duże, że wystarczy postać parę minut by co najmniej kilka osób przejechało. Koło 100km jadę kawałek z Radkiem Rogóżem, co znowu budzi moje obawy czy nie przeginam.
Na pierwszy postój staję na stacji w Egiertowie, tutaj jeszcze jeść mi się wielce nie chciało, więc jedynie uzupełniłem wodę i zjadłem trochę ciastek, na trasę wracając razem z Wyciorem, który tutaj jadł na ciepło. Następnie kawałkami jedziemy wspólnie, po ok. 200km kaszubskie górki odpuszczają i wyraźnie się wypłaszcza. Zaczynają się stopniowe zjazdy w stronę Wisły, przejeżdżamy przez Starogard Gdański, następnie Pelplin na wyjeździe z którego stajemy parę minut na przejeździe kolejowym, gdzie dogania nas ekipa Maćka Orszulskiego i Tomka Iwanka, a jednego z zawodników podczas zsiadania z roweru łapie silny skurcz uda. Kawałek dalej wjeżdżamy na ok.10km na DK91, z drogi widać zamek krzyżacki w Gniewie. Następnie, już po zjechaniu z krajówki jest kapitalny widok na dolinę Wisły i charakterystyczny most pod Kwidzynem, którym wkrótce przekraczamy rzekę.
W Kwidzynie miałem w planach dłuższy postój przed nocą na Orlenie, ale postanawiam iść bardziej na żywioł i stanąć na dłużej dopiero za blisko 100km w Golubiu; niemniej z 15min się zeszło pod Żabką na uzupełnienie płynów i krótkie odzipnięcie. Na wyjeździe z Kwidzyna dogania mnie Żubr, kawałek dalej stajemy na sikanie, a wtedy mija nas Tomek Wyciszczak, więc mobilizujemy się i go doganiamy i dłuższy kawałek jedziemy wspólnie. Coraz bardziej zaczyna mnie też męczyć żołądek, Tomek, który jak zwykle jest przygotowany na każdą ewentualność ratuje mnie proszkami na ból żołądka, które na pewien czas przynoszą ulgę, wielkie dzięki! Ten odcinek bardzo klimatyczny - nadwiślańskie równiny oświetlone zachodzącym słońcem, pachnące lasy sosnowe. Wraz z zachodem słońca jazda się nieco psuje bo zaczyna się bardziej dziurawy odcinek i takich dróg jest sporo na kawałku do Golubia-Dobrzynia. Na krótkim postoju, gdy Tomek coś tam poprawiał Żubr nam odjeżdża i pomimo, że sporo cisnęliśmy to już do Golubia nie udało nam się go dogonić, po tym zakupie Grizla zrobiła się z niego prawdziwa maszyna :)).
Do Golubia docieramy koło 22.20, tutaj pierwszy raz spotykam Tadka Baranowskiego, który już się zbiera do wyjazdu, a chwilę po nas dojeżdża ekipa z którą dojechałem do Kwidzyna. Robię tu dłuższy postój, jem zapiekankę, wracam na trasę trochę po Tomku. Odcinek do Włocławka monotonny, wrześniowa noc długo się ciągnie, do tego kiepskich nawierzchni tutaj też nie brakuje. Spotykam tu Joannę Rumińską-Pietrzak, jedną z trzech bardzo mocnych dziewczyn, które jechały na tegorocznym MPP; ta rywalizacja wśród kobiet była bardzo ciekawa i dość dokładnie ją śledziłem na monitoringu, bo jechałem mniej więcej w przedziale 1-2h od czołówki kobiecej, a na monitoringu dziewczyny miały pomarańczowe kropki, przez co od razu rzucała się w oczy ich pozycja. Ale widać od razu, że to nie był dzień Asi, mocno narzekała na problemy z żołądkiem i jak się okazało później we Włocławku odpuściła dalszą jazdę wycofując się z wyścigu. Na wjeździe do Włocławka dogania mnie ekipa Maćka i Tomka, razem przejeżdżamy brukowanymi uliczkami przez centrum i dojeżdżamy na Orlen, gdzie spotykam starych znajomych, czyli Wyciora i Żubra.
II faza - (300/400-700/800km) - PLANY ZACZYNAJĄ SIĘ SYPAĆ
czyli jak to dystans wyciska swoje piętno na zawodnikach ;)
We Włocławku robię tylko krótki postój zaopatrzeniowy i ruszam parę minut po Tomku postanawiając go dogonić. Ostro się nażyłowałem,, ale udało mi się dojechać i spory odcinek jedziemy wspólnie, a to rozmawiając, a to jadąc w zasięgu światełek. Noc jest bardzo wilgotna, przez co muszę jechać bez okularów, robi się też coraz chłodniej, więc w pewnym momencie decyduję się zatrzymać na przebranie się na długo i tutaj chyba ostatni raz się widziałem na maratonie z Tomkiem Wyciszczakiem - dzięki za wspólną jazdę! Później trochę tego żałowałem, bo temperatura była w sumie na granicy i można było dać sobie radę bez nogawek czy zimowej czapki; to zależało od fragmentu trasy - na odcinkach przez łąki gdzie mgła się kumulowała wjeżdżało się w takie "zastoiska mrozowe", a jak wyjeżdżało się z owej mgły to było całkiem znośnie. W Kutnie nie stawałem na stacji, na wyjeździe z miasta spotykam jadącą samotnie Magdalenę Łączak, która jako cały bagaż miała jedynie malutką narzędziowa podsiodłówkę i kamizelkę sportową. Za Kutnem powoli zaczyna już dnieć - pierwsza nocka przetrwana, a to zawsze duży zastrzyk motywacyjny.
Rejony pod Łodzią całkiem przyjemne do jazdy, o tej godzinie nie ma jeszcze dużego ruchu. Dociągam do Lutomierska na Orlen na 556km i tam robię duży popas na ok. 45min jedząc m.in. pizzę (prawdziwa pizza to nie jest, ale zapchać się zawsze można), co mi nieźle zrobiło bo z żołądkiem znowu jest wyraźnie gorzej. Na stacji spotkałem Krzyśka Sienkiewicza, któremu zgodnie z fazą wyścigu plany się nieco zmieniły i przestawił tryb jazdy z mocno sportowego na bardziej podróżniczy ;).
Gdy kończę postój dojeżdża większa ekipa z Maćkiem, Tomkiem i Tadkiem, po jakiś 20-30km doganiają mnie Tadek z Markiem Garusem z Grupetta, kawałek z nimi pojechałem, ale było to dla mnie nieco za mocne tempo, a przede wszystkim grupowa jazda wymaga szarpanej jazdy z fazami przyspieszeń na zmianie, a to już na tym etapie wyścigu mi zupełnie nie służy, wolę jechać samotnie trochę wolniej, ale równym tempem. Ale generalnie jest całkiem dobrze - w 24h udało się ujechać 590km, a to jak na mnie doskonały wynik. Niemniej dzisiejszego dnia warunki są inne niż wczoraj i jazda grupowa na tym odcinku bardzo dużo wnosi - bo tym razem okolica jest głównie bezleśna i przeciwny wiatr jest wyraźnie odczuwalny, a prawie cały czas wieje w buźkę. Do tego szybko zaczyna się robić gorąco, gdy dojeżdżamy w rejon Kleszczowa to już zaczyna smażyć koło 30 stopni. Chłopaki robią tu dłuższy postój, ja jedynie tankuję i jadę dalej.
Kolejny odcinek to narastający kryzys - kumulacja dystansu, upału i przeciwnego wiatru powoduje, że jedzie mi się coraz słabiej. Im bliżej Jury tym bardziej podnosi się temperatura, chwilami osiągając poziom 33 stopni. Do tego kilka mało efektywnych postojów oraz rosnące problemy z żołądkiem. Po przecięciu DK46 na ok. 725km wjeżdżam na Próg Lelowski - i zaczyna się Jura, od teraz to już niemal do mety będą same podjazdy. Idzie to dość drętwo, do tego w niedzielne popołudnie ruch na jurajskich szosach jest chwilami dotkliwy, szczególnie, że trasa MPP prowadzi koło pięknych zamków w Bobolicach i Mirowie, które w doskonałą niedzielną pogodę wiele osób wybrało się odwiedzić.
Problemy żołądkowe sięgają apogeum tuż przed Podzamczem, tutaj już tak mnie docisnęło, że blisko było do słynnej akcji Toma Dumouilina z Giro d'Italia, na szczęście miejsce było dużo lepsze, a ja posiadałem "taśmę życia" :))
https://www.youtube.com/watch?v=2gr970HUV74
Na Podzamczu miła niespodzianka - spotykam mieszkającego w Ogrodzieńcu Marka Dembowskiego, który wyjechał na rowerze pokibicować na trasę maratonu, a kawałek dalej dołącza się jadący z naprzeciwka Zbyszek. Bardzo fajnie było się na chwilę wyrwać z monotonii samotnej jazdy, pogadać ze znajomymi - dzięki chłopaki! Za Kluczami doganiają mnie Krzysztof Sienkiewicz i Marek Garus - razem dojeżdżamy do prawdziwej mekki rowerowych maratończyków, czyli McDonaldsa w Olkuszu. A po posiłku w owym McDonaldsie - już do końca trasy nie miałem większych problemów z żołądkiem, a ludzie tak narzekają na tamtejszą dietę :))
III faza (700/800km - META) - IMPROWIZACJA!
czyli zwycięstwo spontanu nad rozsądkiem ;)
W Olkuszu mam w nogach już potężną liczbę 800km, do tego wyjeżdżam z miasta, gdy właśnie zaczyna się druga noc na trasie. To zawsze jest bardzo śliski temat - czy jechać na wynik i pójść spontanicznie na żywioł drugiej nocy, walcząc z nieuchronną sennością i przenosząc się w odmienne stany świadomości? Czy też pójść za głosem rozsądku - wziąć nocleg, przespać się ze 3-4h i ruszyć na trasę w miarę zregenerowanym, do tego robiąc najpiękniejszy górski odcinek maratonu za światła dziennego? Ale jako, że ultra rzadko idzie w parze z rozsądkiem - postanawiam jednak spróbować pojechać całość na jeden strzał, co oznacza całą drugą noc w siodle; co będzie to będzie - nie ma to jak stara dobra improwizacja!
Wyjazd z Olkusza to chyba najsłabsza część trasy tegorocznego maratonu - długi podjazd pokonywany w wielkim ruchu samochodowym, fatalnie to się jechało. Sytuacja uspokaja się dopiero po ok. 10km, po zjechaniu z drogi wojewódzkiej do Chrzanowa. W tym roku rejon dolinek podkrakowskich idzie zupełnie nowym wariantem, kilku odcinków zupełnie nie znałem, szczególnie ciekawego kawałka wąską dróżką w rejonie rezerwatu przyrody Doliny Potoku Rudno; było tam kilka ostrych ścianek, a i też zjazdy tak wąskimi drogami wymagały dużej koncentracji. Sumarycznie wymagający odcinek, trzeba było zaliczyć wiele podjazdów zanim się dotarło do Wisły, którą już po raz trzeci na tym maratonie przekraczamy tamą w Łączanach.
Po drugiej stronie Wisły zawodników witają ostre ścianki Pogórza Wielickiego, na odcinku do Wadowic były 3 solidniejsze podjazdy, w tym ostra 13% ścianka w Witanowicach, którą dobrze zapamiętałem z wcześniejszych wyjazdów. Na Orlenie w Wadowicach spotykam się z Marcinem Kabałą i Gosią Warelich zajmującą obecnie 2 pozycję wśród kobiet; prowadząca Marta Gryczko jest ok. 1,5-2h z przodu. Po krótkim postoju wyjeżdżamy w trójkę, za Wadowicami fajny odcinek drogą rowerową, a następnie zaczyna się najostrzejszy podjazd tegorocznego MPP, czyli Leśniówka drogą ze Świnnej-Poręby. Podjazd ostro daje w kość, pierwszy odcinek 15%, później lekko łagodnieje, by w drugiej dużo dłuższej części znów uderzyć do 15% i trzymać już do końca. Ale wszyscy troje dajemy radę wciągnąć to w korbach, jadąc w pewnych odstępach. Później jest druga, nieco łatwiejsza ścianka i trzeci, znowu bardzo wymagający podjazd, czyli Marcówka. Na szczyt wjeżdżamy razem z Marcinem, Gosi nie ma, bo jak się później okazało zdecydowała się chwilę przespać.
Puszczam lepiej zjeżdżającego Marcina przodem i po jakimś kilometrze zjazdu widzę sytuację, która zmroziła mi krew w żyłach - rower leży na środku drogi, przed nim leży Marcin, gdy podjeżdżam bliżej widzę krew na asfalcie. Okazało się, że w bok roweru Marcina uderzyła sarna, w wyniku czego upadł i uderzył głową o szosę. Z początku Marcin jest w niezłym szoku, nie bardzo kontaktuje co i jak; ale zdecydowanie nie chce by wzywać pogotowie. Niemniej w tym stanie nie można go było zostawiać samego w środku nocy na zadupiu, trzeba go było asekurować do pobliskiej stacji BP w Zembrzycach, gdzie jest już cywilizacja. Parę kolejnych osób przejechało nie będąc specjalnie skorymi do pomocy, na szczęście trafił się jeszcze jeden zawodnik z którym wspólnie asekurujemy Marcina do Zembrzyc. Jedziemy z duszą na ramieniu, bo początkowo Marcina znosiło w stronę krawężnika, ale później już doszedł jako tako do siebie i jechał nawet po 40km/h. Dodatkowym problemem jest mocno szwankujący napęd, w wyniku uderzenia sarny w rower awarii uległa przednia przerzutka, a blat się wygiął, tak więc gdy Marcin kręci to napęd mocno skacze; ale na szczęście ten odcinek to były głównie zjazdy.
Docieramy z ulgą na wygodną stację BP, jest tutaj kanapa, gdzie można się sensownie przespać. Marcin Kabała to prawdziwy twardziel - odpoczął kilka godzin i pomimo tego groźnego wypadku kontynuował jazdę. Na szczęście miał ze sobą normalne, pełnowymiarowe kombinerki, którymi naprostował jako-tako blat, ruszył dalej i dał radę dojechać na metę z czasem 58h38min! Chapeau bas!
Na całą tę operację poleciało ze 30min, tyle dobrego, że adrenaliny dało to tyle, że senność odeszła mnie na parę godzin. Ruszam więc dalej, w rejonie Suchej i Makowa ciekawy objazd ruchliwej DK28, boczna lokalna dróżka na której było kilka krótkich, ale bardzo ostrych ścianek. Następnie sprawnie zaliczam długi i wymagający podjazd do Wieprzca, spotykani w tym rejonie rowerzyści są poubierani we wszystko co mają, podczas gdy ja jadę jedynie w krótkich spodenkach, rękawkach i cienkiej bluzie. Nie chciało mi się już tracić czasu na ubieranie jak zeszłej nocy, a dawało się wytrzymać, bo na podjazdach temperatura szybko szła do góry, na zjazdach oczywiście trochę trzepało, ale do przeżycia; za to taka jazda typu "hipotermicznego" dobrze mi zrobiła na problemy z sennością.
Na długim zjeździe do Skomielnej spotykam prowadzącą wśród kobiet Martę Gryczko z charakterystycznym długim warkoczem oraz jadącego z nią Krzysztofa Tlagę.
Widać było, ze Marta jest już solidnie ujechana, ale zrobiła na mnie duże wrażenie tym, że cały czas nie odpuszczała, jak było za ciężko pod górę to najwyżej schodziła na chwilę z roweru; ale cały czas do przodu; taka właśnie mocna psychika jest kluczowa na ultra i widać ją najlepiej nie wtedy, gdy jesteśmy w pełni sił, a właśnie w takich sytuacjach jak ta, gdy już dochodzimy do ściany. Zarówno Marta Gryczko, jak i Gosia Warelich uzyskały czasy poniżej 50h i są pierwszymi paniami którym się to udało na MPP od czasu, gdy przestała jeździć polska Królowa Ultra, czyli Agata Wójcikiewicz; kolejne chapeau bas dla obu dziewczyn!
Kontynuuję jazdę, w rejonie Naprawy bardzo sztywna ścianka, znana mi z powrotów z Głodówki do Krakowa, jakoś w drugą stronę nie wydawała się aż tak ostra :)). Za Naprawą dłuższy odcinek dojazdowy do Raby Wyżnej, niby tu większych podjazdów nie było, ale cały czas teren pofalowany, do tego robi się już naprawdę zimno, koło 6 stopni, więc z ulgą przyjmuję początek podjazdu na Harkabuz. Tutaj dogania mnie Marek Garus, później ja go trochę wyprzedzam, a wreszcie na szczycie spotykamy jeszcze dwóch zawodników, w tym Tomka Iwanka i tą czwórką jedziemy prawie do mety. Podjazd bardzo długi, najdłuższy na tym maratonie, w sumie aż 400m w pionie i też sporo trudniejszy niż to miałem w pamięci, trzymał długimi fragmentami 9-10%, na tym poziomie zmęczenia dał nieźle w kość. Na Harkabuzie doskonale widać zjawisko inwersji temperaturowej - na górze na 800m jest koło 12 stopni. A tymczasem gdy zjeżdżamy w dół i wjeżdżamy na silnie zamglone łąki Podhala to temperatura spada do zaledwie 4'C, dzięki czemu poprawiłem mój rekord temperaturowy jazdy w krótkich spodenkach ;)). W moim zestawie ubraniowym zrobiło się już mocno poniżej granicy komfortu, ale nie było czasu na przebieranie się, a meta na tyle blisko, że uznałem, iż dam radę przetrzymać. Za Czarnym Dunajcem zaczęło dnieć, a sam wschód słońca oglądamy ze szczytu podjazdu na Ząb.
Z Zębu szybki zjazd, zaczyna się już poranny ruch, potem podjazd przez Murzasichle, który mnie zaskoczył, bo poprzednim razem, gdy ten wariant był na MPP prowadził główną drogą na Toporową Cyrhlę, teraz jedziemy bokiem przez kolejne wymagające, ponad 10% ścianki. Na skrzyżowaniu z Drogą Oswalda Balcera na chwilę stanąłem by wyjąć czekoladę z sakwy, bo już mnie odcinać zaczynało, w tym czasie dwójka zawodników z naszej grupki odjechała i już na nas nie czekała; my z Tomkiem Iwankiem wspólnie zaliczamy podjazd na Wierch Poroniec, przed wjazdem na Głodówkę jeszcze strzelamy sobie fotki z piękną panoramą Tatr i razem meldujemy się na mecie z czasem 46h45min co dało 22 pozycję na 155 osób, które wystartowały.
Wyścig dla mnie bardzo udany, udało się zrealizować sportowe założenia i zejść poniżej 48h. Pogoda na maratonie dopisała, dzięki czemu odsetek wycofów nie był duży; zdecydowaną większość trasy jechało się z dużą przyjemnością. Co nie znaczy, że było łatwo, upał drugiego dnia dochodził do 33 stopni, a to we wrześniu duża rzadkość, do tego doszedł przeciwny wiatr, co spowodowało, że ten drugi dzień dla większości ludzi był kryzysowy. Do tego tradycyjnie MPP oznacza masę przygód, przez ten 1000km tyle się dzieje, że trudno to wszystko ogarnąć. No i oczywiście trzymająca wspaniały klimat meta na Głodówce, pod tym względem zdecydowanie numer jeden na polskich maratonach; podziękowania dla organizatorów za świetną imprezę!
Zdjęcia z maratonu
Dane wycieczki:
DST: 1001.10 km AVS: 24.13 km/h
ALT: 8772 m MAX: 66.90 km/h
Temp:19.0 'C