Race Through Poland 2025

...czyli bądź jak Pies Myśliwski z Cape 😛
Ten przystojniak jest może niepozorny, niezgrabny, nie za szybki, ale wytrzymałością i nieodpuszczaniem zajeżdża zwierzaki dwa razy mocniejsze, większe i szybsze od siebie :)


Końcówka maja to już od paru lat u mnie termin stale zarezerwowany na Race Through Poland, w mojej opinii obecnie (poza rozgrywanym raz na 4 lata MRDP) zdecydowanie najciekawszy i najtrudniejszy szosowy ultramaraton w Polsce. "W Polsce" w cudzysłowie, bo już od paru lat ta nazwa nie do końca odzwierciedla stan faktyczny i większość trasy wyścigu prowadzi albo przez Słowację, albo jak w tym roku przez Czechy. Ale nazwa RTP wyrobiła sobie silną markę, więc w pełni zrozumiałe, że dalej funkcjonuje na podobnej zasadzie jak Rajd Dakar, który już od dawna po Afryce nie jeździ. Zasady pozostają niezmienne - trzeba zaliczyć 4 obowiązkowe Punkty Kontrolne, wraz z długimi i bardzo wymagającymi górskimi segmentami + segment startowy i finiszowy. Natomiast pomiędzy segmentami każdy samodzielnie planuje trasę (z zakazem jazdy po drogach krajowych, którymi wolno przejechać maksymalnie do 1km) , układ całości dobrze widać na monitoringu

Tegoroczna edycja zapowiadała się jako ta z najtrudniejszą trasą w historii, bo układ obowiązkowych do zaliczenia Punktów Kontrolnych był taki, że po raz pierwszy nie było dłuższego płaskiego przerzutu. Zaowocowało to sumą podjazdów na poziomie 24-26tys w porównaniu do standardowo ok. 20tys; Czechy to kraj, który kolarzom nie wybacza ;)).

W piątek docieram do Polanicy, nocuję w MOSIRZe w pokoju wraz z Jędrkiem Gąsiorowskim, Grześkiem Chłopkiem i Marcinem Podrażką (który będzie wolontariuszem na CP1), bardzo wygodnie, bo w bazie zawodów. Dzień upływa miło na rozmowach z mnóstwem znajomych z wielu kolarskich imprez, większą ekipą wybieramy się też na pizzę, bo tankowanie kalorii przed dużym wyścigiem to najważniejszy obowiązek każdego  zawodnika ;)). Po obiedzie idziemy na obowiązkową odprawę, są też robione portrety wszystkich zawodników, którzy jutro ruszą na trasę Race Through Poland:

fot. Adrian Crapciu

Widać, ze w tym roku będzie rekordowa obsada, wyścig jedzie ponad 100 ludzi, w tym wielu bardzo mocnych zawodników z zagranicy; to jest niejako wyznacznik RTP, jest jedyną polską imprezą kolarską na którą masowo jeżdżą zagraniczni zawodnicy, wśród których zdecydowanie dominują Niemcy, na co na pewno spory wpływ miał układ tegorocznej trasy. Start stosunkowo blisko niemieckiej granicy (z Drezna do Polanicy jest sporo bliżej niż z Warszawy), a i jeden z obowiązkowych punktów był w Niemczech. Do samego wieczora rozważałem na jaką strategię noclegową postawić, czy jechać lżej i spać w hotelach, czy też zabrać sprzęt do spania, w końcu uznałem, że ów sprzęt jednak wezmę, by mieć sporo większą mobilność na trasie. 

Startujemy bardzo wcześnie, już o 5 rano, ale to dla mnie zdecydowanie lepsze rozwiązanie niż start wieczorny czy popołudniowy. Maj w tym roku mamy jaki mamy, więc nie zdziwiłem się gdy temperatura przez ponad godzinę trzymała poniżej zera. Zgodnie z planem nie szarżuję, jadę swoje spokojnym tempem. Segment startowy choć oczywiście był górzysty to jednak wiele łatwiejszy niż segment na CP1, który miał się zacząć po ok. 180km i wiedziałem, że jak przegnę z tempem na początku to tam będę płacić rachunek. Pogoda do jazdy fifty-fifty, z jednej strony słonecznie, z drugiej zimno i zimny wiatr wiejący z zachodu, gdzie jechaliśmy. Pierwszy mniej standardowy podjazd zaliczamy ze Szczytnej do Karłowa Kręgielnym Traktem. Jedzie się po takim dość specyficznym bruku, ale po lewej stronie jest wąski pasek sensowniejszej nawierzchni i po nim stara się jechać większość ludzi. Ale uważać warto, jadący kawałek przede mną zawodnik zaliczył dość widowiskową glebę, gdy mu się koło w bok obsunęło, na szczęście prędkość na podjeździe była niewielka i nic się nie stało.

Z Karłowa jak większość zawodników zjeżdżam do Czech i kieruję się na Mieroszów, wreszcie zaczyna się ocieplać, choć szału żadnego nie ma. Po przejechaniu granicy zjeżdżam na boczną drogę do samego Mieroszowa, bo ta wojewódzka po stronie czeskiej zamienia się w polską krajówkę, DK35. I chyba wiele osób tu zanotowało wpadkę i potencjalną karę za dłuższy niż dozwolony regulaminem 1km po krajówce, sam widziałem kilka osób co tam pojechały. Niby był tam chodnik równoległy do szosy, ale z tego co patrzyłem na Stravie paru uczestników wyścigu to ludzie jechali szosą, nie chodnikiem, widać się nie zorientowali, ze to krajówka.

Jechało mi się średnio, trochę kombinowałem z kątem siodełka, bo miałem wrażenie, że przy wczorajszym transporcie roweru pociągami coś się ruszyło i nie było optymalnie, też rozbieram się z ciepłych ubrań założonych na mroźny poranek. Z Kamiennej Góry większość ludzi wybrała wariant przez Jelenią Górę, ja natomiast pojechałem przez przełęcz Kowarską. Odcinek krótszy o parę km, za to ze 200m w pionie więcej, wybrałem go przede wszystkim ze względu na większą płynność jazdy, bez konieczności przejazdu przez duże miasto, bo sama mniejsza liczba kilometrów czy przewyższeń wcale nie zawsze oznacza, że taka droga będzie szybsza. I jak sobie po wyścigu z ciekawości przejrzałem ślady jadących w moim pobliżu zawodników - oba warianty czasowo praktycznie wyszły identycznie. Na tym odcinku solidnie dawał się we znaki przeciwny wiatr i tu już zacząłem odczuwać pierwsze problemy z gardłem, które będą mnie męczyć na tym wyścigu. Bo pogoda była dość zdradliwa - niby słonecznie, ale rzadko powyżej 15 stopni było, no i ten zimny przeciwny wiatr. Jak się człowiek trochę rozebrał to za zimno, jak ubrał to za gorąco - i tak to się jechalo ;)

W Leśnej, po ok. 175km,  gdzie zaczynał się segment CP1 robię pierwsze zakupy w sklepie i z odpowiednim zapasem wody  ruszam na bardzo wymagający segment CP1. Najpierw seria małych hopek i kąśliwy bród na małej rzece, a że czaił się tam wyścigowy fotograf to nie było opcji by tego nie przejechać ;)). Tutaj taka anegdotka z kultowej edycji RTP z 2019 Weather to Scratch, którą mi opowiedział niestety nieżyjący już Wiesiu Jańczak. Na sam koniec tej edycji był segment finiszowy z serią krótkich, ale ostrych hopek na Wzgórzach Trzebnickich pod Wrocławiem, Wiesiu już ujechany potwornie chciał jak biały człowiek te hopki w spokoju powprowadzać, a tu mu przyjechała ekipa fotografów wyścigowych i pół segmentu za nim jechała. No i biedny Wiesiu, żeby nie wyjść na zdjęciach jak ta p...a co to nawet jakieś krótkie hopki wpychać musi musiał się żyłować na maksa i wszystko wjeżdżać. Tak więc każda motywacja jest dobra ;))

Segment wymagający ze względu na wielką liczbę przewyższeń (2600m w pionie na 110km), ale po czeskiej stronie o sensownym poziomie trudności i co najważniejsze bez niespodzianek nawierzchniowych, a tego się mocno obawiałem. Było jedynie parę odcinków po betonowych płytach, ale zupełnie do przeżycia, dużo to przyjemniejsza była jazda niż na zeszłorocznym węgierskim segmencie pod Kekeszem, gdzie te drogi były w dramatycznym stanie. Sporo tutaj jechałem w niewielkiej odległości do Rafała Wanata, z którym regularnie się spotykamy na kolejnym RTP, Rafał tradycyjnie dla siebie preferuje system jazdy z codziennymi dłuższymi postojami na noc na kwaterach czy w hotelach, dzięki czemu ruszając z noclegu jest dużo świeższy od tych co noc męczyli, czy kimali po przystankach i później szybko ich łyka. Mijałem się tu też z Kubą Tomasikiem, jednym z polskich faworytów w tym wyścigu, młodym i bardzo mocnym zawodnikiem. Niestety Kuba zaczął wyścig bardzo pechowo - spóźnił się na start, miał spore problemy z nawigacją, zdążył już złapać dwa kapcie, a wkrótce gdy go mijałem to robił trzeciego. Ale jak już zaczynał jechać na swoim poziomie to było widać jaką ma moc i jak szybko nadrabia straty

Wisienką na torcie pierwszego segmentu oczywiście była słynna Katorga, czyli podjazd pod Stóg Izerski, jeden z najcięższych podjazdów w Polsce, jak nie najcięższy. 1,5km ze średnim nachyleniem 17,85% i z maksami zdrowo ponad 20%, sprawia, że Przełęcz Karkonoska wygląda przy tym jak lajcik ;). Miałem z tym podjazdem rachunek do wyrównania, bo właśnie na wspomnianym wcześniej RTP z 2019 Weather to Scratch poległem tu z kretesem i całość musiałem wpychać, więc tym razem moja taktyka na ten podjazd nie była skomplikowana:


Z czysto zdroworozsądkowego punktu widzenia bardziej się opłaca tę ścianę wepchnąć, bo jej wjechanie kosztuje tyle sił, że się to nie kalkuluje, do tego ryzykuje się kontuzjami, ale who cares? Ja należę do tych co nie umieją odpuszczać i nutkę szaleństwa oraz pełen spontan zawsze stawiałem wyżej niż zdrowy rozsądek. Walka była sroga, parę razy czułem podchodzące skurcze, ale udało mi się wytrzymać do końca, cały podjazd wjechałem kanonicznie - w korbach i bez stawania. A i pod kątem wyścigu jakiś zysk był, bo chyba z 7 osób wyprzedziłem, bo zdecydowana większość zawodników wolała podjazd podejść. A że na takim nachyleniu idzie się z rowerem bardzo niewygodnie i wolno, więc nawet jadąc na granicy równowagi zyskuje się tu koło 15min.

W końcówce jeszcze jedna hopka i zjazd do Chatki Górzystów, gdzie mieścił się pierwszy punkt kontrolny, wstrzeliłem się perfekcyjnie w Golden Hour krótko przed zmierzchem, wspaniałe było światło, szkoda, że wyścigowy reżim nie pozwalał na porobienie ładniejszych kadrów niż jadąc z ręki. Było po prostu pięknie, jedna z prawdziwie magicznych chwil na tym wyścigu. Na punkcie postoju nie robiłem, jedynie podbiłem książeczkę i ruszyłem do Świeradowa, by zjechać w świetle dziennym. Zdecydowałem się zjechać do samego miasta i to była bardzo dobra decyzja, bo większość zjazdu była po eleganckim asfalcie, dużo to było wygodniejsze niż zwożenie się bardzo nachyloną i nierówną Katorgą, co wybrało wiele osób. Do tego w Świeradowie zajechałem do Żabki, gdzie zjadłem sensowny obiad i uzupełniłem zaopatrzenie przed nocną jazdą. Był to niestety ostatni na tym wyścigu popas w bardzo wygodnym polskim fast-foodzie, bo stacje benzynowe w Czechach w porównaniu z tymi polskimi to straszna nędza, a tych czynnych 24h jest co kot napłakał.

A miało to swoje znaczenie, bo po ponownym wjeździe do Czech szybko zapadł zmierzch i zrobiło się bardzo zimno, przez zdecydowaną większość nocy były temperatury w okolicach 0-2 stopnie, co nie pomogło na problemy z gardłem. Na tym odcinku jechałem wariantem można powiedzieć wschodnim, uznałem, ze warto nadrobić troszkę dystansu by nie musieć ciągle lawirować omijając krajówki na osi Litomerice - Chomutov. Jedyna stacja 24h na tym odcinku była w Roudnicach nad Łabą, gdzie przeżyłem chwilę mocnej niepewności, gdy okazało się że jedyny most na Łabie jest mocno rozpruty, bo gdyby nie dałoby się tutaj Łaby przejechać to musiałbym nadrobić wiele kilometrów. Droga dla samochodów była zerwana całkowicie, został tylko metalowy szkielet mostu, a zamiast szosy świeciła wielka dziura i rzeka na dole, ale na szczęście bokiem było przejście dla pieszych. W mieście staję na bardzo nędznej stacji - nic ciepłego do jedzenia, usiąść też nie było gdzie, a ciepłe napoje na które bardzo liczyłem były tylko w... automacie na monety, na które nie można było rozmienić pieniędzy nawet jak się miało gotówkę! Na szczęście trafiłem na bardzo ludzkiego pracownika stacji i mi tę herbatę zafundował.

Po wyjeździe ze stacji już powoli zaczynało świtać, był to w sumie najbardziej płaski odcinek maratonu, ale czułem już solidne nocne zamulenie i jechało się drętwo. Przed wjazdem na segment nabieram wody w specjalnym kraniku dla rowerzystów, który namierzyłem na etapie planowania trasy, przyjemne uczucie gdy się zmaterializował, bo tak do końca to nie byłem co do tego przekonany, bo tego typu kraniki lubią nie działać gdy tego potrzeba.


Gdy wjeżdżałem na drugi segment coraz marniej pogoda zaczęła wyglądać, temperatura poniżej 10 stopni, ale co gorzej coraz mocniej się na deszcz zapowiadało. Na początek idzie podjazd na ponad 800m, później zjazd na sam dół na poziom 300m i kolejny długi podjazd, z bardzo ostrym fragmentem. Tak na wysokości 600-700m zaczęło już padać i padało przez niemal cały segment. Wnerwiło mnie to, bo w prognozach przed wyścigiem jedynie jakieś przelotne opady miały być, a tu zaczęła się regularna obsrywka, przy temperaturach w zakresie 3-7 stopni i to na najcięższym segmencie całego wyścigu (aż 3170m w pionie na 122km). Na dojeździe pod Klinovec widoki znane z zeszłorocznej trasy z również jadącym RTP Rafałem Mianowskim, tylko wtedy mieliśmy perfekcyjną pogodę i piękny nocleg z widokiem na Fichtelberg. A w okolicy naprawdę jest co oglądać, tyle, że teraz na Klinovcu to było mniej więcej tak:


Kawałek przed szczytem sieknęło solidnie, nie było się gdzie sensownie przebrać więc wjechałem w deszczu na mierzący 1244m szczyt, gdzie było zaledwie 3'C. Dopóki jechałem pod górę to był jaki taki komfort termiczny, ale na zjeździe ostro mnie wytrzepało, najbardziej w stopy, bo miałem tylko cieniutkie letnie skarpetki. Solidnie przeczesany docieram więc do stacji benzynowej na granicy czesko-niemieckiej (również znanej z zeszłorocznej trasy z Rafałem) i tam wracam do sensownej termiki, niestety stacja to typowe dla Czech dziadostwo, czyli nic ciepłego do jedzenia czy picia, tyle, ze trochę w cieple można było posiedzieć; Polacy naprawdę nie doceniają tego dobra narodowego jakim są stacje Orlenu :)). Minorowy nastrój w tamtym momencie dobrze oddaje moja ponura mina, gdy wychodziłem ze stacji by wrócić na deszcz:

fot. Adrian Crapciu

Ale gdy ubrałem się konkretniej dało się już normalnie jechać, na szczęście nie padało jakoś mocno, ciuchów pod kapotą przeciwdeszczową nie przemaczało, tyle że standardowo z mokrymi stopami. Natomiast padało przez niemal cały segment, a jechało się go wiele godzin, bo kilometrów bardzo powoli ubywało. Ciężko było nie tylko od strony fizycznej, ale i od strony mentalnej - widoki prawie żadne, kupa ciężkich podjazdów, na śliskich i mokrych zjazdach trzeba uważać, odpocząć w cieple nie było gdzie.

Zły byłem też na siebie, że przyżydziłem na klockach hamulcowych, patrząc na prognozy przed wyścigiem wydawało się, że będą tylko przelotne i krótkie opady, więc zostawiłem już trochę zużyte klocki żywiczne. A tymczasem okazało się, ze muszę jechać wiele godzin w deszczu i w górach, gdzie żywiczne klocki schodzą dość szybko. Miałem oczywiście zapasowy komplet klocków, ale zakładanie nowych klocków do hamulców hydraulicznych na trasie niesie jednak pewne ryzyko, bo trzeba cofnąć tłoki, a przy tym hamulce potrafią się zapowietrzyć, tłoki też lubią się przyblokować, np. spory problem z hamulcami na tegorocznym RTP miał Jędrek Gąsiorowski. Ale odpukując - na szczęście klocki wytrzymały do końca, choć już na oparach.

W tych warunkach segment ciągnął się w nieskończoność, sporo tu się tasowaliśmy z Pawłem Wszołkowskim i razem robimy obfitującą w ostre ścianki końcówkę segmentu do punktu w hotelu Barenstein. Na punkcie nieoczekiwanie spotykam Wojtka Bystrzyckiego, czyli naszego głównego polskiego faworyta. Wojtek długo jechał bardzo mocno w samym czubie, niestety później zapłacił cenę i gdy zorientował się, ze moc spadła mu już bardzo nisko, a warunki się schrzaniły zdecydował się odpuścić. Na CP2 wycofuje się także Paweł Wszołkowski, pomimo całkiem dobrego wyniku po prostu stracił przyjemność z tej jazdy i nie bawiła go perspektywa podobnych męczarni jakie mieliśmy na całym segmencie na dalszej trasie. Jednym słowem DNF-ów poleciało tego dnia sporo, na CP1 dojechałem na 31 pozycji, tutaj awansowałem już na 18 miejsce. Też trzeba przyznać, że osoby jadące ten segment w podobnym co ja czasie naprawdę źle trafiły, kolejnego dnia była już tu elegancka, słoneczna pogoda i piękne widoki, a osoby jadące te 10-15h za nami złą pogodę miały na nizinach, gdzie to daje w kość jednak sporo mniej. 

Ale jako, że na CP2 wreszcie była możliwość dobrego, ciepłego posiłku (zjadłem smaczne spaghetti) to morale szybko wróciło mi do pionu, a fakt, że teraz będzie nieco łatwiejszy odcinek mocno dodawał otuchy. Ale żeby nie było za dobrze pojawił się niezły fuck-up z telefonem, który gdy spróbowałem go na punkcie ładować uraczył mnie komunikatem o wilgoci w gnieździe USB, niestety w Samsungach jest to notoryczny problem, byle jakaś symboliczna ilość wody się pojawi koło gniazda USB to telefon odmawia ładowania i jesteśmy w dupie. Poprzestawiałem pewne ustawienia i liczyłem że po paru godzinach wróci możliwość ładowania, bo już niewiele mi baterii zostało. Też było to dobre porównanie odporności na warunki z Garminem - telefon miałem przez większość opadów w pokrowcu przeciwdeszczowym lub w sakwie, w pokrowcu dotyk fatalnie działał, bez pokrowca na mokrym ekranie nie działał praktycznie w ogóle. A tymczasem Garmin z otwartą zaślepką gniazda USB - zero problemów, ekranu też dało się sensownie używać. Dlatego w mojej opinii telefon jako urządzenie do nawigowania na poważnych wyścigach nawet nie ma podejścia do dedykowanej rowerowej nawigacji, właśnie odporność na trudne warunki i dużo mniejsza prądożerność to jest coś co te urządzenia odróżnia. 

Za CP2 jest jeszcze z 10km górek, po czym zaczynają się zjazdy do Kadania i biorę kierunek na południe. Wyjeżdżając z Kadania mijałem jeszcze paru zawodników, którzy dopiero dojeżdżali na segment, pod względem pogodowym na pewno sporo wygrali ;)). Zastanawiałem się czy jeszcze coś pociągnąć nocą, bo urobek 2 dni marnie wyglądał, ledwie niecałe 700km, czy teź już nocować. Ale że już byłem solidnie ujechany, a o zmierzchu trafiła się sensowna miejscówka na polu to rozłożyłem się do snu, licząc, że już padać nie będzie. Niestety choć deszcz się skończył to wszędzie było mokro i pochmurno, więc z noclegiem szału nie było.

Statystyki 1 i 2 dnia jazdy
Dystans - 691,2km
Prędkość średnia - 20,0 km/h
Suma podjazdów - 11 654m

Pospałem ze 3h i wracam na trasę kontynuując jazdę pagórkowatą trasą na południe Czech. Pogoda dalej mizerna, wiatr też nie pomaga; świtać zaczyna gdzieś na wysokości Pilzna. W Svihovie zatrzymuję się pod sklepem na śniadanie. Przed granicą niemiecką zaczynają się podjazdy na poziom 900m, ale co ważniejsze na wschodzie zaczyna się pojawiać pas słonecznej pogody. Gdy zaliczam podjazdy i zjeżdżam do Niemiec wreszcie wychodzi słońce i robi się piękna pogoda. Ze względu na konieczność omijania parku narodowego Bayerischer Wald trzeba było na tym kawałku jechać z 10km szutrowymi drogami, ale te były dobrej jakości i całkiem ładne. Natomiast mocno wredny był kawałek między Fraenau i Spiegelau, był tam jakiś większy remont na drodze, po ominięciu miejsca robót w samym Fraenau dało się normalnie jechać, tyle, ze cały ten odcinek to był bardzo wredny do jazdy sfrezowany asfalt. I jako, ze było też pod górę ciągnęło się to w nieskończoność.

Za Spiegelau zaczynał się już obowiązkowy segment na CP3 prowadzący najpierw przez Bayerisher Wald, a po przejechaniu na czeską stronę przez park narodowy Sumava. Głównym "daniem" segmentu były 2 duże podjazdy, pierwszy dość mocno nachylony na 1120m, a drugi o zupełnie innej charakterystyce - dość łagodny podjazd wzdłuż rzeki. I tam już się zaczęło robić naprawdę pięknie, był to odcinek maratonu, który zdecydowanie najbardziej mi się spodobał, było tam tak po "szumawsku". Czyli puściutko, zielone hale przy drodze i wiele szerokich widoków, a na mój odbiór tego odcinka z pewnością duży wpływ miała doskonała, słoneczna pogoda.


Po zaliczeniu drugiej góry zjeżdżam na czeską stronę i robię zakupy w Kvildzie, bo ten rejon jest specyficzny pod tym kątem - sklepy są bardzo krótko czynne (spora część do 14-15), a płatność jest możliwa niemal wyłącznie gotówką; powiedziałbym, że to całkiem dobrze koreluje z pewną "innością" Sumavy względem reszty Czech. Kawałek dalej dojeżdżam do ładnie ulokowanego CP3 na Knizeci Plane, kolejny raz dobrze się wstrzeliłem czasowo, bo kuchnia była czynna i mogłem zjeść normalny obiad, który dobrze mi zrobił. Udało się też wreszcie doładować telefon, który przy słonecznej pogodzie przestał odmawiać ładowania. 

Okazało się, że lokalizacja tego PK nie dla wszystkich zawodników była oczywista, z reguły te punkty były ulokowane na samym końcu segmentu, natomiast w tym jednym przypadku punkt był pośrodku obowiązkowego parcouru. I nie brakowało ludzi, którzy sobie z tego nie zdawali sprawy i docierało to do nich dopiero po kolejnych 40km i wjechaniu na kończący segment wysoki szczyt Dreisessel - warto jednak dokładnie przeczytać manual wyścigu ;)). Na CP3 znowu przesunąłem się trochę do góry w klasyfikacji i wskoczyłem już na 14 pozycję co dało mi motywację i sportowy cel na wyścigu by spróbować powalczyć o pierwszą "dychę". Patrząc na monitoring i rywalizację o zwycięstwo pomiędzy Niemcem Adamem Białkiem i Szwajcarem Bruno Wichtem zorientowałem się, że można tu zyskać ok. 2-3h na puszczeniu trasy z powrotem po segmencie do Czech w porównaniu do wariantu przez Austrię tak jak miałem zaplanowane. Tym bardziej, że tam był myk z promem przez duże jezioro Lipno, który to prom skracał trasę o ok. 20km. Tyle, że ja dojechałbym tam w nocy, gdy prom nie kursuje i musiałbym te 20km więcej jechać.

Uznałem więc, ze w tej sytuacji warto przeplanować mocno trasę, zrobiłem więc zupełnie nowy wariant. I myślę, że to była dobra decyzja, choć takie planowanie na szybko zawsze niesie ryzyko wtopy, bo nie ma czasu na dokładne rozważenie różnych wariantów, w domu się siedzi nad tym godzinami, a tu machnąłem traskę na 500km w 15min. Po obiedzie wracam na segment, jego końcówka to bardzo przyjemna jazda przez Sumavę, a po powrocie do Niemiec wymagający podjazd na panujący nad okolicą, wysoki na1333m Dreisessel. Znowu, podobnie jak na CP1 świetnie trafiłem, na szczycie melduję się krótko przed zachodem słońca mając z góry piękny spektakl światła i cienia jaki urządziły chmury i nisko świecące słońce
 
Na szczycie spotykam fińskiego zawodnika Lari Rauno, który bardzo mocno cisnąc wyprzedzał mnie przed podjazdem - chłopak jest załamany, bo właśnie się zorientował, że punkt na którym należało podstemplować książeczkę brevetową był 40km wcześniej... W tym wypadku znacznie bardziej opłacało się wrócić na punkt i dalej pojechać przez Czechy, ale chłopak był kiepsko ogarnięty i wracał z powrotem pod Dreisessel sumarycznie nadrabiając ponad 80km, do tego jeszcze złamał bezwzględne zakazy jazdy poza segmentem zarówno w parku narodowym Sumava, jak i wcześniej w parku Bayericher Wald, w rejonie Zeleznej Rudy. A to zgodnie z zapowiedziami organizatora oznacza automatyczną dyskwalifikację.  

Ja natomiast już nocą wracam po trasie segmentu do Czech, zależało mi żeby przed noclegiem przepchnąć się przez góry i zjechać na drugą stronę na poziom 500-600m. Problematyczny był tu podjazd za Zatonem, wg RWGPS miał być szutrowy, ale faktycznie cały czas był asfalt. Niemniej była chwila nerwów gdy drogę zagrodziła mi wielka brama do jakiegoś leśnictwa czy czegoś takiego, na szczęście było przejście dla pieszych, choć z rowerem nie było łatwo wejść po mocno chybotliwych i stromych drewnianych schodkach:


Zjazd choć asfaltowy to jednak wredny - wąska droga, co jakiś czas pojawiały się na niej gałęzie, naniesiony piach itd, jednym słowem wolałem zjeżdżać powoli by gdzieś tu nie zaliczyć niepotrzebnej wywrotki. Po przejechaniu tej góry zacząłem się rozglądać za noclegiem, za pierwszym razem notuję wpadkę, bo jak się rozłożyłem ze sprzętem to zaczął łazić jakiś człowiek z lampką, więc wolałem pojechać kawałek dalej, sumarycznie rozkładam się na polu z wysoką i mokrą trawą.

Mając plan walki o pierwszą dziesiątkę postanowiłem spać tylko godzinę, by nadrobić w ten sposób czas do zawodników przede mną i myślę, że to była moja najgłupsza decyzja na tym wyścigu. Jak mawiał nasz wybitny pięściarz, dwukrotny mistrz olimpijski Jerzy Kulej (tak na marginesie nigdy nie nazywajcie pięściarzy bokserami bo to wielkie faux pas w tym fachu, bokser to jest rasa psa) 


Parafrazując - nie ma ludzi odpornych na brak snu, cenę za niewyspanie zawsze trzeba będzie zapłacić, prędzej czy później.

Statystyka 3 dnia
Dystans - 347,5km
Prędkość średnia - 18,7km/h
Suma podjazdów - 5 631m


Nocleg tej klasy, że budzę się bardziej wymięty niż się kładłem - ale co robić, takie są realia ultra... Ruszam więc dalej, ten pierwszy odcinek jeszcze z niewielkimi podjazdami, świt łapie mnie w okolicy Temelina - ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że zmieniając wczoraj trasę puściłem ją tuż koło słynnej czeskiej elektrowni atomowej. Jechałem tędy w zeszłym roku wracając z Alp, ale wtedy to celowo tak trasę puściłem, teraz wyszło tak samoistnie. Gigantyczne kominy Temelina robią wrażenie, dla porównania skali - drzewa i wielopiętrowy budynek:


Z zeszłego roku przypomniało mi się, że kawałek dalej w Tynie nad Wełtawą jest dobra stacja Shella 24h na której jest ciepłe jedzenie - więc tam zajechałem na śniadanie; tak dobrze się siedziało, że poleciało mi ze 45min. Za Tynem zaczyna się już solidna czeska rąbanka - coraz więcej hopek, coraz trudniejsze, coraz wyższe podjazdy. Kulminacja górek jest w rejonie Pelhrimova, tu już jedzie mi się cieniutko, kilometry lecą bardzo powoli, a z podjazdu wpada się w zjazd, ze zjazdu w podjazd i to długie ściany ponad 100m w pionie, z solidnym nachyleniem. Znowu więc przeprojektowuję swoją trasę - puszczam ją bardziej na północ pod polską granicę, bo tam jest trochę mniej gór niż jadąc przez centrum Moraw. Ale generalnie zupełnie nie szła mi ta jazda, gdy po ok. 200km w Hlinsku spojrzałem na licznik i zobaczyłem, że mam blisko 4h postojów - to już myślałem, że się rozpłaczę, to nawet na turystykę jest słabo, co dopiero na wyścigu; aforyzm Kuleja boleśnie pokazywał mi swoją aktualność. Co z tego, że przyciąłem czas snu, jak organizm swoje odbierał w postaci zamulania, wolnego tempa, ciągłych postojów a to na to, a to na tamto. 

Ale to też wreszcie trochę mnie otrzeźwiło i wziąłem się w garść, bo wiedziałem, że z takim zamulaniem to nie ma mowy by osiągnąć pierwszą dychę, a byłem tak w okolicach mniej więcej 13 miejsca. I końcówkę dnia miałem już solidniejszą, zacząłem wreszcie jako tako jechać. Zmierzch łapie mnie w bliskim rejonie polskiej granicy. stąd do początku segmentu na Pradziada było ok. 30km. Segment był dość krótki (51km), ale potężnie nabity górami - aż 2000m w pionie. Na dzień dobry podjazd na 750m, po zjeździe z którego następują dwa główne dania - najpierw podjazd na Dlouhe Strane, a później na samego Pradziada, oba to bardzo długie i ciężkie podjazdy. Na podjeździe na Dlouhe Strane senność atakuje mnie z taką siłą, że już nie jestem w stanie jechać, postanawiam na jakąś godzinkę się położyć tuż przy drodze. Ale jak to już wiele razy mi się na końcówkach maratonów zdarzało - pomimo potężnego niedospania nie jestem w stanie zasnąć, adrenalina, wysoki rytm serca na trudnym podjeździe powodują, że usnąć nie potrafiłem. Ale samo poleżenie tej godziny też coś tam mnie pokrzepiło, więc gdy ruszyłem dalej jakoś się jechało. Po wjechaniu na górę (ponad 1300m) - fantastyczny klimat, ciemna noc, a w oddali świeci wieża telewizyjna na Pradziadzie, gdzie zaraz będę się wspinać:


I to jest ta prawdziwa magia ultra - człowiek ujechany już w trzy dupy, kręci się w środku nocy po jakimś full zadupiu - ale klimat jest klasy Władcy Pierścieni, tylko czekać aż z lasu wyjdzie jakiś ent...

Okrążam zbiornik elektrowni wodnej na Dlouhe Strane i zjeżdżam na poziom ok. 600m, skąd trzeba wjechać na sam szczyt Pradziada, mierzącego aż 1492m, który był najwyższym punktem tegorocznego RTP. Podjazd ciężki, najpierw dobry asfalt, później słaby, wreszcie przechodzi w szuter, powoli zaczyna się już rozjaśniać. A w końcówce szuter przechodzi w kamulce, pojechałem tym kawałek - było to wjeżdżalne, nachylenie spore, ale do przejechania:


Ale uznałem, ze ryzyko uszkodzenia kół na takiej nawierzchni jest za duże by było warto ryzykować, coś bardzo podobnego zaliczałem kiedyś szosówką w Dolinie Chochołowskiej, wjechać wjechałem, ale mi wyrwało szprychę z obręczy i koło było do wymiany. To nie jest nawierzchnia na koła szosowe, tylko droga na rower górski, więc przy zaledwie 130km do mety wolałem nie ryzykować, bo konieczność wycofania się po takim wysiłku przez awarię sprzętu byłaby nie do zniesienia. Było może z 15min spaceru, a gdy kamulce się skończyły jeszcze krótki kawałek do CP4 umieszczonego w górskim schronisku Svycarna. Ale nie zajeżdżając na punkt od razu pociągnąłem na Pradziada, bo moja trasa powrotna (jak 95% zawodników) prowadziła z powrotem w dół po trasie obowiązkowego segmentu. Droga od schroniska do głównej szosy na Pradziada to już była prawdziwa rozpacz, za coś takiego to się bez wyroku sądu powinno stawiać pod murem. Niby asfalt, ale wiele gorszy do jazdy niż szuter co był niżej. Za to końcówka już na głównej szosie na Pradziada - bajeczka, dojechałem równo ze wschodem słońca, wściekle zimno, ale widoki wszystko rekompensowały. 




Na zjeździe po tych fatalnych dziurach spotykam wjeżdżającego pod górę Anglika George Juckesa, pozdrawiam go ręką, a ten jak szanujący się szosowiec na podwarszawskich Gassach na rowerze za 50 klocków - nic, tylko zmierzył mnie zaciętym wzrokiem. Zagotowałem się i postanawiam, że żeby skały srały to mnie ten Angol nie wyprzedzi ;)). Na CP4 docieram na 10 pozycji, ale faktycznie jestem ósmy, bo z powodu awarii Di2 wycofał się Czech Milan Hanyk, a Juckes choć był przede mną na samym punkcie to jeszcze nie zaliczył Pradziada. To też pokazało, że pomimo całego swojego zamulania jednak cały czas przesuwałem się do przodu, ja cierpiałem, ale inni zawodnicy jeszcze bardziej i tez nie dali rady na raz dociągnąć na metę, więc paru minąłem gdy spali. 

Zjeżdżam więc segmentem, na podjeździe za Rejhoticami (pokonywanym drugi raz, tym razem za dnia) dogania mnie Milan Hanyk, który się wycofał i wraca na metę po samochód. Okazało się, że miał jakąś chińską podróbkę ładowarki do Di2, dotąd mu to działało, ale tutaj zawiodło i nie mógł doładować baterii od elektronicznych przerzutek i zdecydował się wycofać. Kawałek dalej notuję głupią pomyłkę, skręcam w złą stronę, kapnąłem się po 2km. Cisnę solidnie, bo "Junkers" siedzi mi na plecach, przewagę mam tak na poziomie 20-30min, a do mety zostało jeszcze tyle gór, że można to bez problemu nadrobić. 

Gdy wjechałem do Polski okazało się, ze w tej części Kotliny Kłodzkiej nie ma zasięgu w sieci Orange, więc nie mogłem sprawdzić na monitoringu jak wygląda moja przewaga. W międzyczasie wyszło słońce i się ociepliło, co spowodowało, że na podjeździe pod Puchaczówkę strasznie zaczęła mnie męczyć senność, tak że musiałem się na jakieś 10min położyć. Pospać znowu nie pospałem, ale coś odzipnąłem. Zasięg wrócił dopiero za Puchaczówką w rejonie Bystrzycy Kłodzkiej i tam odetchnąłem, bo okazało się że Anglik odpoczywa od dłuższego czasu na polskiej granicy, a stamtąd na Puchaczówkę to jest co najmniej godzina. Na rynku w Bystrzycy położyłem się więc jeszcze na chwilę by odzipnąć, ale gdy sprawdziłem monitoring to widzę, ze Junkers właśnie wjechał na Puchaczówkę! Okazało się, ze przez te problemy z zasięgiem monitoring nie odświeżał i "wypluł" punkty dopiero gdy zasięg wrócił na przełęczy. 

Ruszam więc natychmiast i solidnym tempem (jak na 1500km w nogach ;)) wciągam Spaloną i tam już widzę, że tę ósmą pozycję dowiozę. Niestety w Dolinie Orlicy psuje się pogoda, zaczyna solidnie padać i tak już było właściwie do samego końca, tyle dobrego, że w deszczu odeszło zamulenie. Na metę docieram z czasem 104h 25min jako ósmy zawodnik i drugi z Polaków za Jędrkiem Gąsiorowskim, który zajął doskonałą czwartą pozycję, schodząc poniżej 4 dób.

Wjeżdżam na metę, fot. Tadek Ciechanowski

Zdjęć z mety, gdy po zejściu z z roweru opadła cała adrenalina nie będę wrzucać, bo to nie jest dobra reklama ultra ;). W skrócie przy tym potężnym niedospaniu i zmęczeniu ponad 4 dobami na rowerze wyglądałem jak trzy ćwierci od śmierci. 

Statystyki 4 i połowy piątego dnia:
Dystans - 507,8km
Prędkość średnia - 19,4km/h
Suma podjazdów - 8 012m

Statystyka całego wyścigu:
Dystans - 1546,5km
Prędkość średnia - 19,5km/h
Suma podjazdów - 25 297m
Czas jazdy - 79h 21min
Czas całości - 104h 25min

Ale furda zmęczenie - satysfakcja na mecie była wielka, był to najmocniej obsadzony Race Through Poland w historii, z zawodnikami ze ścisłej światowej czołówki jak zwycięzca Szwajcar Bruno Wicht czy też drugi Niemiec Adam Białek, w takim gronie dostać się do pierwszej dziesiątki to dla mnie doskonałe osiągnięcie. Nie pierwszy raz okazało się, że zawodnicy w typie Myśliwskiego Psa z Cape co to nigdy nie odpuszczają (jak Jędrek czy ja) nadrabiający przede wszystkim wytrzymałością są w stanie zrobić dobry wynik, bo to wytrzymałość i mocna głowa na takich trasach więcej znaczy niż szybkość. Gdy cała polska czołówka ultra poległa na trasie, zastąpiła ją forumowa stara gwardia, która ma podejście do sprawy jak w słynnej rozmowie pod Waterloo, która przeszła do legend. Gdy generał Cambronne dowodzący napoleońską Starą Gwardią na propozycję kapitulacji powiedział "Gwardia umiera, ale się nie poddaje!" (inna wersja mówi, że generał miał powiedzieć po prostu "Merde! :)). Bo w mojej opinii niezmiennie kluczem na takich trasach jest psychika, gdy głowa daje radę to ciało zawsze jakoś pociągnie, ale gdy siada głowa to najmocniejsza noga niewiele zmieni. 

Wielkie gratulacje dla wszystkich, którzy imprezę ukończyli, bo tegoroczny wyścig był bardzo wymagający i każdy kto dotarł do mety musiał przełamywać niejeden kryzys. Na najcięższą i najbardziej górzystą trasę w historii RTP nałożyła się słabiutka jak na maj pogoda, było sporo deszczu, temperatury też jak na niemal początek czerwca bardzo mizerne, wystarczy powiedzieć, ze ani razu nie jechałem w samej koszulce kolarskiej, a i w krótkich spodenkach to może ze 200km ujechałem. To był mój piąty ukończony RTP i jedynie kultowa edycja Weather to Scratch w 2019 roku była trudniejsza, ale tam to już był prawdziwy pogodowy armagedon. Najlepiej o skali trudności imprezy mówi fakt, że wyścig dało radę ukończyć jedynie 66 zawodników spośród 113, którzy ruszyli na trasę, co daje zaledwie 58%, wśród kobiet pogrom był jeszcze większy - z 13 na starcie dojechało tylko 6, co daje 46%.

Impreza zorganizowana doskonale, z ręką na sercu mogę ją polecić każdemu miłośnikowi długich dystansów, RTP od lat trzyma doskonały poziom. Tegoroczne parkury były przez Pawła Puławskiego zaprojektowane wyśmienicie, były oczywiście bardzo wymagające, ale nie było takich terenowych rąbanek jak w zeszłym roku, poza bardzo krótkimi kawałkami było to przejeżdżalne w całości. Najbardziej przypadł mi do gustu segment na CP3 przez parki narodowe Bayerischer Wald i Sumava, było z planowaniem trasy w tym rejonie sporo zagwozdek - ale z pewnością było warto tamtędy puścić wyścig, bo te rejony są tego warte i nie bez powodu objęte ochroną. 

Zdjęcia z wyścigu
Pokaż trasę GPS