Wpisy archiwalne w kategorii
Wypad
| Dystans całkowity: | 81420.54 km (w terenie 333.00 km; 0.41%) |
| Czas w ruchu: | 3572:53 |
| Średnia prędkość: | 22.79 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 83.80 km/h |
| Suma podjazdów: | 606506 m |
| Suma kalorii: | 101309 kcal |
| Liczba aktywności: | 475 |
| Średnio na aktywność: | 171.41 km i 7h 31m |
| Więcej statystyk | |
Litwa
VI dzień - Rieciai - Simnas - Łoździeje - [PL] - Ogrodniki - Sejny - Wigry - Suwałki
Dziś mam do pokonania sporo krótszą trasę niż w poprzednich dniach, wiatr korzystniejszy niż wczoraj - równo z południa, co powoduje, że w drugiej części dnia (z Sejn) będę miał nieco korzystniejsze warunki. Początek - to pagórkowata trasa przez dużo małych wioseczek, za Simnasem na drodze do Łoździei trochę lasów, ale generalnie tereny nie są tak ładne jak na północnym wschodzie. Sporo górek - wjeżdża się na ok. 150-170m, pogoda cały czas słoneczna, po paru dniach mam już całe czerwone przedramiona - ale zdecydowanie wolę takie problemy niż zmagania z deszczem. Granicę przekraczam w Ogrodnikach, budynki dawnego przejścia zajmują spory obszar, teraz stoją już niemal całkowicie niepotrzebne, jedynie z paru kantorów jest jakiś pożytek. Do Sejn trasa mocno pagórkowata, jest trochę ładnych jezior, jednak krajobrazy Mazur czy Suwalskiego robią większe wrażenie niż te litewskie. W Sejnach w centrum odpoczywam, następnie już w mocnym upale (ponad 30'C) jadę nad Wigry, do odjazdu pociągu mam dużo czasu, więc postanawiam zajechać pod kamedulski klasztor będący swoistą wizytówką tego rejonu. Turystów jeszcze niewielu, więc można było w spokoju obejrzeć zabudowania samego klasztoru i posiedzieć ponad godzinkę na pomoście nad samymi Wigrami; a i temperatura była w sam raz na lody :). Końcówka do Suwałk spokojna, na początku sporo lasów Wigierskiego Parku Narodowego, później wjeżdża się trochę wyżej, samo miasto średniej urody, ale i dość spokojne, bez większego ruchu (poza główną trasą do Budziska). Pociąg "Hańcza" ma w składzie wagon rowerowy - więc wracałem do Warszawy jak panisko :)
Wyjazd udany, choć nieco zepsuty przez wiatr - ale taki już urok Litwy, w wielu relacjach z tego kraju spotykałem się z opiniami, że tutaj wiać potrafi solidnie - i potwierdziło się to w 100%. Z moich obserwacji - ciekawsza jest jednak południowa i wschodnia Litwa, natomiast rejon zachodni z Kownem - to już nie to samo, mniej lasów, mniej pięknej przyrody. Na pewno warto zobaczyć samo Wilno i piękny zamek w Trokach, natomiast Kowno można sobie darować, jeśli nie leży na naszej trasie - to nie ma się co specjalnie "gimnastykować" by tam zajechać.
Zdjęcia z wyjazdu
VI dzień - Rieciai - Simnas - Łoździeje - [PL] - Ogrodniki - Sejny - Wigry - Suwałki
Dziś mam do pokonania sporo krótszą trasę niż w poprzednich dniach, wiatr korzystniejszy niż wczoraj - równo z południa, co powoduje, że w drugiej części dnia (z Sejn) będę miał nieco korzystniejsze warunki. Początek - to pagórkowata trasa przez dużo małych wioseczek, za Simnasem na drodze do Łoździei trochę lasów, ale generalnie tereny nie są tak ładne jak na północnym wschodzie. Sporo górek - wjeżdża się na ok. 150-170m, pogoda cały czas słoneczna, po paru dniach mam już całe czerwone przedramiona - ale zdecydowanie wolę takie problemy niż zmagania z deszczem. Granicę przekraczam w Ogrodnikach, budynki dawnego przejścia zajmują spory obszar, teraz stoją już niemal całkowicie niepotrzebne, jedynie z paru kantorów jest jakiś pożytek. Do Sejn trasa mocno pagórkowata, jest trochę ładnych jezior, jednak krajobrazy Mazur czy Suwalskiego robią większe wrażenie niż te litewskie. W Sejnach w centrum odpoczywam, następnie już w mocnym upale (ponad 30'C) jadę nad Wigry, do odjazdu pociągu mam dużo czasu, więc postanawiam zajechać pod kamedulski klasztor będący swoistą wizytówką tego rejonu. Turystów jeszcze niewielu, więc można było w spokoju obejrzeć zabudowania samego klasztoru i posiedzieć ponad godzinkę na pomoście nad samymi Wigrami; a i temperatura była w sam raz na lody :). Końcówka do Suwałk spokojna, na początku sporo lasów Wigierskiego Parku Narodowego, później wjeżdża się trochę wyżej, samo miasto średniej urody, ale i dość spokojne, bez większego ruchu (poza główną trasą do Budziska). Pociąg "Hańcza" ma w składzie wagon rowerowy - więc wracałem do Warszawy jak panisko :)
Wyjazd udany, choć nieco zepsuty przez wiatr - ale taki już urok Litwy, w wielu relacjach z tego kraju spotykałem się z opiniami, że tutaj wiać potrafi solidnie - i potwierdziło się to w 100%. Z moich obserwacji - ciekawsza jest jednak południowa i wschodnia Litwa, natomiast rejon zachodni z Kownem - to już nie to samo, mniej lasów, mniej pięknej przyrody. Na pewno warto zobaczyć samo Wilno i piękny zamek w Trokach, natomiast Kowno można sobie darować, jeśli nie leży na naszej trasie - to nie ma się co specjalnie "gimnastykować" by tam zajechać.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 115.60 km AVS: 22.02 km/h
ALT: 420 m MAX: 38.80 km/h
Temp:27.0 'C
Litwa
V dzień - Leliai - Wiłkomierz - Janów - Kowno - Prienai - Rieciai
Pierwsze co robię po pobudce - to sprawdzenie wiatru, oczywiście okazuje się że musiał się zmienić od wczoraj o 180 stopni - mocno wieje z południa! Ale nie ma wyjścia - trzeba jechać, pierwsza część trasy do Wiłkomierza (po litewsku Ukmerge) jeszcze nie idzie źle, boczny wiatr tak nie szkodzi. Do samego Wiłkomierza doprowadza długi zjazd, na prostej udaje mi się przekroczyć nawet 60km/h. Wiłkomierz raczej niespecjalny, a za miastem zaczyna się 20km remont drogi, który bardzo utrudnia jazdę, co chwilę jest wahadłowy ruch, a drogi na tyle wąskie, że nie można jechać rowerem, gdy coś jedzie z naprzeciwka. Do tego łapie mnie jeszcze burza, sporo trzeba jechać po mokrych drogach, czasem lekko błotnistych. No i do tego już wyraźnie pod wiatr, który szczególnie dał mi w kość na już wyremontowanym fragmencie drogi przed Janowem. Samo miasto minąłem bokiem, niepotrzebnie pojechałem za znakami na Kowno, zamiast przez centrum miasta, dystans był podobny, a moja droga prowadziła brzydkimi terenami nad samą rzeką.
Za Janowem odpoczywam, do Kowna prowadzi stąd już doskonała dwujezdniowa droga, do tego na Litwie nie zauważyłem w ogóle żadnych znaków autostrad i dróg ekspresowych, nawet na drogach które ewidentnie mają taki charakter - a to powoduje, że można po nich legalnie jeździć rowerem. Przed Kownem wiatr nieco zmalał, wjazd do centrum też dość wygodny - główną szeroką ulicą, ruch niewielki. Stara część miasta nawet niebrzydka, choć oczywiście do klasy Wilna daleko, niemniej spodziewałem się czegoś gorszego, a centrum niebrzydko wkomponowane jest w dwie największe rzeki Litwy - Niemen i Wilię. Jako, że wiatr się zupełnie uspokoił postanawiam wrócić do Suwałk nie główną drogą przez Mariampol, a bocznymi przez Łoździeje i Ogrodniki. Kawałek za Kownem kolejny postój i ruszam na Prienai, nieoczekiwanie droga jest bardzo ruchliwa, wielu ludzi wraca do Kowna z weekendu (jest niedziela), a nie ma pobocza, do tego znowu wraca przeciwny wiatr. Szczególnie po skręcie w Prienai dał mi mocno w kość, ze 20km równo pod wiatr nieźle mnie wkurzyło, bo na mapie miałem podaną znacznie mniejszą odległość; żeby utrzymać tempo 20km/h trzeba było się nieźle namordować. Po skręcie na drogę 181 nabieram wodę i dobre 10km jadę szukając miejsca na nocleg (m.in. skręcając w boczną drogę wpakowałem się niezłe błoto), zachodnia Litwa jest znacznie gęściej zaludnionia, w ogóle ma inny charakter niż wschodnia, znacznie mniej tutaj lasów, tereny tez już nie tak ładne. Rozbijam się w końcu na polu pod Rieciai; to był wyraźnie najtrudniejszy dzień na tym wyjeździe, długi dystans, w większości pokonany pod wiatr, często całkiem mocny.
Zdjęcia z wyjazdu
V dzień - Leliai - Wiłkomierz - Janów - Kowno - Prienai - Rieciai
Pierwsze co robię po pobudce - to sprawdzenie wiatru, oczywiście okazuje się że musiał się zmienić od wczoraj o 180 stopni - mocno wieje z południa! Ale nie ma wyjścia - trzeba jechać, pierwsza część trasy do Wiłkomierza (po litewsku Ukmerge) jeszcze nie idzie źle, boczny wiatr tak nie szkodzi. Do samego Wiłkomierza doprowadza długi zjazd, na prostej udaje mi się przekroczyć nawet 60km/h. Wiłkomierz raczej niespecjalny, a za miastem zaczyna się 20km remont drogi, który bardzo utrudnia jazdę, co chwilę jest wahadłowy ruch, a drogi na tyle wąskie, że nie można jechać rowerem, gdy coś jedzie z naprzeciwka. Do tego łapie mnie jeszcze burza, sporo trzeba jechać po mokrych drogach, czasem lekko błotnistych. No i do tego już wyraźnie pod wiatr, który szczególnie dał mi w kość na już wyremontowanym fragmencie drogi przed Janowem. Samo miasto minąłem bokiem, niepotrzebnie pojechałem za znakami na Kowno, zamiast przez centrum miasta, dystans był podobny, a moja droga prowadziła brzydkimi terenami nad samą rzeką.
Za Janowem odpoczywam, do Kowna prowadzi stąd już doskonała dwujezdniowa droga, do tego na Litwie nie zauważyłem w ogóle żadnych znaków autostrad i dróg ekspresowych, nawet na drogach które ewidentnie mają taki charakter - a to powoduje, że można po nich legalnie jeździć rowerem. Przed Kownem wiatr nieco zmalał, wjazd do centrum też dość wygodny - główną szeroką ulicą, ruch niewielki. Stara część miasta nawet niebrzydka, choć oczywiście do klasy Wilna daleko, niemniej spodziewałem się czegoś gorszego, a centrum niebrzydko wkomponowane jest w dwie największe rzeki Litwy - Niemen i Wilię. Jako, że wiatr się zupełnie uspokoił postanawiam wrócić do Suwałk nie główną drogą przez Mariampol, a bocznymi przez Łoździeje i Ogrodniki. Kawałek za Kownem kolejny postój i ruszam na Prienai, nieoczekiwanie droga jest bardzo ruchliwa, wielu ludzi wraca do Kowna z weekendu (jest niedziela), a nie ma pobocza, do tego znowu wraca przeciwny wiatr. Szczególnie po skręcie w Prienai dał mi mocno w kość, ze 20km równo pod wiatr nieźle mnie wkurzyło, bo na mapie miałem podaną znacznie mniejszą odległość; żeby utrzymać tempo 20km/h trzeba było się nieźle namordować. Po skręcie na drogę 181 nabieram wodę i dobre 10km jadę szukając miejsca na nocleg (m.in. skręcając w boczną drogę wpakowałem się niezłe błoto), zachodnia Litwa jest znacznie gęściej zaludnionia, w ogóle ma inny charakter niż wschodnia, znacznie mniej tutaj lasów, tereny tez już nie tak ładne. Rozbijam się w końcu na polu pod Rieciai; to był wyraźnie najtrudniejszy dzień na tym wyjeździe, długi dystans, w większości pokonany pod wiatr, często całkiem mocny.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 174.30 km AVS: 20.92 km/h
ALT: 572 m MAX: 61.30 km/h
Temp:22.0 'C
Litwa
IV dzień - Lentvaris - Wilno - Niemenczyn - Podprodzie - Święcany - Ignalino - Malaty - Leliai
Od rana piękna pogoda, do Wilna jedzie się elegancko z wiatrem boczno-w plecy. Sam wjazd do miasta - doskonały, aż do samego centrum wjeżdża się szeroką dwujezdniową drogą, na której prawie nie ma świateł, więc mija nas całe nieprzyjemne przebijanie się przez miasto, tak charakterystyczne dla dużych aglomeracji (a do takich Wilno spokojnie można zaliczyć). Samo Wilno robi na mnie spore wrażenie - to naprawdę ładne miasto, dużo lepiej zarządzane i utrzymywane od Lwowa, w którym niedawno również miałem okazję przebywać. Jako, że godzina jest wczesna w centrum jeszcze pusto, właściwie tylko turyści (głównie polskie wycieczki); robię krótką rundkę po ścisłym centrum, jest sporo klimatycznych wąskich uliczek. Byłem oczywiście pod Ostrą Bramą, wjechałem także na Górę Trzech Krzyży z której roztacza się niezła panorama miasta, sam podjeździk choć krótki - to bardzo ostry do 12%, końcówkę trzeba już wprowadzać rower przy schodach.
Wilno opuszczam drogą na Święcany, długo się zastanawiałem czy jest sens jechać daleko na północ do Auksztockiego Parku Narodowego, ale korzystny wiatr przekonał mnie do dłuższej trasy, tym bardziej, że z Wilna do Kowna nie ma właściwie sensownej drogi na rower (poza główną). Pierwsze kilometry to dość duży ruch, droga bez pobocza, ale za to w pięknym lesie. W Niemenczynie most na Wilii jest w przebudowie, wymaga to objazdu przez centrum miasteczka, za którym zaczyna się elegancka szosa, ruch też zdecydowanie zmalał - tak więc podróżuje się bardzo przyjemnie. Trasa głównie przez sosnowe lasy, których w tym rejonie Litwy nie brakuje, dzięki nim znacznie mniej odczuwa się wiatr (który w międzyczasie zamienił się na północny). Przed Święcanami staję na długi postój, ostatni odcinek do Ignalina daje mi już nieźle popalić. Tutaj lasów jest już niewiele, jedzie się głównie otwartym terenem, do tego właściwie cały czas po małych górkach - tak więc przeciwny wiatr bardzo przeszkadza. Widoki za to ładne - wielkie przestrzenie, wiosek przy drodze (tak typowych dla Polski) właściwie nie ma. Ignalino robi na mnie wrażenie dość sennego miasteczka, od tego miejsca zaczynam już zawracać na południowy zachód (jak sprawdziłem było to najdalej wysunięte na wschód miejsce do jakiego dotarłem na rowerze :).
Od razu za miasteczkiem zaczyna się Auksztocki Park Narodowy z wspaniałymi lasami i pięknymi jeziorami, nad jednym z nich staję na dłuższy postój. Miałem w tym rejonie nocować, ale że jest jeszcze dość wcześnie, postanawiam pociągnąć sporo dalej, by jutro do Kowna mieć bliżej, tym bardziej że wiatr jest całkowicie nieprzewidywalny, co chwilę się zmienia. Odcinek do Kaltanenai bardzo przyjemny (szczególnie przejazd przez Paluse - sporo drewnianej zabudowy). Za Kaltanenai skręcam na zachód do Malatów i zaczynają się ogromne lasy, ciągną się dobre 30km, do tego trasa dalej mocno pagórkowata, odcinek od Ignalina - to chyba najładniejszy fragment tego całego wypadu, warto tu było jechać taki kawał z Wilna. Kawałek za Malatami nabieram wody w wiosce i rozbijam się na nocleg pod lasem, niestety znów komarów są całe roje.
Zdjęcia z wyjazdu
IV dzień - Lentvaris - Wilno - Niemenczyn - Podprodzie - Święcany - Ignalino - Malaty - Leliai
Od rana piękna pogoda, do Wilna jedzie się elegancko z wiatrem boczno-w plecy. Sam wjazd do miasta - doskonały, aż do samego centrum wjeżdża się szeroką dwujezdniową drogą, na której prawie nie ma świateł, więc mija nas całe nieprzyjemne przebijanie się przez miasto, tak charakterystyczne dla dużych aglomeracji (a do takich Wilno spokojnie można zaliczyć). Samo Wilno robi na mnie spore wrażenie - to naprawdę ładne miasto, dużo lepiej zarządzane i utrzymywane od Lwowa, w którym niedawno również miałem okazję przebywać. Jako, że godzina jest wczesna w centrum jeszcze pusto, właściwie tylko turyści (głównie polskie wycieczki); robię krótką rundkę po ścisłym centrum, jest sporo klimatycznych wąskich uliczek. Byłem oczywiście pod Ostrą Bramą, wjechałem także na Górę Trzech Krzyży z której roztacza się niezła panorama miasta, sam podjeździk choć krótki - to bardzo ostry do 12%, końcówkę trzeba już wprowadzać rower przy schodach.
Wilno opuszczam drogą na Święcany, długo się zastanawiałem czy jest sens jechać daleko na północ do Auksztockiego Parku Narodowego, ale korzystny wiatr przekonał mnie do dłuższej trasy, tym bardziej, że z Wilna do Kowna nie ma właściwie sensownej drogi na rower (poza główną). Pierwsze kilometry to dość duży ruch, droga bez pobocza, ale za to w pięknym lesie. W Niemenczynie most na Wilii jest w przebudowie, wymaga to objazdu przez centrum miasteczka, za którym zaczyna się elegancka szosa, ruch też zdecydowanie zmalał - tak więc podróżuje się bardzo przyjemnie. Trasa głównie przez sosnowe lasy, których w tym rejonie Litwy nie brakuje, dzięki nim znacznie mniej odczuwa się wiatr (który w międzyczasie zamienił się na północny). Przed Święcanami staję na długi postój, ostatni odcinek do Ignalina daje mi już nieźle popalić. Tutaj lasów jest już niewiele, jedzie się głównie otwartym terenem, do tego właściwie cały czas po małych górkach - tak więc przeciwny wiatr bardzo przeszkadza. Widoki za to ładne - wielkie przestrzenie, wiosek przy drodze (tak typowych dla Polski) właściwie nie ma. Ignalino robi na mnie wrażenie dość sennego miasteczka, od tego miejsca zaczynam już zawracać na południowy zachód (jak sprawdziłem było to najdalej wysunięte na wschód miejsce do jakiego dotarłem na rowerze :).
Od razu za miasteczkiem zaczyna się Auksztocki Park Narodowy z wspaniałymi lasami i pięknymi jeziorami, nad jednym z nich staję na dłuższy postój. Miałem w tym rejonie nocować, ale że jest jeszcze dość wcześnie, postanawiam pociągnąć sporo dalej, by jutro do Kowna mieć bliżej, tym bardziej że wiatr jest całkowicie nieprzewidywalny, co chwilę się zmienia. Odcinek do Kaltanenai bardzo przyjemny (szczególnie przejazd przez Paluse - sporo drewnianej zabudowy). Za Kaltanenai skręcam na zachód do Malatów i zaczynają się ogromne lasy, ciągną się dobre 30km, do tego trasa dalej mocno pagórkowata, odcinek od Ignalina - to chyba najładniejszy fragment tego całego wypadu, warto tu było jechać taki kawał z Wilna. Kawałek za Malatami nabieram wody w wiosce i rozbijam się na nocleg pod lasem, niestety znów komarów są całe roje.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 202.30 km AVS: 21.48 km/h
ALT: 916 m MAX: 51.40 km/h
Temp:22.0 'C
Litwa
III dzień - Berżniki - [LT] - Kapciamiestis - Druskienniki - Merecz - Varena - Lieponys - Rudziszki - Troki - Lentvaris
Budzi mnie dość mocny wiatr, pogoda raczej nieciekawa, chłodno ale nie pada. W Berżnikach robię ostatnie zakupy w Polsce, po czym skręcam na szutrową drogę w stronę granicy. Trasa mimo, że bez asfaltu - przyzwoitej jakości, da się jechać ze 20km/h, prowadzi głównie przez las, na samej granicy jest specjalnie wycięty ok 30m pas. Na przejściu nie ma żywej duszy, więc jadę dalej, po jakiś 2-3km pojawia się asfalt i zupełnie puściutką drogą docieram do Kapciamiestis (żeby nie łamać sobie języka na tych pogańskich terminach - mogą być po prostu "kapcie" :)). Stąd jadę na Lejpuny, na tym kawałku mocno dał mi popalić silny północny wiatr, gdy zaczyna jeszcze padać jestem już naprawdę wkurzony, gdybym miał pod ręką jakiegoś zakichanego ekologa bredzącego o ociepleniu klimatu (jest czerwiec!) - to mógłbym stracić panowanie nad sobą :)) Za miastem skręcam jednak na południe i do Druskiennik lecę w granicach 30km/h. Przed samym miastem przejeżdżam bardzo szeroki Niemen i wjeżdżam do centrum. Same Druskienniki jednak mnie rozczarowały, spodziewałem się czegoś ciekawszego, np. taki Nałęczów zrobił na mnie lepsze wrażenie, tutaj jak na uzdrowisko miasto jest wielkie, a jak na wielkie miasto - nie za wiele atrakcji.
Po odpoczynku w parku wyjeżdżam na trasę w stronę Merecza, droga szeroka, z poboczem, ruch niewielki i na całe szczęście w lesie - a to bardzo pomaga w walce z wiatrem. W międzyczasie zrobiła się piękna pogoda, po porannym chłodzie i deszczu na drodze do Lejpunów nie ma już śladu. Następne kilometry - to piękne lasy, choć po paru godzinach robi się to już nieco monotonne. Po ok. 100km robię zakupy (ceny porównywalne jak w Polsce), na postój staję po ok. 120km po zjeździe z drogi A4 na szutrówkę do Lieponys (na mojej mapie była zaznaczona jako droga drugorzędna). Tym razem szutrowy odcinek okazał się dużo dłuższy - aż jakieś 20km do Żeronys, ale droga przyzwoitej jakości, bardzo malownicza, duże wrażenie zrobiło na mnie kilka bardzo rozległych polan w środku lasu - przestrzenie niemal jak w Skandynawii! Jest też kilka ostrych ścianek, asfalt wraca dopiero kilka km przed Rudziszkami. Za miastem jeszcze jeden krótki postój, po czym ostra walka z wiatrem na drodze do Troków. Zamek na wyspie robi duże wrażenie wspaniałym ulokowaniem, na jeziorze wieje tak mocno, że są już całkiem spore fale, a na mostach trzeba uważać, żeby czapki z głowy nie zerwało. W Trokach zapomniałem nabrać wodę, później na drodze do Wilna nieźle się jej naszukałem, bo generalnie na Litwie jest dużo mniejsza gęstość zaludnienia niż w Polsce; ale przynajmniej wiatr na tej trasie miałem dobry, bo wieje bardziej z północnego zachodu. jechałem tak aż do Lentvaris, gdzie zjechałem spory kawałek z drogi do miasta, nabrałem wody i rozbiłem się na ładnej łące, gdzie w ogóle nie było komarów.
Zdjęcia z wyjazdu
III dzień - Berżniki - [LT] - Kapciamiestis - Druskienniki - Merecz - Varena - Lieponys - Rudziszki - Troki - Lentvaris
Budzi mnie dość mocny wiatr, pogoda raczej nieciekawa, chłodno ale nie pada. W Berżnikach robię ostatnie zakupy w Polsce, po czym skręcam na szutrową drogę w stronę granicy. Trasa mimo, że bez asfaltu - przyzwoitej jakości, da się jechać ze 20km/h, prowadzi głównie przez las, na samej granicy jest specjalnie wycięty ok 30m pas. Na przejściu nie ma żywej duszy, więc jadę dalej, po jakiś 2-3km pojawia się asfalt i zupełnie puściutką drogą docieram do Kapciamiestis (żeby nie łamać sobie języka na tych pogańskich terminach - mogą być po prostu "kapcie" :)). Stąd jadę na Lejpuny, na tym kawałku mocno dał mi popalić silny północny wiatr, gdy zaczyna jeszcze padać jestem już naprawdę wkurzony, gdybym miał pod ręką jakiegoś zakichanego ekologa bredzącego o ociepleniu klimatu (jest czerwiec!) - to mógłbym stracić panowanie nad sobą :)) Za miastem skręcam jednak na południe i do Druskiennik lecę w granicach 30km/h. Przed samym miastem przejeżdżam bardzo szeroki Niemen i wjeżdżam do centrum. Same Druskienniki jednak mnie rozczarowały, spodziewałem się czegoś ciekawszego, np. taki Nałęczów zrobił na mnie lepsze wrażenie, tutaj jak na uzdrowisko miasto jest wielkie, a jak na wielkie miasto - nie za wiele atrakcji.
Po odpoczynku w parku wyjeżdżam na trasę w stronę Merecza, droga szeroka, z poboczem, ruch niewielki i na całe szczęście w lesie - a to bardzo pomaga w walce z wiatrem. W międzyczasie zrobiła się piękna pogoda, po porannym chłodzie i deszczu na drodze do Lejpunów nie ma już śladu. Następne kilometry - to piękne lasy, choć po paru godzinach robi się to już nieco monotonne. Po ok. 100km robię zakupy (ceny porównywalne jak w Polsce), na postój staję po ok. 120km po zjeździe z drogi A4 na szutrówkę do Lieponys (na mojej mapie była zaznaczona jako droga drugorzędna). Tym razem szutrowy odcinek okazał się dużo dłuższy - aż jakieś 20km do Żeronys, ale droga przyzwoitej jakości, bardzo malownicza, duże wrażenie zrobiło na mnie kilka bardzo rozległych polan w środku lasu - przestrzenie niemal jak w Skandynawii! Jest też kilka ostrych ścianek, asfalt wraca dopiero kilka km przed Rudziszkami. Za miastem jeszcze jeden krótki postój, po czym ostra walka z wiatrem na drodze do Troków. Zamek na wyspie robi duże wrażenie wspaniałym ulokowaniem, na jeziorze wieje tak mocno, że są już całkiem spore fale, a na mostach trzeba uważać, żeby czapki z głowy nie zerwało. W Trokach zapomniałem nabrać wodę, później na drodze do Wilna nieźle się jej naszukałem, bo generalnie na Litwie jest dużo mniejsza gęstość zaludnienia niż w Polsce; ale przynajmniej wiatr na tej trasie miałem dobry, bo wieje bardziej z północnego zachodu. jechałem tak aż do Lentvaris, gdzie zjechałem spory kawałek z drogi do miasta, nabrałem wody i rozbiłem się na ładnej łące, gdzie w ogóle nie było komarów.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 184.40 km AVS: 21.11 km/h
ALT: 459 m MAX: 42.90 km/h
Temp:21.0 'C
Litwa
II dzień - Rosocha - Mikołajki - Ełk - Augustów - Giby - Berżniki
Rano po deszczowej nocy na szczęście pogoda jest OK, szybko ruszam więc na trasę, niestety okazuje się że mam flaka z tyłu, najpierw dopompowuję oponę (przebicie jest niewielkie), ale po paru kilometrach zatrzymuję się i łatam zarówno dętkę jak i oponę (miała sporą dziurę, przez którą nastąpiło przebicie). Pierwsze kilometry bardzo przyjemne, piękne słońce, mazurskie krajobrazy, dużo lasów z wspaniałym porannym powietrzem, pojawia się też trochę małych górek. Z lasów wylatuję pod samymi Mikołajkami, w miasteczku spory kawałek kostki, przy wyjeździe podjeździk. Kawałek dalej zastanawiam się nad wyborem dalszej trasy - czy jechać przez Olecko i Suwałki, czy też "dołem" przez Ełk. Ze względu na wiatr (północny) i fakt, że na drodze do Ełku jest dużo mniejszy ruch niż się spodziewałem (dziś jest Boże Ciało) wybieram wariant południowy. I była to dobra decyzja bo trasa okazała się bardzo przyjemną, z długimi leśnymi odcinkami, sporo nad jeziorami, ładne miasteczka. W samym Ełku trafiłem akurat na duże nabożeństwo i procesję, całe centrum było zamknięte, zrobiłem więc sobie objazd zjeżdżając na przyjemny deptak nad samym jeziorem Ełckim. W międzyczasie zrobiło się bardzo gorąco, ponad 30 stopni, z ulgą staję na postój. Gdy ruszam dalej od razu widać, że burza jest tylko kwestią czasu, powietrze bardzo parne, na horyzoncie są już ciemne chmury, przed Kalinowem dopada mnie gwałtowny deszcz, trochę zmokłem zanim zdążyłem się przebrać. Ulewny deszcz potrwał może jakieś 15-20 minut, ale później dalej lekko popadywało, tak więc właściwie niemal do Augustowa jechałem na mokro, jedynym plusem było to że przestało wiać.
Droga z Augustowa do Gib - to właściwie cały czas lasy, gdyby nie popadujący co chwilę deszcz (też dużo chłodniej 17-18'C) byłoby bardzo przyjemnie, ale i tak nie jechało się źle, choć po ponad 30km takiej trasy zaczynało już być nudno. W Gibach skręcam na boczną drogę i jadę pagórkowatą drogą w stronę Berżników rozglądając się za miejscem na nocleg, trafiło się dopiero po paru km, w lasku, niestety z masą komarów, czerwiec to już niestety nie marzec i skrzydlatych kolegów, szczególnie w okolicach jezior - są całe masy.
Zdjęcia z wyjazdu
II dzień - Rosocha - Mikołajki - Ełk - Augustów - Giby - Berżniki
Rano po deszczowej nocy na szczęście pogoda jest OK, szybko ruszam więc na trasę, niestety okazuje się że mam flaka z tyłu, najpierw dopompowuję oponę (przebicie jest niewielkie), ale po paru kilometrach zatrzymuję się i łatam zarówno dętkę jak i oponę (miała sporą dziurę, przez którą nastąpiło przebicie). Pierwsze kilometry bardzo przyjemne, piękne słońce, mazurskie krajobrazy, dużo lasów z wspaniałym porannym powietrzem, pojawia się też trochę małych górek. Z lasów wylatuję pod samymi Mikołajkami, w miasteczku spory kawałek kostki, przy wyjeździe podjeździk. Kawałek dalej zastanawiam się nad wyborem dalszej trasy - czy jechać przez Olecko i Suwałki, czy też "dołem" przez Ełk. Ze względu na wiatr (północny) i fakt, że na drodze do Ełku jest dużo mniejszy ruch niż się spodziewałem (dziś jest Boże Ciało) wybieram wariant południowy. I była to dobra decyzja bo trasa okazała się bardzo przyjemną, z długimi leśnymi odcinkami, sporo nad jeziorami, ładne miasteczka. W samym Ełku trafiłem akurat na duże nabożeństwo i procesję, całe centrum było zamknięte, zrobiłem więc sobie objazd zjeżdżając na przyjemny deptak nad samym jeziorem Ełckim. W międzyczasie zrobiło się bardzo gorąco, ponad 30 stopni, z ulgą staję na postój. Gdy ruszam dalej od razu widać, że burza jest tylko kwestią czasu, powietrze bardzo parne, na horyzoncie są już ciemne chmury, przed Kalinowem dopada mnie gwałtowny deszcz, trochę zmokłem zanim zdążyłem się przebrać. Ulewny deszcz potrwał może jakieś 15-20 minut, ale później dalej lekko popadywało, tak więc właściwie niemal do Augustowa jechałem na mokro, jedynym plusem było to że przestało wiać.
Droga z Augustowa do Gib - to właściwie cały czas lasy, gdyby nie popadujący co chwilę deszcz (też dużo chłodniej 17-18'C) byłoby bardzo przyjemnie, ale i tak nie jechało się źle, choć po ponad 30km takiej trasy zaczynało już być nudno. W Gibach skręcam na boczną drogę i jadę pagórkowatą drogą w stronę Berżników rozglądając się za miejscem na nocleg, trafiło się dopiero po paru km, w lasku, niestety z masą komarów, czerwiec to już niestety nie marzec i skrzydlatych kolegów, szczególnie w okolicach jezior - są całe masy.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 182.30 km AVS: 22.60 km/h
ALT: 572 m MAX: 44.40 km/h
Temp:24.0 'C
Litwa
I dzień - Warszawa - Nieporęt - Pułtusk - Maków Maz. - Jednorożec - Myszyniec - Spychowo - Rosocha
Na okres Bożego Ciała postanowiłem się wybrać na wyjazd na Litwę, rozważałem też Ukrainę - ale zdecydowały lepsze prognozy pogody dla rejonów północnych, na południu zapowiadano poważne ulewy. Ruszam w środę bezpośrednio z Warszawy, trasą na Nieporęt i Pułtusk. Pierwsze kilometry idą bardzo sprawnie, jedzie się dość szybko, pogoda dobra, do Pułtuska docieram bez problemów. Krótka wizyta na rynku, postój pod zamkiem - i ruszam dalej. Kawałek za miastem opuszczam ruchliwą drogę 61, skręcając na pustą trasę na Maków. Krajobrazy typowo mazowieckie - głównie łąki i pola, w samym Makowie przejeżdżam mostem nad Orzycem, któremu już niewiele brakuje do przelania się, widać i tych rejonów ulewne deszcze nie oszczędzały. Dalej wjeżdżam na boczną drogę do Krasnosielca - zupełnie przyzwoitej jakości, głównie w lesie, robię sobie długi postój, jest cieplutko (22-25'C), więc aż nie chce się wstawać i jechać dalej. Za Krasnosielcem kieruję się na Jednorożec i Myszyniec, wszystko bocznymi drogami z minimalnym ruchem. Jedzie się sprawnie, choć już nie tak szybko jak na początku, powoli wiatr zaczyna się dawać we znaki, do Myszyńca docieram już trochę podmęczony, robię zakupy w sklepie i kawałek za miastem znów odpoczywam. Krajobrazy coraz ciekawsze - wreszcie jest trochę jezior, coraz więcej lasów, kończy się nuda Mazowsza, parę kilometrów za Myszyńcem zaczyna się województwo warmińsko-mazurskie. Szkoda tylko, że wiatr coraz mocniej wieje z północy, tak więc odcinek do Spychowa dość męczący, ale widoki rekompensują takie niedogodności. Za Kiełbonkami skręcam na Ruciane (po drodze miejscowość Zgon :) a następnie odbijam do Krutynia, w miejscowości Rosocha pierwszy raz przejeżdżam nad piękną Krutynią, słynną z pięknych spływów kajakowych. W rzece nabieram wody na nocleg i kawałek dalej rozbijam się na noc na polu pod laskiem. Gdy rozmawiałem przez telefon z rodzicami w Warszawie - okazało się że mają tam wielką burzę, minęło parę godzin - i dotarła również nad Mazury, przez sporą część nocy intensywnie padało.
Zdjęcia z wyjazdu
I dzień - Warszawa - Nieporęt - Pułtusk - Maków Maz. - Jednorożec - Myszyniec - Spychowo - Rosocha
Na okres Bożego Ciała postanowiłem się wybrać na wyjazd na Litwę, rozważałem też Ukrainę - ale zdecydowały lepsze prognozy pogody dla rejonów północnych, na południu zapowiadano poważne ulewy. Ruszam w środę bezpośrednio z Warszawy, trasą na Nieporęt i Pułtusk. Pierwsze kilometry idą bardzo sprawnie, jedzie się dość szybko, pogoda dobra, do Pułtuska docieram bez problemów. Krótka wizyta na rynku, postój pod zamkiem - i ruszam dalej. Kawałek za miastem opuszczam ruchliwą drogę 61, skręcając na pustą trasę na Maków. Krajobrazy typowo mazowieckie - głównie łąki i pola, w samym Makowie przejeżdżam mostem nad Orzycem, któremu już niewiele brakuje do przelania się, widać i tych rejonów ulewne deszcze nie oszczędzały. Dalej wjeżdżam na boczną drogę do Krasnosielca - zupełnie przyzwoitej jakości, głównie w lesie, robię sobie długi postój, jest cieplutko (22-25'C), więc aż nie chce się wstawać i jechać dalej. Za Krasnosielcem kieruję się na Jednorożec i Myszyniec, wszystko bocznymi drogami z minimalnym ruchem. Jedzie się sprawnie, choć już nie tak szybko jak na początku, powoli wiatr zaczyna się dawać we znaki, do Myszyńca docieram już trochę podmęczony, robię zakupy w sklepie i kawałek za miastem znów odpoczywam. Krajobrazy coraz ciekawsze - wreszcie jest trochę jezior, coraz więcej lasów, kończy się nuda Mazowsza, parę kilometrów za Myszyńcem zaczyna się województwo warmińsko-mazurskie. Szkoda tylko, że wiatr coraz mocniej wieje z północy, tak więc odcinek do Spychowa dość męczący, ale widoki rekompensują takie niedogodności. Za Kiełbonkami skręcam na Ruciane (po drodze miejscowość Zgon :) a następnie odbijam do Krutynia, w miejscowości Rosocha pierwszy raz przejeżdżam nad piękną Krutynią, słynną z pięknych spływów kajakowych. W rzece nabieram wody na nocleg i kawałek dalej rozbijam się na noc na polu pod laskiem. Gdy rozmawiałem przez telefon z rodzicami w Warszawie - okazało się że mają tam wielką burzę, minęło parę godzin - i dotarła również nad Mazury, przez sporą część nocy intensywnie padało.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 209.80 km AVS: 22.60 km/h
ALT: 337 m MAX: 42.50 km/h
Temp:23.0 'C
Pradziad
V dzień - Międzylesie - Autostrada Sudecka - Zieleniec - Duszniki-Zdrój - Przeł. Lisia (790m) - Radków - Nowa Ruda - Przeł. Jugowska (805m)- Dzierżoniów - Łagiewniki - Wrocław
Dzisiejszego dnia ruszam bardzo wcześnie, już o 6.30 jestem mna trasie, żegnamy się z Marcinem dziękując sobie za wspólną trasę (Marcin miał więcej wolnego, ja chciałem dociągnąć do Wrocławia w jeden dzień, alternatywą był powrót dzień później nocnym pociągiem z Jeleniej Góry, z którego musiałbym pójść prosto do pracy). Pierwsze kilometry z pięknymi widokami na Kotlinę Kłodzką i górskie masywy po jej drugiej stronie, oświetlone wschodzącym słońcem, wreszcie nie ma żadnych problemów z pogodą! Słynna Autostrada Sudecka robi wrażenie pięknymi widokami, niestety mocno rozczarowuje kiepściutką nawierzchnią, odcinki bez dziur należą tu do rzadkości. Na początku jest długi podjazd na ponad 700m (w tym bardzo ostra ściana do Gniewoszowa, ponad kilometr z nachyleniem po 10-12%). Później zaczyna się jazda góra-dół, głównie w lesie, to tutaj nawierzchnia mocno daje się we znaki. Większy podjazd zaliczam na przełęcz Spaloną, tam znowu wyjeżdża się z lasu, pojawiają się szerokie widoki (Marcin dotarł tutaj wraz z siostrą w środku zimy!).
Z przełęczy dziurawy zjazd do Mostowic, od tego miejsca jest już nowiutka elegancka droga do Zieleńca, prawie cały czas w górę. Zieleniec to taki polski mini-kurort narciarski z dużą ilością wyciągów, samo miasto (poza malowniczym położeniem) nie robi raczej wrażenia. Za miasteczkiem jeszcze kilka ostrych ścianek, po czym piękny, ostry zjazd na przełęcz Polskie Wrota. Stąd kontynuuję zjazd od Dusznik-Zdroju, skąd ruszam w Góry Stołowe, podjazdem przez Łężyce kieruję się na przełęcz Lisią, po drodze staję na pierwszy dzisiaj odpoczynek. Jazda tym wariantem na przełęcz była błędem, podobno miały być ciekawe widoki, ale jakieś genialne nie były, a przeszkadzała dziurawa droga, lepiej było pojechać przez Kudowę drogą Stu Zakrętów. Ale od przełęczy Lisiej zaczyna się piękny kawałek przez Park Narodowy Gór Stołowych, które robią duże wrażenie niezwykłymi formacjami skalnymi, droga Stu Zakrętów bardzo malowniczo mija wiele z nich, z trasy wspaniale prezentuje się słynny Szczeliniec Wielki. Kawałek za Szczelińcem zaczyna się długi i przyjemny zjazd do Radkowa, stąd już raczej płaską drogą jadę do Nowej Rudy, która robi wrażenie swoim położeniem - elegancko wpasowana w wąską kotlinkę
Kawałek dalej rozpoczyna się podjazd na przełęcz Jugowską w Górach Sowich, początek dość ostry, później tak 4-6%. W środkowej części podjazdu sporo ładnych widoków, później wjeżdża się w las, niestety nawierzchnia znowu bardzo marna. Na samej przełęczy rozmaitych tablic było kilkanaście, ale tej z nazwą i wysokością przełęczy oczywiście zabrakło, jak na większości polskich gór :). Zjazd równie kiepski jak i podjazd, cały czas trzęsło. W Dzierżoniowie robię drugi postój w parku, przeliczając czas i dystans orientuję się że są spore szanse na wyrobienie się na pociąg do Wrocławia, ale trzeba ostro jechać. Tak więc ostatni kawałek zasuwam bez żadnych postojów, wiatr raczej boczny, chwilami pomaga, chwilami przeszkadza. Drogi bardzo ruchliwe, z masą tirów, bez pobocza, tak więc to typowa jazda na dojechanie, bez większej przyjemności, z ulgą dojeżdżam do Wrocławia. Dworzec rozkopany, jadąc w kierunku dworca tymczasowego przejeżdżam tunel z prędkością 5-10km/h, co od razu wykorzystuje nasza bardzo dzielna policja, która bezwzględnie umie walczyć z tak strasznymi bandytami jak ja i inni rowerzyści.
Wyjazd mimo rozmaitych perturbacji pogodowych udany - udało się zobaczyć ładny kawałek Czech i Polski, w którym dotąd jeszcze nie byłem, szczególnie rejon Kotliny Kłodzkiej jest wart polecenia. Duże słowa uznania dla Marcina, który mimo jazdy na rowerze poziomym, wyraźnie wolniejszym od pionowego w górach - na tak trudnej trasie dawał sobie bardzo przyzwoicie radę, nie narzekał, nie wycofał się jak drugi Michał, mimo że jemu z naszej trójki na podjazdach było zdecydowanie najciężej.
Zdjęcia z wyjazdu
V dzień - Międzylesie - Autostrada Sudecka - Zieleniec - Duszniki-Zdrój - Przeł. Lisia (790m) - Radków - Nowa Ruda - Przeł. Jugowska (805m)- Dzierżoniów - Łagiewniki - Wrocław
Dzisiejszego dnia ruszam bardzo wcześnie, już o 6.30 jestem mna trasie, żegnamy się z Marcinem dziękując sobie za wspólną trasę (Marcin miał więcej wolnego, ja chciałem dociągnąć do Wrocławia w jeden dzień, alternatywą był powrót dzień później nocnym pociągiem z Jeleniej Góry, z którego musiałbym pójść prosto do pracy). Pierwsze kilometry z pięknymi widokami na Kotlinę Kłodzką i górskie masywy po jej drugiej stronie, oświetlone wschodzącym słońcem, wreszcie nie ma żadnych problemów z pogodą! Słynna Autostrada Sudecka robi wrażenie pięknymi widokami, niestety mocno rozczarowuje kiepściutką nawierzchnią, odcinki bez dziur należą tu do rzadkości. Na początku jest długi podjazd na ponad 700m (w tym bardzo ostra ściana do Gniewoszowa, ponad kilometr z nachyleniem po 10-12%). Później zaczyna się jazda góra-dół, głównie w lesie, to tutaj nawierzchnia mocno daje się we znaki. Większy podjazd zaliczam na przełęcz Spaloną, tam znowu wyjeżdża się z lasu, pojawiają się szerokie widoki (Marcin dotarł tutaj wraz z siostrą w środku zimy!).
Z przełęczy dziurawy zjazd do Mostowic, od tego miejsca jest już nowiutka elegancka droga do Zieleńca, prawie cały czas w górę. Zieleniec to taki polski mini-kurort narciarski z dużą ilością wyciągów, samo miasto (poza malowniczym położeniem) nie robi raczej wrażenia. Za miasteczkiem jeszcze kilka ostrych ścianek, po czym piękny, ostry zjazd na przełęcz Polskie Wrota. Stąd kontynuuję zjazd od Dusznik-Zdroju, skąd ruszam w Góry Stołowe, podjazdem przez Łężyce kieruję się na przełęcz Lisią, po drodze staję na pierwszy dzisiaj odpoczynek. Jazda tym wariantem na przełęcz była błędem, podobno miały być ciekawe widoki, ale jakieś genialne nie były, a przeszkadzała dziurawa droga, lepiej było pojechać przez Kudowę drogą Stu Zakrętów. Ale od przełęczy Lisiej zaczyna się piękny kawałek przez Park Narodowy Gór Stołowych, które robią duże wrażenie niezwykłymi formacjami skalnymi, droga Stu Zakrętów bardzo malowniczo mija wiele z nich, z trasy wspaniale prezentuje się słynny Szczeliniec Wielki. Kawałek za Szczelińcem zaczyna się długi i przyjemny zjazd do Radkowa, stąd już raczej płaską drogą jadę do Nowej Rudy, która robi wrażenie swoim położeniem - elegancko wpasowana w wąską kotlinkę
Kawałek dalej rozpoczyna się podjazd na przełęcz Jugowską w Górach Sowich, początek dość ostry, później tak 4-6%. W środkowej części podjazdu sporo ładnych widoków, później wjeżdża się w las, niestety nawierzchnia znowu bardzo marna. Na samej przełęczy rozmaitych tablic było kilkanaście, ale tej z nazwą i wysokością przełęczy oczywiście zabrakło, jak na większości polskich gór :). Zjazd równie kiepski jak i podjazd, cały czas trzęsło. W Dzierżoniowie robię drugi postój w parku, przeliczając czas i dystans orientuję się że są spore szanse na wyrobienie się na pociąg do Wrocławia, ale trzeba ostro jechać. Tak więc ostatni kawałek zasuwam bez żadnych postojów, wiatr raczej boczny, chwilami pomaga, chwilami przeszkadza. Drogi bardzo ruchliwe, z masą tirów, bez pobocza, tak więc to typowa jazda na dojechanie, bez większej przyjemności, z ulgą dojeżdżam do Wrocławia. Dworzec rozkopany, jadąc w kierunku dworca tymczasowego przejeżdżam tunel z prędkością 5-10km/h, co od razu wykorzystuje nasza bardzo dzielna policja, która bezwzględnie umie walczyć z tak strasznymi bandytami jak ja i inni rowerzyści.
Wyjazd mimo rozmaitych perturbacji pogodowych udany - udało się zobaczyć ładny kawałek Czech i Polski, w którym dotąd jeszcze nie byłem, szczególnie rejon Kotliny Kłodzkiej jest wart polecenia. Duże słowa uznania dla Marcina, który mimo jazdy na rowerze poziomym, wyraźnie wolniejszym od pionowego w górach - na tak trudnej trasie dawał sobie bardzo przyzwoicie radę, nie narzekał, nie wycofał się jak drugi Michał, mimo że jemu z naszej trójki na podjazdach było zdecydowanie najciężej.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 191.20 km AVS: 20.90 km/h
ALT: 2121 m MAX: 63.40 km/h
Temp:17.0 'C
Pradziad
IV dzień - Horni Zivotice - Bruntal - Karlova Studanka - Pradziad (1492m) - Rymarov - Sumperk - Cervena Voda - [PL] - Międzylesie
Padało przez większą część nocy, pada też rano gdy zwijamy obozowisko. Długo zastanawiamy się nad dalszą trasą, w końcu postanawiamy się rozdzielić - ja jadę zgodnie z planem na Pradziada, natomiast Marcin i Michał ruszają krótszą trasą do Sumperka, gdzie umawiamy się na spotkanie, w tych warunkach pogodowych nie było sensu by mordowali się na tak trudnej górze, zeszedł by nam na to cały dzień. Pierwsze 10-15km jadę pagórkowatą trasą w porządnym deszczu, później na szczęście przechodzi, choć dalej jest dużo wilgoci w powietrzu. Za Bruntalem skręcam na boczną drogę i zaczynam się wspinać w stronę Karlovej Studenki, gdzie zaczyna się właściwy podjazd pod Pradziada. W drugiej części (gdzie jest już trochę ostrzej) nawierzchnia jest dość kiepska, za to zupełnie puściutko, a trasa głównie w lesie. W Studance na skrzyżowaniu z główną drogą robię krótki postój przed wymagającym podjazdem. Jadę z bagażem, uznałem że nie ma sensu długie przepakowywanie bagażu i szukanie miejsca na jego zostawienie. Podjazd od razu na starcie wita solidnym nachyleniem w granicach 8% - i tak naprawdę tak jest niemal cały czas, kawałków lżejszych i cięższych jest bardzo niewiele. Przewyższenia jest ponad 600m, więc można powiedzieć że jest to podjazd bardzo wymagający, szczególnie w tych warunkach. Jest zimno, drogą spływają całe potoki wody, jest sporo rozmokłego żwiru (pozostałość po zimie), widoczność bardzo ograniczona. Na dużym parkingu na 1300m widać już zaledwie na 10-20m, wiatr jest coraz silniejszy, bo powoli wyjeżdżam nad granice lasu. Z parkingu trochę łatwiejszy kawałek długim trawersem, po czym podjazd na samą kopułkę szczytową, na której wiatr po prostu urywa głowę, zimno jak cholera (8'C) a nie widać już niemal nic, o tym że na szczycie Pradziada jest ogromna, ponad 150-metrowa wieża telewizyjna dowiedziałem się tylko ze zdjęć na dole :)
Zjazd w tych warunkach oczywiście bardzo nieprzyjemny, ubłociłem się solidnie, z ulgą docieram do Studanki i zjeżdżam już mniej nachyloną drogą bez resztek żwiru w stronę Rymarova. Zupełnie nieoczekiwanie bardzo szybko zmienia się pogoda, w momencie gdy byłem już psychicznie przygotowany na cały dzień dziadostwa - temperatura bardzo szybko rośnie do 17-18'C, drogi błyskawicznie robią się suchutkie, zaczyna nawet przebłyskiwać słońce. Przebieram się z przyjemnością w strój kolarski i szybko jadę w stronę Sumperka, gdzie jak przypuszczałem Marcin i Michał będą na mnie sporo czekać. Za Rymarovem czeka mnie jeszcze kolejny podjazd na prawie 900m, na którego szczycie nieoczekiwanie spotykam chłopaków, jadących jak się okazało bardzo spokojnym tempem i ze sporymi popasami. Po dłuższym odpoczynku ruszamy w stronę Sumperka na chyba najładniejszy zjazd tej wyprawy, zasuwało się przez dobrych kilkanaście kilometrów, na zjazdach widać zalety rowery poziomego, który ma znacznie mniejsze opory powietrza, co jest kluczowe przy dużych prędkościach; niestety szybkim zjazdem nigdy się nie nadrobi dużych strat na podjeździe. W ogóle cały kawałek do Sumperka jedzie się nam bardzo sprawnie, jest lekko w dół, wiatr też generalnie pomaga, a słoneczna pogoda powoduje, że aż chce się jechać!
Z Sumperka kierujemy się "11" w stronę polskiej granicy - bardzo przyjemny kawałek, szczególnie w drugiej części, po dłuższym podjeździe na przełęcz ok. 500m za Businem. W Cervenej Vodzie wybieramy krótki skrót przez Borzikowice, z krótkim podjazdem na ponad 600m, z którego zjeżdżamy na Przełęcz Międzyleską stanowiącą granicę polsko-czeską. Do Międzylesia szybki zjazd, samo miasteczko bardzo sympatyczne, w centrum równo wybrukowana kostka, ładny zamek i kilka zabytkowych kościołów, wygląda bardziej na miasteczko czeskie niż polskie, niewiele u nas takich miejsc. Widać, że byłe tereny poniemieckie pod względem architektury prezentują się wyraźnie lepiej niż miasta w centralnej Polsce. W Międzylesiu Michał postanawia wrócić pociągiem do Katowic, dało o sobie znać zmęczenie spowodowane brakami kondycyjnymi (to dopiero drugi wyjazd Michała w tym roku po wspólnym Terespolu). My z Marcinem wyjeżdżamy kawałek za miasto i rozbijamy się na dużej łące w pobliżu linii kolejowej.
Zdjęcia z wyjazdu
IV dzień - Horni Zivotice - Bruntal - Karlova Studanka - Pradziad (1492m) - Rymarov - Sumperk - Cervena Voda - [PL] - Międzylesie
Padało przez większą część nocy, pada też rano gdy zwijamy obozowisko. Długo zastanawiamy się nad dalszą trasą, w końcu postanawiamy się rozdzielić - ja jadę zgodnie z planem na Pradziada, natomiast Marcin i Michał ruszają krótszą trasą do Sumperka, gdzie umawiamy się na spotkanie, w tych warunkach pogodowych nie było sensu by mordowali się na tak trudnej górze, zeszedł by nam na to cały dzień. Pierwsze 10-15km jadę pagórkowatą trasą w porządnym deszczu, później na szczęście przechodzi, choć dalej jest dużo wilgoci w powietrzu. Za Bruntalem skręcam na boczną drogę i zaczynam się wspinać w stronę Karlovej Studenki, gdzie zaczyna się właściwy podjazd pod Pradziada. W drugiej części (gdzie jest już trochę ostrzej) nawierzchnia jest dość kiepska, za to zupełnie puściutko, a trasa głównie w lesie. W Studance na skrzyżowaniu z główną drogą robię krótki postój przed wymagającym podjazdem. Jadę z bagażem, uznałem że nie ma sensu długie przepakowywanie bagażu i szukanie miejsca na jego zostawienie. Podjazd od razu na starcie wita solidnym nachyleniem w granicach 8% - i tak naprawdę tak jest niemal cały czas, kawałków lżejszych i cięższych jest bardzo niewiele. Przewyższenia jest ponad 600m, więc można powiedzieć że jest to podjazd bardzo wymagający, szczególnie w tych warunkach. Jest zimno, drogą spływają całe potoki wody, jest sporo rozmokłego żwiru (pozostałość po zimie), widoczność bardzo ograniczona. Na dużym parkingu na 1300m widać już zaledwie na 10-20m, wiatr jest coraz silniejszy, bo powoli wyjeżdżam nad granice lasu. Z parkingu trochę łatwiejszy kawałek długim trawersem, po czym podjazd na samą kopułkę szczytową, na której wiatr po prostu urywa głowę, zimno jak cholera (8'C) a nie widać już niemal nic, o tym że na szczycie Pradziada jest ogromna, ponad 150-metrowa wieża telewizyjna dowiedziałem się tylko ze zdjęć na dole :)
Zjazd w tych warunkach oczywiście bardzo nieprzyjemny, ubłociłem się solidnie, z ulgą docieram do Studanki i zjeżdżam już mniej nachyloną drogą bez resztek żwiru w stronę Rymarova. Zupełnie nieoczekiwanie bardzo szybko zmienia się pogoda, w momencie gdy byłem już psychicznie przygotowany na cały dzień dziadostwa - temperatura bardzo szybko rośnie do 17-18'C, drogi błyskawicznie robią się suchutkie, zaczyna nawet przebłyskiwać słońce. Przebieram się z przyjemnością w strój kolarski i szybko jadę w stronę Sumperka, gdzie jak przypuszczałem Marcin i Michał będą na mnie sporo czekać. Za Rymarovem czeka mnie jeszcze kolejny podjazd na prawie 900m, na którego szczycie nieoczekiwanie spotykam chłopaków, jadących jak się okazało bardzo spokojnym tempem i ze sporymi popasami. Po dłuższym odpoczynku ruszamy w stronę Sumperka na chyba najładniejszy zjazd tej wyprawy, zasuwało się przez dobrych kilkanaście kilometrów, na zjazdach widać zalety rowery poziomego, który ma znacznie mniejsze opory powietrza, co jest kluczowe przy dużych prędkościach; niestety szybkim zjazdem nigdy się nie nadrobi dużych strat na podjeździe. W ogóle cały kawałek do Sumperka jedzie się nam bardzo sprawnie, jest lekko w dół, wiatr też generalnie pomaga, a słoneczna pogoda powoduje, że aż chce się jechać!
Z Sumperka kierujemy się "11" w stronę polskiej granicy - bardzo przyjemny kawałek, szczególnie w drugiej części, po dłuższym podjeździe na przełęcz ok. 500m za Businem. W Cervenej Vodzie wybieramy krótki skrót przez Borzikowice, z krótkim podjazdem na ponad 600m, z którego zjeżdżamy na Przełęcz Międzyleską stanowiącą granicę polsko-czeską. Do Międzylesia szybki zjazd, samo miasteczko bardzo sympatyczne, w centrum równo wybrukowana kostka, ładny zamek i kilka zabytkowych kościołów, wygląda bardziej na miasteczko czeskie niż polskie, niewiele u nas takich miejsc. Widać, że byłe tereny poniemieckie pod względem architektury prezentują się wyraźnie lepiej niż miasta w centralnej Polsce. W Międzylesiu Michał postanawia wrócić pociągiem do Katowic, dało o sobie znać zmęczenie spowodowane brakami kondycyjnymi (to dopiero drugi wyjazd Michała w tym roku po wspólnym Terespolu). My z Marcinem wyjeżdżamy kawałek za miasto i rozbijamy się na dużej łące w pobliżu linii kolejowej.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 152.00 km AVS: 20.09 km/h
ALT: 2275 m MAX: 58.90 km/h
Temp:15.0 'C
Pradziad
III dzień - Katowice - Rybnik - Racibórz - [CZ] - Opava - Velke Heralitice - Horni Zivotice
Prawie całą noc padało, pada jeszcze rano gdy szykujemy się do wyjazdu, ale mamy dużego farta - bo gdy ruszamy jest już OK, choć oczywiście jezdnie mokre. Z Katowic wyjeżdżamy bardzo ruchliwą główna drogą na Mikołów, następnie do Rybnika odbijamy na Orzesze, generalnie rzecz biorąc (poza kilkoma wyjątkami) jazda przez GOP jest okropna, miasta ciągną się tu kilometrami, niemal cały czas jedziemy terenem zabudowanym i to zabudowanym dość brzydko. W Rybniku szukamy sklepu rowerowego (w jego lokalizacji pomógł mi Damian Karwot) bo postanawiam wymienić tylną przerzutkę, z którą są coraz większe problemy i biegi przerzucają się zdecydowanie za ciężko (blokuje się wózek względem korpusu przerzutki). Zeszło się na to w sumie ponad godzinę, z Rybnika wyjeżdżamy w stronę Raciborza, niedaleko tego miasta wyprzedza mnie samochód po czym natychmiast zaczyna gwałtownie hamować, bardzo niewiele brakowało do groźnego wypadku, hamowałem tak ostro, że aż mi trochę linka popuściła na śrubie, niestety na głupotę kierowców nie ma rady.
Za Raciborzem całkowita zmiana krajobrazu - wreszcie kończy się brzydki, przemysłowy Śląsk, a zaczyna przyjemna jazda łagodnymi wzgórzami z kwitnącym na żółto rzepakiem. Po kilku km przekraczamy czeską granice, od razu widać różnicę pomiędzy tymi krajami, w Czechach są lepsze drogi i sporo ładniejsze wioseczki niż u nas. Duże wrażenie zrobiła na nas Opava, gdzie w centrum nie brakuje wielu ładnych budynków, z którymi spokojnie może konkurować z wieloma zachodnimi miastami tej wielkości. Także drogi rowerowe wytyczone z sensem - jako pasy głównej jezdni, nie osobne ścieżki. Za Opavą powoli zaczynamy się wspinać, jedziemy dość drętwo, powoli robi się coraz później i staje się jasne, że dojechanie pod Pradziada robi się nierealne, za dużo czasu straciliśmy na Śląsku (częste postoje, długa naprawa w Rybniku). Za Małymi Heralticami zaczyna się seria podjazdów doprowadzająca na wysokość ponad 500m. Czekając na małej przełączce na kolegów dostaję telefon od Michała, że zmęczeni dzisiejszym dniem postanowili się już rozbić, więc zawracam kawałek; dojeżdżamy jeszcze do Hornych Zivotic i nabieramy wodę, w międzyczasie zaczyna porządnie padać, więc na pierwszym lepszym polu szybko bierzemy się za rozstawianie namiotów, przyjemne to nie było, szczególnie że namiot Marcina ma osobną sypialnię i tropik, co przy padającym deszczu nie jest zaletą.
Zdjęcia z wyjazdu
III dzień - Katowice - Rybnik - Racibórz - [CZ] - Opava - Velke Heralitice - Horni Zivotice
Prawie całą noc padało, pada jeszcze rano gdy szykujemy się do wyjazdu, ale mamy dużego farta - bo gdy ruszamy jest już OK, choć oczywiście jezdnie mokre. Z Katowic wyjeżdżamy bardzo ruchliwą główna drogą na Mikołów, następnie do Rybnika odbijamy na Orzesze, generalnie rzecz biorąc (poza kilkoma wyjątkami) jazda przez GOP jest okropna, miasta ciągną się tu kilometrami, niemal cały czas jedziemy terenem zabudowanym i to zabudowanym dość brzydko. W Rybniku szukamy sklepu rowerowego (w jego lokalizacji pomógł mi Damian Karwot) bo postanawiam wymienić tylną przerzutkę, z którą są coraz większe problemy i biegi przerzucają się zdecydowanie za ciężko (blokuje się wózek względem korpusu przerzutki). Zeszło się na to w sumie ponad godzinę, z Rybnika wyjeżdżamy w stronę Raciborza, niedaleko tego miasta wyprzedza mnie samochód po czym natychmiast zaczyna gwałtownie hamować, bardzo niewiele brakowało do groźnego wypadku, hamowałem tak ostro, że aż mi trochę linka popuściła na śrubie, niestety na głupotę kierowców nie ma rady.
Za Raciborzem całkowita zmiana krajobrazu - wreszcie kończy się brzydki, przemysłowy Śląsk, a zaczyna przyjemna jazda łagodnymi wzgórzami z kwitnącym na żółto rzepakiem. Po kilku km przekraczamy czeską granice, od razu widać różnicę pomiędzy tymi krajami, w Czechach są lepsze drogi i sporo ładniejsze wioseczki niż u nas. Duże wrażenie zrobiła na nas Opava, gdzie w centrum nie brakuje wielu ładnych budynków, z którymi spokojnie może konkurować z wieloma zachodnimi miastami tej wielkości. Także drogi rowerowe wytyczone z sensem - jako pasy głównej jezdni, nie osobne ścieżki. Za Opavą powoli zaczynamy się wspinać, jedziemy dość drętwo, powoli robi się coraz później i staje się jasne, że dojechanie pod Pradziada robi się nierealne, za dużo czasu straciliśmy na Śląsku (częste postoje, długa naprawa w Rybniku). Za Małymi Heralticami zaczyna się seria podjazdów doprowadzająca na wysokość ponad 500m. Czekając na małej przełączce na kolegów dostaję telefon od Michała, że zmęczeni dzisiejszym dniem postanowili się już rozbić, więc zawracam kawałek; dojeżdżamy jeszcze do Hornych Zivotic i nabieramy wodę, w międzyczasie zaczyna porządnie padać, więc na pierwszym lepszym polu szybko bierzemy się za rozstawianie namiotów, przyjemne to nie było, szczególnie że namiot Marcina ma osobną sypialnię i tropik, co przy padającym deszczu nie jest zaletą.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 131.70 km AVS: 21.18 km/h
ALT: 1155 m MAX: 53.10 km/h
Temp:10.0 'C
Pradziad
II dzień - Grabowice - Kije - Pińczów - Działoszyce - Miechów - Trzyciąż - Ojców - Bolechowice - Krzeszowice - [pociąg] - Katowice
Noc dość mokra, sporo padało, pogoda rano niespecjalna, na skraju deszczu. Górki już trochę mniejsze niż wczoraj, w Pińczowie zjeżdżamy nawet poniżej 200m do zielonej doliny Nidy. Marcin czuje trudy wczorajszego dnia, jeszcze nie ma przyzwyczajonych mięśni do roweru poziomego, przesiadka ze zwykłego roweru nie jest taka prosta. Odcinek do Miechowa w pierwszej części raczej płaski, parę km przed samym Miechowem zaliczamy ostrą ściankę. Dziś jest dość zimno, wiatr choć sprzyjający bardzo zimny, temperatura powietrza 11'C, muszę jechać w długich spodniach, później nawet w bluzie pod windstoperem. Odcinek do Wolbromia męczący - długie łagodne podjazdy, robi się bardziej górzysto - Jura coraz bliżej. Postanawiamy zmienić pierwotną trasę - i zamiast jechać do Katowic i przebijać się przez brzydkie śląskie miasta postanawiamy zwiedzić Ojcowski Park Narodowy, którego Marcin jeszcze nie widział. Dojazd górzysty, ale Marcinowi pod koniec dnia zaczęło się jechać wyraźnie lepiej i tempo mamy wyższe niż w pierwszej bardziej płaskiej części. Ojców robi duże wrażenie, jest tu co pooglądać, niewiele mamy tak pięknych miejsc w Polsce. Park Narodowy opuszczamy malowniczym brukowanym podjazdem, z pięknymi widokami na wapienne skały.
Końcówka do Krzeszowic - bardzo przyjemna, mimo drobnego deszczu jedzie się fajnie, zaliczamy piękny długi zjazd z Zelkowa, kawałek dalej wjeżdżamy na drogę 79, którą docieramy do Krzeszowic. Tu czekamy ponad godzinę na pociąg (wykorzystując czas na zakupy) - po czym tłuczemy się osobowym do Katowic. Tam wita nas już mocniejszy deszcz, więc szybko jedziemy do położonego niedaleko akademika, w którym nocujemy u Michała Pieczary, który od jutra dołącza się do naszego wyjazdu.
Zdjęcia z wyjazdu
II dzień - Grabowice - Kije - Pińczów - Działoszyce - Miechów - Trzyciąż - Ojców - Bolechowice - Krzeszowice - [pociąg] - Katowice
Noc dość mokra, sporo padało, pogoda rano niespecjalna, na skraju deszczu. Górki już trochę mniejsze niż wczoraj, w Pińczowie zjeżdżamy nawet poniżej 200m do zielonej doliny Nidy. Marcin czuje trudy wczorajszego dnia, jeszcze nie ma przyzwyczajonych mięśni do roweru poziomego, przesiadka ze zwykłego roweru nie jest taka prosta. Odcinek do Miechowa w pierwszej części raczej płaski, parę km przed samym Miechowem zaliczamy ostrą ściankę. Dziś jest dość zimno, wiatr choć sprzyjający bardzo zimny, temperatura powietrza 11'C, muszę jechać w długich spodniach, później nawet w bluzie pod windstoperem. Odcinek do Wolbromia męczący - długie łagodne podjazdy, robi się bardziej górzysto - Jura coraz bliżej. Postanawiamy zmienić pierwotną trasę - i zamiast jechać do Katowic i przebijać się przez brzydkie śląskie miasta postanawiamy zwiedzić Ojcowski Park Narodowy, którego Marcin jeszcze nie widział. Dojazd górzysty, ale Marcinowi pod koniec dnia zaczęło się jechać wyraźnie lepiej i tempo mamy wyższe niż w pierwszej bardziej płaskiej części. Ojców robi duże wrażenie, jest tu co pooglądać, niewiele mamy tak pięknych miejsc w Polsce. Park Narodowy opuszczamy malowniczym brukowanym podjazdem, z pięknymi widokami na wapienne skały.
Końcówka do Krzeszowic - bardzo przyjemna, mimo drobnego deszczu jedzie się fajnie, zaliczamy piękny długi zjazd z Zelkowa, kawałek dalej wjeżdżamy na drogę 79, którą docieramy do Krzeszowic. Tu czekamy ponad godzinę na pociąg (wykorzystując czas na zakupy) - po czym tłuczemy się osobowym do Katowic. Tam wita nas już mocniejszy deszcz, więc szybko jedziemy do położonego niedaleko akademika, w którym nocujemy u Michała Pieczary, który od jutra dołącza się do naszego wyjazdu.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 148.10 km AVS: 20.91 km/h
ALT: 1496 m MAX: 60.70 km/h
Temp:11.0 'C