Wpisy archiwalne w kategorii
>100km
| Dystans całkowity: | 235102.69 km (w terenie 665.00 km; 0.28%) |
| Czas w ruchu: | 10217:23 |
| Średnia prędkość: | 22.86 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 87.20 km/h |
| Suma podjazdów: | 1800896 m |
| Maks. tętno maksymalne: | 175 (93 %) |
| Maks. tętno średnie: | 151 (80 %) |
| Suma kalorii: | 507846 kcal |
| Liczba aktywności: | 1025 |
| Średnio na aktywność: | 229.37 km i 9h 58m |
| Więcej statystyk | |
Poniedziałek, 11 maja 2020Kategoria >100km, >200km, Canyon 2020, Wypad
Nad Biebrzą - dzień 2
Rano czeka mnie końcówka Carskiej Drogi, odbijam też kawałeczek by rzucić okiem na Twierdzę Osowiec, po czym jadę na Goniądz, gdzie wreszcie mogę zrobić zakupy spożywcze ;). Z punktu widokowego w Goniądzu widać trochę pozostałości niedawnych pożarów nadbiebrzańskich łąk; kawałek dalej w Dolistowie wjeżdżam na ekstra drogę prowadzącą tuż przy meandrującej Biebrzy; jest szuter i sporo tarki, ale takie widoki są tego warte.
Kawałek dalej skręcam na zachód w stronę Ełku - no i niestety zaczyna się jazda pod solidny wiatr. Gdy ruszałem z Warszawy to prognozy były takie, że pod koniec tego dnia pogoda się zepsuje, w nocy będzie załamanie, a we wtorek będzie zimniej, ale z mocnym wiatrem z północy w plecy, w sam raz na powrót do Warszawy. Plan był w założeniach świetny, niestety pod Ełkiem zrozumiałem, że "się rypło", bo załamanie nie przyszło nocą, a już w dzień. Już w Ełku znacznie się ochłodziło, wiatr się robił coraz mocniejszy, chmury coraz ciemniejsze, wreszcie lunęło. Nie na to się pisałem - ale co było robić? ;)
Walkę z pogodą umilały widoki na bardzo fajnej drodze wojewódzkiej na Ranty, wszędzie soczyście zielone łąki, mija się także i bagna, dochodzą tak charakterystyczne dla Mazur morenowe podjazdy.
Ale jazda była wymagająca, deszcz po mocnym uderzeniu na szczęście odpuścił, ale wiatr wzmagał się na sile, więc odliczałem kilometry do przesmyku pomiędzy jeziorami Jagodnym i Niegocinem, gdzie moja trasa skręcała na południe. Stamtąd zaczęło się już jechać sporo lepiej, choć temperatura spadła poniżej 10 stopni, co stanowiło niemiły kontrast w porównaniu z wczorajszymi 25 stopniami. W Mikołajkach robię zakupy i rozbijam się na noc kawałek dalej na drodze do Ukty.
Zdjęcia z wyjazdu
Rano czeka mnie końcówka Carskiej Drogi, odbijam też kawałeczek by rzucić okiem na Twierdzę Osowiec, po czym jadę na Goniądz, gdzie wreszcie mogę zrobić zakupy spożywcze ;). Z punktu widokowego w Goniądzu widać trochę pozostałości niedawnych pożarów nadbiebrzańskich łąk; kawałek dalej w Dolistowie wjeżdżam na ekstra drogę prowadzącą tuż przy meandrującej Biebrzy; jest szuter i sporo tarki, ale takie widoki są tego warte.
Kawałek dalej skręcam na zachód w stronę Ełku - no i niestety zaczyna się jazda pod solidny wiatr. Gdy ruszałem z Warszawy to prognozy były takie, że pod koniec tego dnia pogoda się zepsuje, w nocy będzie załamanie, a we wtorek będzie zimniej, ale z mocnym wiatrem z północy w plecy, w sam raz na powrót do Warszawy. Plan był w założeniach świetny, niestety pod Ełkiem zrozumiałem, że "się rypło", bo załamanie nie przyszło nocą, a już w dzień. Już w Ełku znacznie się ochłodziło, wiatr się robił coraz mocniejszy, chmury coraz ciemniejsze, wreszcie lunęło. Nie na to się pisałem - ale co było robić? ;)
Walkę z pogodą umilały widoki na bardzo fajnej drodze wojewódzkiej na Ranty, wszędzie soczyście zielone łąki, mija się także i bagna, dochodzą tak charakterystyczne dla Mazur morenowe podjazdy.
Ale jazda była wymagająca, deszcz po mocnym uderzeniu na szczęście odpuścił, ale wiatr wzmagał się na sile, więc odliczałem kilometry do przesmyku pomiędzy jeziorami Jagodnym i Niegocinem, gdzie moja trasa skręcała na południe. Stamtąd zaczęło się już jechać sporo lepiej, choć temperatura spadła poniżej 10 stopni, co stanowiło niemiły kontrast w porównaniu z wczorajszymi 25 stopniami. W Mikołajkach robię zakupy i rozbijam się na noc kawałek dalej na drodze do Ukty.
Zdjęcia z wyjazdu
Dane wycieczki:
DST: 208.90 km AVS: 23.92 km/h
ALT: 1109 m MAX: 45.30 km/h
Temp:15.0 'C
Niedziela, 10 maja 2020Kategoria >100km, >200km, Canyon 2020, Wypad
Nad Biebrzą - dzień 1
Zapowiadała się całkiem sensowna pogoda, więc postanowiłem ruszyć na wiosenny wypad nad Biebrzę. Pierwszy dzień to start z Warszawy dobrze znaną trasą na Węgrów, jedzie się całkiem dobrze, wiatr co prawda boczny zamiast sprzyjającego, ale wraz z upływem czasu robi się coraz cieplej. Trasa do Węgrowa schodzi szybko pośród pól kwitnącego rzepaku i zieleni pól uprawnych.
W Kosowie Lackim pierwszy odpoczynek, czynny był jedynie mały sklepik, więc postałem sobie sporo w kolejce, bo do środka wpuszczali jedynie 2 osoby. Z Kosowa jadę na Czyżew i Wysokie Mazowieckie, tutaj odbijam na Wiznę. Trafiła się bardzo fajna droga, sporo lasów, a asfalty wysokiej jakości, w drugiej części przejazd soczyście zielonymi nadnarwiańskimi łąkami. W samej Wiźnie miałem w planach zrobić zakupy na biwak, ale okazało się, że wszystko zamknięte na głucho, 3 większe sklepy zamknięte z okazji niedzielnego zakazu, ale to samo i z wszystkimi małymi; czegoś takiego jeżdżąc po Polsce już dawno nie spotkałem. Musiałem wyjechać kawałek za Wiznę na stację benzynową, gdzie udało mi się przynajmniej kupić wodę, a na szczęście zupki chińskie na obiad wiozłem z Warszawy; niemniej na kolację i śniadanie zostały mi jedynie batoniki ;).
W Wiźnie trochę historii, oglądam świetnie wykonane murale poświęcone pamięci kapitana Korpusu Ochrony Pogranicza Władysława Raginisa, który w 1939 dowodził legendarną obroną Wizny, gdzie 720 polskich żołnierzy aż przez 3 dni zatrzymywało cały korpus pancerny Guderiana liczący 42tys żołnierzy, w tym dwie dywizje pancerne. W kulturze popularnej do tej niezwykłej obrony zwanej Polskimi Termopilami nawiązuje słynny utwór zespołu Sabaton "40:1", bo taki właśnie był stosunek liczebny atakujących hitlerowców do broniących Wizny Polaków.
Raginis przysiągł, że żywym pozycji nie odda - i przysięgi dotrzymał, po bohaterskiej obronie aż do wyczerpania zapasów amunicji kazał podwładnym mu żołnierzom z bunkra dowodzenia na Górze Strękowej wyjść i poddać się, a sam czekał aż do bunkra wejdą Niemcy i wtedy wysadził się granatem. Właśnie Góra Strękowa była moim następnym celem, zachowały się resztki potężnego bunkra z 1939 roku, robią wrażenie grube na 1,5m betonowe ściany z których był zbudowany, pozycja obronna także dobrze pomyślana, na górze nad Narwią i blokujący drogi na Białystok. Tutaj w 2011 roku odbył się uroczysty pogrzeb Raginisa z honorami wojskowymi, po tym jak udało się odnaleźć i zidentyfikować jego ciało; kapitan spoczął w miejscu gdzie tak niezłomnie walczył i gdzie zginął.
Z Góry Strękowej jadę nad Biebrzę, wjeżdżając na słynną Carską Drogę. Ta droga również ma militarne konotacje, bo powstała jako droga zaopatrzeniowa dla szeregu jeszcze rosyjskich fortec z czasów sprzed I wojny światowej. Ale obecnie jest to przede wszystkim piękna droga do atrakcji Biebrzańskiego Parku Narodowego. Oglądam Bagno Ławki, wygląda to niesamowicie - długa drewniana kładka prowadząca w podmokły teren.
Pomimo panującej suszy tutaj wody nie brakuje, to unikalne przyrodniczo rejony na skalę światową, raj dla ptaków, naturalne torfowiska to środowisko niezbędne dla niejednego gatunku, jak np. dla wodniczki, poważnie zagrożonej wyginięciem. Ten bardzo interesujący i intensywny dzień kończę pod wieczór rozbijając się na nocleg przy Carskiej Drodze, już za rejonem bagien
Zdjęcia
Zapowiadała się całkiem sensowna pogoda, więc postanowiłem ruszyć na wiosenny wypad nad Biebrzę. Pierwszy dzień to start z Warszawy dobrze znaną trasą na Węgrów, jedzie się całkiem dobrze, wiatr co prawda boczny zamiast sprzyjającego, ale wraz z upływem czasu robi się coraz cieplej. Trasa do Węgrowa schodzi szybko pośród pól kwitnącego rzepaku i zieleni pól uprawnych.
W Kosowie Lackim pierwszy odpoczynek, czynny był jedynie mały sklepik, więc postałem sobie sporo w kolejce, bo do środka wpuszczali jedynie 2 osoby. Z Kosowa jadę na Czyżew i Wysokie Mazowieckie, tutaj odbijam na Wiznę. Trafiła się bardzo fajna droga, sporo lasów, a asfalty wysokiej jakości, w drugiej części przejazd soczyście zielonymi nadnarwiańskimi łąkami. W samej Wiźnie miałem w planach zrobić zakupy na biwak, ale okazało się, że wszystko zamknięte na głucho, 3 większe sklepy zamknięte z okazji niedzielnego zakazu, ale to samo i z wszystkimi małymi; czegoś takiego jeżdżąc po Polsce już dawno nie spotkałem. Musiałem wyjechać kawałek za Wiznę na stację benzynową, gdzie udało mi się przynajmniej kupić wodę, a na szczęście zupki chińskie na obiad wiozłem z Warszawy; niemniej na kolację i śniadanie zostały mi jedynie batoniki ;).
W Wiźnie trochę historii, oglądam świetnie wykonane murale poświęcone pamięci kapitana Korpusu Ochrony Pogranicza Władysława Raginisa, który w 1939 dowodził legendarną obroną Wizny, gdzie 720 polskich żołnierzy aż przez 3 dni zatrzymywało cały korpus pancerny Guderiana liczący 42tys żołnierzy, w tym dwie dywizje pancerne. W kulturze popularnej do tej niezwykłej obrony zwanej Polskimi Termopilami nawiązuje słynny utwór zespołu Sabaton "40:1", bo taki właśnie był stosunek liczebny atakujących hitlerowców do broniących Wizny Polaków.
Raginis przysiągł, że żywym pozycji nie odda - i przysięgi dotrzymał, po bohaterskiej obronie aż do wyczerpania zapasów amunicji kazał podwładnym mu żołnierzom z bunkra dowodzenia na Górze Strękowej wyjść i poddać się, a sam czekał aż do bunkra wejdą Niemcy i wtedy wysadził się granatem. Właśnie Góra Strękowa była moim następnym celem, zachowały się resztki potężnego bunkra z 1939 roku, robią wrażenie grube na 1,5m betonowe ściany z których był zbudowany, pozycja obronna także dobrze pomyślana, na górze nad Narwią i blokujący drogi na Białystok. Tutaj w 2011 roku odbył się uroczysty pogrzeb Raginisa z honorami wojskowymi, po tym jak udało się odnaleźć i zidentyfikować jego ciało; kapitan spoczął w miejscu gdzie tak niezłomnie walczył i gdzie zginął.
Z Góry Strękowej jadę nad Biebrzę, wjeżdżając na słynną Carską Drogę. Ta droga również ma militarne konotacje, bo powstała jako droga zaopatrzeniowa dla szeregu jeszcze rosyjskich fortec z czasów sprzed I wojny światowej. Ale obecnie jest to przede wszystkim piękna droga do atrakcji Biebrzańskiego Parku Narodowego. Oglądam Bagno Ławki, wygląda to niesamowicie - długa drewniana kładka prowadząca w podmokły teren.
Pomimo panującej suszy tutaj wody nie brakuje, to unikalne przyrodniczo rejony na skalę światową, raj dla ptaków, naturalne torfowiska to środowisko niezbędne dla niejednego gatunku, jak np. dla wodniczki, poważnie zagrożonej wyginięciem. Ten bardzo interesujący i intensywny dzień kończę pod wieczór rozbijając się na nocleg przy Carskiej Drodze, już za rejonem bagien
Zdjęcia
Dane wycieczki:
DST: 244.90 km AVS: 27.78 km/h
ALT: 870 m MAX: 44.90 km/h
Temp:21.0 'C
Poniedziałek, 4 maja 2020Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon 2020, Wycieczka
Śladami MP
Z maratonami w tym roku krucho, więc pozostaje je zorganizować sobie samemu ;). Postanowiłem zrobić dużą pętle na południe Warszawy, wykorzystując ku temu spore odcinki zeszłorocznej trasy MP na dystansie 300km. Z Warszawy ruszam o 4, już się powoli zaczyna rozwidniać, a w Górze już świta. Zimniej niż w prognozach, 2-3 stopnie i trzymało to tak do 80-90km. Pierwszy odcinek doskonale znany - Góra, Warka, Brzóza, Piontki. Tutaj skręcam na Czarnolas, w pięknym parku przy uroczym dworku robię pierwszy popas.
W Janowcu wjeżdżam na trasę Podróżnika, ten odcinek do Solca jest ekstra, boczne dróżki dobrej jakości, lasy i kilka stromych ścianek; jedzie się z przyjemnością. W Solcu przejeżdżam na drugą stronę Wisły i zawracam na północ, tutaj wiatr już zaczyna przeszkadzać. Jest solidny 10% podjazd przed Kazimierzem, samo miasto mocno wyludniało, takich pustek jak obecnie na rynku to jeszcze nie widziałem. Nad Wisłą krótki popas, słucham rozmowy właścicielki knajpy z sąsiadem, w skrócie mają teraz wielką bryndzę, bo z połowa tego pięknego miasteczka utrzymuje się z turystyki.
Na wyjeździe z Kazimierza też ostra ścianka, ale tym razem po asfalcie w fatalnym stanie, na Nałęczów pojechałem drogą przez Rzeczycę, którą zawsze lubiłem - ale obecnie jest w beznadziejnym stanie, dziura na dziurze. W Nałęczowie popas w parku (też pustki) i zaczynam odwrót na Warszawę trasą Podróznika. W rejonie Nałęczowa trochę górek, później trasa się stopniowo wypłaszcza. Ostatni popas przy Orlenie w Krzywdzie (któy był pierwszym postojem naszej grupki w 2019), niestety nic poza hot-dogami za którymi nie przepadam nie było, więc wziąłem 2 duże, dałem radę zmęczyć 1,5 ;).
Końcówka całkiem przyjemna, wiatr się zupełnie wyłączył, dużo łąk w barwach zachodzącego słońca; ostatnie 60km już po ciemku. Traska udana, duży dystans z dużą jak na mnie prędkością, nieźle się jechało, choć pod koniec parę problemów się już mocniej uwidoczniło ;)
Zdjęcia z trasy
Z maratonami w tym roku krucho, więc pozostaje je zorganizować sobie samemu ;). Postanowiłem zrobić dużą pętle na południe Warszawy, wykorzystując ku temu spore odcinki zeszłorocznej trasy MP na dystansie 300km. Z Warszawy ruszam o 4, już się powoli zaczyna rozwidniać, a w Górze już świta. Zimniej niż w prognozach, 2-3 stopnie i trzymało to tak do 80-90km. Pierwszy odcinek doskonale znany - Góra, Warka, Brzóza, Piontki. Tutaj skręcam na Czarnolas, w pięknym parku przy uroczym dworku robię pierwszy popas.
W Janowcu wjeżdżam na trasę Podróżnika, ten odcinek do Solca jest ekstra, boczne dróżki dobrej jakości, lasy i kilka stromych ścianek; jedzie się z przyjemnością. W Solcu przejeżdżam na drugą stronę Wisły i zawracam na północ, tutaj wiatr już zaczyna przeszkadzać. Jest solidny 10% podjazd przed Kazimierzem, samo miasto mocno wyludniało, takich pustek jak obecnie na rynku to jeszcze nie widziałem. Nad Wisłą krótki popas, słucham rozmowy właścicielki knajpy z sąsiadem, w skrócie mają teraz wielką bryndzę, bo z połowa tego pięknego miasteczka utrzymuje się z turystyki.
Na wyjeździe z Kazimierza też ostra ścianka, ale tym razem po asfalcie w fatalnym stanie, na Nałęczów pojechałem drogą przez Rzeczycę, którą zawsze lubiłem - ale obecnie jest w beznadziejnym stanie, dziura na dziurze. W Nałęczowie popas w parku (też pustki) i zaczynam odwrót na Warszawę trasą Podróznika. W rejonie Nałęczowa trochę górek, później trasa się stopniowo wypłaszcza. Ostatni popas przy Orlenie w Krzywdzie (któy był pierwszym postojem naszej grupki w 2019), niestety nic poza hot-dogami za którymi nie przepadam nie było, więc wziąłem 2 duże, dałem radę zmęczyć 1,5 ;).
Końcówka całkiem przyjemna, wiatr się zupełnie wyłączył, dużo łąk w barwach zachodzącego słońca; ostatnie 60km już po ciemku. Traska udana, duży dystans z dużą jak na mnie prędkością, nieźle się jechało, choć pod koniec parę problemów się już mocniej uwidoczniło ;)
Zdjęcia z trasy
Dane wycieczki:
DST: 402.40 km AVS: 27.25 km/h
ALT: 1715 m MAX: 58.00 km/h
Temp:11.0 'C
Niedziela, 26 kwietnia 2020Kategoria Wycieczka, Giant Anthem 2020, >300km, >200km, >100km
Krwawa Pętla - po raz szósty
Ostatni raz na Krwawej Pętli byłem w 2016, w tym roku postanowiłem, więc wrócić do starej dobrej tradycji - i zapisałem na maraton organizowany przez Koło Ultra, który miał prowadzić trasą tego szlaku. Niestety sytuacja związana z epidemią koronawirusa spowodowała, że planowany na czerwiec maraton został w tym roku odwołany. Ale uznałem, że rok to na przejechanie Krwawej czekać nie będę i postanowiłem wziąć sprawę w swoje ręce ;))
Ruszam z Warszawy jeszcze nocą, na trasę Krwawej Pętli wjeżdżam o 4.45. Tradycyjnie próbowałem się wyspać i tradycyjnie nic z tego nie wyszło, więc jadę w ogóle bez snu. Dokładnie sprawdziłem prognozy pogody by wiedzieć jakich najniższych temperatur można się spodziewać, te pokazywały poziom ok. 4 stopni. Uznałem więc, że pojadę w letnim stroju, tyle to jeszcze się wytrzyma. Okazało się, że 4 stopnie rzeczywiście były, tyle, że na minusie, co już było deczko bolesne jak na cienkie letnie portki i buty z siateczką bez żadnych ochraniaczy ;)). Już na wyjeździe z Konstancina temperatura spadła poniżej zera, koło świtu za Górą było już -4'C, w sumie na mrozie przejechałem ponad 50km, uda pod nogawkami całe czerwone, ale dało się wytrzymać ;). Natomiast już po ok. 50km widzę, że dużym błędem było zabranie tego modelu spodenek z dość cienką wkładką, a przede wszystkim to, że nie przekręciłem siodełka z roweru szosowego. Tu miałem Fizika bez dziury, na krótkich dystansach OK, ale za zaryzykowanie tego na taką trasę miałem tu zapłacić cenę.
Pierwszy odcinek to Lasy Chojnowskie, raczej mało widowiskowe. Od 2016 dużo się pozmieniało w topografii szlaku, bo w tym okresie zbudowano lub dalej się buduje wiele dróg ekspresowych i autostrad z Warszawy, co wymusiło zmianę przebiegu szlaku. Pierwszą taką zmianę widać już w Magdalence, na przecięciu S7, niestety wypadł fajny kawałek z singlami i górkami. Widać też na całej trasie, że jest bardzo sucho, nawet rosy praktycznie nie było. Od Nadarzyna zaczyna się już zauważalnie ocieplać, po dojechaniu do Podkowy Leśnej można już było zdjąć część ubrań. Od Podkowy najłatwiejszy i najmniej ciekawy kawałek pętli, czyli odcinek przerzutowy pod Kampinos. Tam przekraczam 100km i na skraju Puszczy robię sobie pierwszy duży popas, zrobiło się już na tyle ciepło, że dało się jechać w krótkich spodenkach. Za mną 1/3 trasy, ale ta zdecydowanie najłatwiejsza.
Kampinos już nieco trudniejszy, najpierw fajny interwałowy w części odcinek do Leszna, następnie przejazd do centrum Puszczy i kapitalnego pasa łąk otoczonych lasem. Z Kampinosu szlak prowadzi nad Wisłę, jest miejsce w którym można zjechać nad samą rzekę, imponująco prezentującą się w tym miejscu (kawałek po ujściu Narwi). Tutaj mija półmetek trasy, więc planowałem zrobić postój obiadowym w Macu w Nowym Dworze, ten niestety czynny jedynie w formie McDrive, a kolejka samochodów długa, więc zdecydowałem się na zapiekanki ze stacji benzynowej. Tym razem już odpuściłem zjazd na oficjalny początek szlaku na PKP Modlin (trzeba dwa razy jechać ten sam nieciekawy i ruchliwy odcinek) i ruszam dalej. Kawałek wiślanym wałem i wjeżdżam w Lasy Chotomowskie, tutaj już skala trudności jazdy zaczyna rosnąć, coraz więcej piaszczystych wydm, jednym słowem odcinek do Nieporętu solidny. Za Nieporętem zaledwie 15m ode mnie spotykam wielkiego łosia, a kawałek dalej matkę z młodym, ale zdjęcie nie bardzo wyszło.
Od Marek coraz więcej zmian na szlaku, związanych z budowami nowy szos, najwięcej tu namieszała S8 prowadząca przy samym Horowym Bagnie. W tamtym rejonie orientuję się, że coś źle zaczynają mi się zmieniać biegi, sprawdzam napęd - i okazuje się, że łańcuch jest już prawie zerwany. W pierwszej chwili myślałem, że to game over i że w narzędziach mam tylko spinki do szosowego 11-rzędowego łańcucha, ale okazało się, że na szczęście mam i te starsze do 9-rzędowego. Przy usuwaniu walniętego ogniwka niestety wygiął mi się bolec w ściągaczu, ale na szczęście udało się to wymienić i ruszam dalej. Skala trudności szlaku zaczyna coraz bardziej rosnąć, zbliżają się tereny MPK z wieloma piaszczystymi wydmami. Do tego największa zmiana na szlaku jest na wysokości Wesołej by wyeliminować stare przejście przez bardzo ruchliwą szosę lubelską, gdzie trzeba było skakać przez barierki. Nowa wersja szlaku prowadzi do Wesołej bardzo fajnym, mocno interwałowym szlakiem po wydmach, także i na wyjeździe z Wesołej są duże górki, jednym słowem doszło parę kilometrów i to bardzo wymagających. Do Międzylesia dojeżdżam później niż planowałem (za późno wystartowałem) i już widzę, że najbardziej wymagającą część Krwawej Pętli trzeba będzie robić po ciemku, coś czego właśnie chciałem uniknąć ;)
Szlak do Wiązowny tradycyjnie ciągnie się w nieskończoność, tutaj z kolei przecina się budowę A2, serce się kraje jak się widzi ile lasów wyrżnęli pod te budowy. W samej Wiązownie też zmiany bo tu z kolei jest S17. Na prawdziwą perełkę Krwawej, czyli dolinkę Mieni wjeżdżam już nocą, daje to sporo adrenaliny, bo często jedzie się 20-30cm od parumetrowego urwiska. Po tym w rejonie Otwocka jest wjazd na Meran, tu zaliczam glebę na chamskim korzeniu, którą Garmin określił jako "skok", bo taką funkcję liczenia skoków w MTB teraz niektóre Garminy posiadają ;). Ciągnie się ta końcówka niesamowicie, bo szlak w tym rejonie raz, że jest bardzo pokręcony, a dwa wymagający, kupa górek, piachów. Najbardziej wnerwiający odcinek całej Krwawej Pętli jest przed Pogorzelą, szlak kręci tam maksymalnie, jest wiele zwalonych drzew, nocą jedzie się to bardzo powoli. W Pogorzeli już najgorsze za mną, zostają jeszcze bunkry i końcówka do Góry, czyli sporo asfaltów i parę kilometrów wałem do mostu. W Górze Kalwarii jeszcze królewski 13% podjazd po chamskim bruku - i kończę Krwawą Pętle z czasem 18h 41min.
Satysfakcja jak zawsze wielka, podobnie jak zmęczenie, bo ten szlak daje strasznie w kość, a jadąc w takim kierunku jak ja najtrudniejszy odcinek wypada pod koniec, na największym zmęczeniu, a często i nocą. Ale o to w tej zabawie chodzi, żeby za lekko nie było. Z tyłkiem pod koniec szlaku już masakra, mięśnie też dają mocno popalić, jednym słowem za to się płaci! ;) A szlak jest niesamowity, przekrój i różnorodność wielka, są wszystkie możliwe typy terenu spotykane na podwarszawskich terenach, każdemu polecam!
Zdjęcia
Ostatni raz na Krwawej Pętli byłem w 2016, w tym roku postanowiłem, więc wrócić do starej dobrej tradycji - i zapisałem na maraton organizowany przez Koło Ultra, który miał prowadzić trasą tego szlaku. Niestety sytuacja związana z epidemią koronawirusa spowodowała, że planowany na czerwiec maraton został w tym roku odwołany. Ale uznałem, że rok to na przejechanie Krwawej czekać nie będę i postanowiłem wziąć sprawę w swoje ręce ;))
Ruszam z Warszawy jeszcze nocą, na trasę Krwawej Pętli wjeżdżam o 4.45. Tradycyjnie próbowałem się wyspać i tradycyjnie nic z tego nie wyszło, więc jadę w ogóle bez snu. Dokładnie sprawdziłem prognozy pogody by wiedzieć jakich najniższych temperatur można się spodziewać, te pokazywały poziom ok. 4 stopni. Uznałem więc, że pojadę w letnim stroju, tyle to jeszcze się wytrzyma. Okazało się, że 4 stopnie rzeczywiście były, tyle, że na minusie, co już było deczko bolesne jak na cienkie letnie portki i buty z siateczką bez żadnych ochraniaczy ;)). Już na wyjeździe z Konstancina temperatura spadła poniżej zera, koło świtu za Górą było już -4'C, w sumie na mrozie przejechałem ponad 50km, uda pod nogawkami całe czerwone, ale dało się wytrzymać ;). Natomiast już po ok. 50km widzę, że dużym błędem było zabranie tego modelu spodenek z dość cienką wkładką, a przede wszystkim to, że nie przekręciłem siodełka z roweru szosowego. Tu miałem Fizika bez dziury, na krótkich dystansach OK, ale za zaryzykowanie tego na taką trasę miałem tu zapłacić cenę.
Pierwszy odcinek to Lasy Chojnowskie, raczej mało widowiskowe. Od 2016 dużo się pozmieniało w topografii szlaku, bo w tym okresie zbudowano lub dalej się buduje wiele dróg ekspresowych i autostrad z Warszawy, co wymusiło zmianę przebiegu szlaku. Pierwszą taką zmianę widać już w Magdalence, na przecięciu S7, niestety wypadł fajny kawałek z singlami i górkami. Widać też na całej trasie, że jest bardzo sucho, nawet rosy praktycznie nie było. Od Nadarzyna zaczyna się już zauważalnie ocieplać, po dojechaniu do Podkowy Leśnej można już było zdjąć część ubrań. Od Podkowy najłatwiejszy i najmniej ciekawy kawałek pętli, czyli odcinek przerzutowy pod Kampinos. Tam przekraczam 100km i na skraju Puszczy robię sobie pierwszy duży popas, zrobiło się już na tyle ciepło, że dało się jechać w krótkich spodenkach. Za mną 1/3 trasy, ale ta zdecydowanie najłatwiejsza.
Kampinos już nieco trudniejszy, najpierw fajny interwałowy w części odcinek do Leszna, następnie przejazd do centrum Puszczy i kapitalnego pasa łąk otoczonych lasem. Z Kampinosu szlak prowadzi nad Wisłę, jest miejsce w którym można zjechać nad samą rzekę, imponująco prezentującą się w tym miejscu (kawałek po ujściu Narwi). Tutaj mija półmetek trasy, więc planowałem zrobić postój obiadowym w Macu w Nowym Dworze, ten niestety czynny jedynie w formie McDrive, a kolejka samochodów długa, więc zdecydowałem się na zapiekanki ze stacji benzynowej. Tym razem już odpuściłem zjazd na oficjalny początek szlaku na PKP Modlin (trzeba dwa razy jechać ten sam nieciekawy i ruchliwy odcinek) i ruszam dalej. Kawałek wiślanym wałem i wjeżdżam w Lasy Chotomowskie, tutaj już skala trudności jazdy zaczyna rosnąć, coraz więcej piaszczystych wydm, jednym słowem odcinek do Nieporętu solidny. Za Nieporętem zaledwie 15m ode mnie spotykam wielkiego łosia, a kawałek dalej matkę z młodym, ale zdjęcie nie bardzo wyszło.
Od Marek coraz więcej zmian na szlaku, związanych z budowami nowy szos, najwięcej tu namieszała S8 prowadząca przy samym Horowym Bagnie. W tamtym rejonie orientuję się, że coś źle zaczynają mi się zmieniać biegi, sprawdzam napęd - i okazuje się, że łańcuch jest już prawie zerwany. W pierwszej chwili myślałem, że to game over i że w narzędziach mam tylko spinki do szosowego 11-rzędowego łańcucha, ale okazało się, że na szczęście mam i te starsze do 9-rzędowego. Przy usuwaniu walniętego ogniwka niestety wygiął mi się bolec w ściągaczu, ale na szczęście udało się to wymienić i ruszam dalej. Skala trudności szlaku zaczyna coraz bardziej rosnąć, zbliżają się tereny MPK z wieloma piaszczystymi wydmami. Do tego największa zmiana na szlaku jest na wysokości Wesołej by wyeliminować stare przejście przez bardzo ruchliwą szosę lubelską, gdzie trzeba było skakać przez barierki. Nowa wersja szlaku prowadzi do Wesołej bardzo fajnym, mocno interwałowym szlakiem po wydmach, także i na wyjeździe z Wesołej są duże górki, jednym słowem doszło parę kilometrów i to bardzo wymagających. Do Międzylesia dojeżdżam później niż planowałem (za późno wystartowałem) i już widzę, że najbardziej wymagającą część Krwawej Pętli trzeba będzie robić po ciemku, coś czego właśnie chciałem uniknąć ;)
Szlak do Wiązowny tradycyjnie ciągnie się w nieskończoność, tutaj z kolei przecina się budowę A2, serce się kraje jak się widzi ile lasów wyrżnęli pod te budowy. W samej Wiązownie też zmiany bo tu z kolei jest S17. Na prawdziwą perełkę Krwawej, czyli dolinkę Mieni wjeżdżam już nocą, daje to sporo adrenaliny, bo często jedzie się 20-30cm od parumetrowego urwiska. Po tym w rejonie Otwocka jest wjazd na Meran, tu zaliczam glebę na chamskim korzeniu, którą Garmin określił jako "skok", bo taką funkcję liczenia skoków w MTB teraz niektóre Garminy posiadają ;). Ciągnie się ta końcówka niesamowicie, bo szlak w tym rejonie raz, że jest bardzo pokręcony, a dwa wymagający, kupa górek, piachów. Najbardziej wnerwiający odcinek całej Krwawej Pętli jest przed Pogorzelą, szlak kręci tam maksymalnie, jest wiele zwalonych drzew, nocą jedzie się to bardzo powoli. W Pogorzeli już najgorsze za mną, zostają jeszcze bunkry i końcówka do Góry, czyli sporo asfaltów i parę kilometrów wałem do mostu. W Górze Kalwarii jeszcze królewski 13% podjazd po chamskim bruku - i kończę Krwawą Pętle z czasem 18h 41min.
Satysfakcja jak zawsze wielka, podobnie jak zmęczenie, bo ten szlak daje strasznie w kość, a jadąc w takim kierunku jak ja najtrudniejszy odcinek wypada pod koniec, na największym zmęczeniu, a często i nocą. Ale o to w tej zabawie chodzi, żeby za lekko nie było. Z tyłkiem pod koniec szlaku już masakra, mięśnie też dają mocno popalić, jednym słowem za to się płaci! ;) A szlak jest niesamowity, przekrój i różnorodność wielka, są wszystkie możliwe typy terenu spotykane na podwarszawskich terenach, każdemu polecam!
Zdjęcia
Dane wycieczki:
DST: 302.00 km AVS: 18.27 km/h
ALT: 950 m MAX: 42.10 km/h
Temp:8.0 'C
Czwartek, 23 kwietnia 2020Kategoria >100km, Canyon 2020, Wycieczka
Pętelka do Chynowa
Po 60km zdrowo mnie odcięło i powrót już sporo słabiej jechałem, tak to jest jak za dużo się jeździ krótkich intensywnych trasek ;). Pogoda elegancka, ale sporo szarpania z przeciwnym wiatrem podczas odwrotu na Warszawę. Droga do Szymanowa dalej zupełnie rozryta, a prac żadnych nie ma, coś mi się widzi, że nieprędko da się tamtędy sensownie przejechać
Po 60km zdrowo mnie odcięło i powrót już sporo słabiej jechałem, tak to jest jak za dużo się jeździ krótkich intensywnych trasek ;). Pogoda elegancka, ale sporo szarpania z przeciwnym wiatrem podczas odwrotu na Warszawę. Droga do Szymanowa dalej zupełnie rozryta, a prac żadnych nie ma, coś mi się widzi, że nieprędko da się tamtędy sensownie przejechać
Dane wycieczki:
DST: 110.90 km AVS: 28.08 km/h
ALT: 355 m MAX: 55.90 km/h
Temp:20.0 'C
Niedziela, 1 marca 2020Kategoria >100km, Giant Anthem 2020, Wycieczka
Pętelka po Kampinosie z Krzyśkiem i na części trasy z Arturem
Fajna pogoda do jazdy, niestety kawałek przed wjazdem do lasu zaliczyłem głupią glebę, nie zauważyłem niskiego krawężnika, koło zakantowało i zapoznałem się z podłożem ;). Rozdarte spodnie i rozwalone kolano, więc trochę słabo się dalej jechało bo rana kleiła się do spodni, ale trzeba być twardym nie "mientkim" ;))
Ale generalnie fajna traska, kampinoskie górki dają popalić, do tras terenowych pod Warszawą to najciekawszy rejon.
Dobrze pomyślane podpórki na skrzyżowaniach, nie trzeba stawać na ziemi stojąc na światłach
Licznik rowerzystów na ścieżce na Banacha
Popas z wypasem, czyli Kanapka Praska od Makłowicza ;)
Kolano po szlifie:
Fajna pogoda do jazdy, niestety kawałek przed wjazdem do lasu zaliczyłem głupią glebę, nie zauważyłem niskiego krawężnika, koło zakantowało i zapoznałem się z podłożem ;). Rozdarte spodnie i rozwalone kolano, więc trochę słabo się dalej jechało bo rana kleiła się do spodni, ale trzeba być twardym nie "mientkim" ;))
Ale generalnie fajna traska, kampinoskie górki dają popalić, do tras terenowych pod Warszawą to najciekawszy rejon.
Dobrze pomyślane podpórki na skrzyżowaniach, nie trzeba stawać na ziemi stojąc na światłach
Licznik rowerzystów na ścieżce na Banacha
Popas z wypasem, czyli Kanapka Praska od Makłowicza ;)
Kolano po szlifie:
Dane wycieczki:
DST: 108.30 km AVS: 19.06 km/h
ALT: 470 m MAX: 43.20 km/h
Temp:10.0 'C
Sobota, 22 lutego 2020Kategoria >100km, Wycieczka, Giant Anthem 2020
Hej dziewczęta w górę kiecki - jedzie rowerzysta mazowiecki!
...czyli parafraza pięknej żurawiejki o ułanach jazłowieckich na jaką natrafiłem na dzisiejszej trasie po Kampinosie. Żurawiejki to były takie krótkie rymowane i zabawne przyśpiewki polskiej przedwojennej kawalerii, każdy pułk ułanów II Rzeczpospolitej takowe posiadał.
Niejedna sprośna, bo to bez tego to by były dupy, a nie ułani ;)
Stąd ułani ruszyli do jednej z ostatnich szarż w historii polskiej kawalerii (a ostatniej z udziałem tak dużych sił jak cały pułk). Szarży zwycięskiej, bo przebili się do oblężonej Warszawy po niemieckich trupach.
A tutaj ciekawa relacja włoskiego korespondenta, który przypadkowo był świadkiem owej szarży:
Powrót nad Wisłą już po zmierzchu:
A na koniec trasy wizyta u warszawskiej Syrenki:
...czyli parafraza pięknej żurawiejki o ułanach jazłowieckich na jaką natrafiłem na dzisiejszej trasie po Kampinosie. Żurawiejki to były takie krótkie rymowane i zabawne przyśpiewki polskiej przedwojennej kawalerii, każdy pułk ułanów II Rzeczpospolitej takowe posiadał.
Niejedna sprośna, bo to bez tego to by były dupy, a nie ułani ;)
Stąd ułani ruszyli do jednej z ostatnich szarż w historii polskiej kawalerii (a ostatniej z udziałem tak dużych sił jak cały pułk). Szarży zwycięskiej, bo przebili się do oblężonej Warszawy po niemieckich trupach.
A tutaj ciekawa relacja włoskiego korespondenta, który przypadkowo był świadkiem owej szarży:
Nagle bohaterski zespół kawalerzystów w sile około paruset koni wyłonił się w galopie z zarośli. Nacierali oni, mając w środku rozwinięty sztandar... Wszystkie niemieckie karabiny maszynowe umilkły, a tylko działa strzelały. Ich ogień stworzył zaporę ogniową na przestrzeni 300 metrów przed liniami niemieckimi. Polscy kawalerzyści nacierali całym pędem, jak na średniowiecznych obrazach! Na czele wszystkich galopował dowódca z podniesioną szablą. Widać było, jak malała odległość pomiędzy grupą polskich kawalerzystów a ścianą niemieckiego ognia. Szaleństwem było kontynuować tę szarżę na spotkanie śmierci. A jednak Polacy przeszli.Fajne kampinoskie singielki:
A na koniec trasy wizyta u warszawskiej Syrenki:
Dane wycieczki:
DST: 109.40 km AVS: 18.86 km/h
ALT: 562 m MAX: 42.30 km/h
Temp:7.0 'C
Sobota, 8 lutego 2020Kategoria >100km, >200km, >300km, Canyon 2020, Wycieczka
Zimowy Kraków
Jako, że na parę dni złapała ładna wyżowa pogoda intensywnie zastanawiałem się nad jakąś dłuższą trasą, a że chciałem trochę pojeździć po górkach, więc kierunek południowy sam się narzucał. Optymalne warunki były w piątek, ale jakoś nie byłem się w stanie zmobilizować do jazdy. Ale pokusa była za silna i w końcu w sobotę jadę, piękna słoneczna pogoda ma być dalej, ale wiatr z południa, a nie z północy jak w piątek, nie za mocny, ale jednak przeciwny.
Ruszam trochę po 5, pierwszy odcinek to jazda nocą, ale już za Górą Kalwarią (wreszcie oddano obwodnicę miasta, dzięki temu Góra bardzo odetchnie, a na wylocie otworzono nowego Maca ;)) zaczyna się rozjaśniać, temperatura na minusie, w okolicach świtu spada do -5'C. Ale po wschodzie słońca widać, że będzie piękna pogoda, co wpływa mocno pozytywnie na motywację. Tempo tez udaje się trzymać przyzwoite, tak koło 25km/h pod wiatr koło 3m/s.
Mróz trzyma do Radomia, dalej słońce już robi swoje i jest trochę na plusie. Drogi w perfekcyjnym stanie, suchuteńkie, gładziutkie asfalty miałem praktycznie na całej trasie. Przed Wąchockiem zaczynają się pagórki Gór Świętokrzyskich, co zdecydowanie urozmaica dość nudną dotąd trasę. W Starachowicach zjeżdżam na posiłek do Maca, tutaj też mocno zastanawiam się nad dalszym wariantem trasy. Generalnie nastawiałem się bardziej na Kielce, ale że dobrze mi się jechało coraz bardziej zaczął kusić Kraków. Ale pociągi z Krakowa nie najlepiej się układały - na ten wcześniejszy o 21.30 musiałbym ostro cisnąć bez postojów, a i tak byłoby się ciężko wyrobić, natomiast kolejny był dopiero po 1 w nocy. Postanawiam celować w nocny pociąg, a jako że miałem sporo czasu w zapasie dodałem do trasy wjazd na Święty Krzyż.
I był to strzał w 10 - bo udało się przynajmniej trochę zimy zobaczyć, bo w tym roku jej jak na lekarstwo. Ale w wyższych partiach Gór Świętokrzyskich leży jeszcze trochę śniegu, a w zacienionych miejscach i na drodze są śnieżne koleiny. No i cała góra podjazdu na Święty Krzyż, od wjazdu do Puszczy Jodłowej - na biało. Na szczęście zalodzeń wiele nie było i dało się wjechać. Na szczycie kapitalna panorama, zdjęcia tego tak dobrze nie oddają, ale widoczność dzisiaj to była prawdziwa żyleta. Jeszcze krótka wizyta pod klasztorem - i ruszam w dół. Zjazd po śniegu bardzo ostrożnie, niżej już dało się normalnie jechać. Kieruję się na Łagów, tu wjeżdżam na szosę wojewódzką na Szydłów, zmrok łapie mnie przed Rakowem, kawałek przed tym miastem robię tez postój na Orlenie, jako że miałem duży zapas czasu na pociąg, można było dłużej odpoczywać.
Od zmierzchu wraca mróz, ale jedzie się dobrze; ruch na drogach właściwie symboliczny. Bardzo klimatycznie wyglądały nocą średniowieczne mury Szydłowa, kawałek dalej odbijam na boczne drogi w kierunku Buska, bałem się że będzie tu sporo dziur - a tymczasem jest elegancki asfalt, województwo świętokrzyskie ma jedne z najlepszych dróg w Polsce. Górki są cały czas, nie ma tu dużych podjazdów, ale jest ich sporo, na 50km wpada koło 400m w pionie. Kolejny postój robię na stacji za Kazimierzą Wielką, stąd zostało już 50km do Krakowa.
Na dworzec docieram z odpowiednim zapasem - a ten wygląda trochę jak oblężona twierdza, wszędzie pełno policji w rynsztunku bojowym - z tarczami, w hełmach i zbrojach kevlarowych. Okazało się, że akurat w sobotę ruszyła liga i z meczu z Wisłą Kraków wracali kibicie Jagiellonii Białystok, a jadąc na Białystok do Warszawy podróżowali tym samym pociągiem co ja. Obawiałem się, że może być cienko - ale kibice byli bardzo spokojni, co dziwne w ogóle nie widziałem pijanych, mieli wydzielone 2 wagony dla siebie, którymi podróżowali razem z silną eskortą policyjną, tak więc obeszło się bez żadnych problemów.
Cały wyjazd bardzo udany, przejechałem długi jak na tę porę dystans, górek też nie brakowało, ze 2/3 trasy pokonałem na mrozie, a w dzień miałem doskonałą pogodę. Łatwo nie było - ale takie trasy dają masę frajdy, rekompensującej trudy na trasie ;))
Zdjęcia z trasy
Jako, że na parę dni złapała ładna wyżowa pogoda intensywnie zastanawiałem się nad jakąś dłuższą trasą, a że chciałem trochę pojeździć po górkach, więc kierunek południowy sam się narzucał. Optymalne warunki były w piątek, ale jakoś nie byłem się w stanie zmobilizować do jazdy. Ale pokusa była za silna i w końcu w sobotę jadę, piękna słoneczna pogoda ma być dalej, ale wiatr z południa, a nie z północy jak w piątek, nie za mocny, ale jednak przeciwny.
Ruszam trochę po 5, pierwszy odcinek to jazda nocą, ale już za Górą Kalwarią (wreszcie oddano obwodnicę miasta, dzięki temu Góra bardzo odetchnie, a na wylocie otworzono nowego Maca ;)) zaczyna się rozjaśniać, temperatura na minusie, w okolicach świtu spada do -5'C. Ale po wschodzie słońca widać, że będzie piękna pogoda, co wpływa mocno pozytywnie na motywację. Tempo tez udaje się trzymać przyzwoite, tak koło 25km/h pod wiatr koło 3m/s.
Mróz trzyma do Radomia, dalej słońce już robi swoje i jest trochę na plusie. Drogi w perfekcyjnym stanie, suchuteńkie, gładziutkie asfalty miałem praktycznie na całej trasie. Przed Wąchockiem zaczynają się pagórki Gór Świętokrzyskich, co zdecydowanie urozmaica dość nudną dotąd trasę. W Starachowicach zjeżdżam na posiłek do Maca, tutaj też mocno zastanawiam się nad dalszym wariantem trasy. Generalnie nastawiałem się bardziej na Kielce, ale że dobrze mi się jechało coraz bardziej zaczął kusić Kraków. Ale pociągi z Krakowa nie najlepiej się układały - na ten wcześniejszy o 21.30 musiałbym ostro cisnąć bez postojów, a i tak byłoby się ciężko wyrobić, natomiast kolejny był dopiero po 1 w nocy. Postanawiam celować w nocny pociąg, a jako że miałem sporo czasu w zapasie dodałem do trasy wjazd na Święty Krzyż.
I był to strzał w 10 - bo udało się przynajmniej trochę zimy zobaczyć, bo w tym roku jej jak na lekarstwo. Ale w wyższych partiach Gór Świętokrzyskich leży jeszcze trochę śniegu, a w zacienionych miejscach i na drodze są śnieżne koleiny. No i cała góra podjazdu na Święty Krzyż, od wjazdu do Puszczy Jodłowej - na biało. Na szczęście zalodzeń wiele nie było i dało się wjechać. Na szczycie kapitalna panorama, zdjęcia tego tak dobrze nie oddają, ale widoczność dzisiaj to była prawdziwa żyleta. Jeszcze krótka wizyta pod klasztorem - i ruszam w dół. Zjazd po śniegu bardzo ostrożnie, niżej już dało się normalnie jechać. Kieruję się na Łagów, tu wjeżdżam na szosę wojewódzką na Szydłów, zmrok łapie mnie przed Rakowem, kawałek przed tym miastem robię tez postój na Orlenie, jako że miałem duży zapas czasu na pociąg, można było dłużej odpoczywać.
Od zmierzchu wraca mróz, ale jedzie się dobrze; ruch na drogach właściwie symboliczny. Bardzo klimatycznie wyglądały nocą średniowieczne mury Szydłowa, kawałek dalej odbijam na boczne drogi w kierunku Buska, bałem się że będzie tu sporo dziur - a tymczasem jest elegancki asfalt, województwo świętokrzyskie ma jedne z najlepszych dróg w Polsce. Górki są cały czas, nie ma tu dużych podjazdów, ale jest ich sporo, na 50km wpada koło 400m w pionie. Kolejny postój robię na stacji za Kazimierzą Wielką, stąd zostało już 50km do Krakowa.
Na dworzec docieram z odpowiednim zapasem - a ten wygląda trochę jak oblężona twierdza, wszędzie pełno policji w rynsztunku bojowym - z tarczami, w hełmach i zbrojach kevlarowych. Okazało się, że akurat w sobotę ruszyła liga i z meczu z Wisłą Kraków wracali kibicie Jagiellonii Białystok, a jadąc na Białystok do Warszawy podróżowali tym samym pociągiem co ja. Obawiałem się, że może być cienko - ale kibice byli bardzo spokojni, co dziwne w ogóle nie widziałem pijanych, mieli wydzielone 2 wagony dla siebie, którymi podróżowali razem z silną eskortą policyjną, tak więc obeszło się bez żadnych problemów.
Cały wyjazd bardzo udany, przejechałem długi jak na tę porę dystans, górek też nie brakowało, ze 2/3 trasy pokonałem na mrozie, a w dzień miałem doskonałą pogodę. Łatwo nie było - ale takie trasy dają masę frajdy, rekompensującej trudy na trasie ;))
Zdjęcia z trasy
Dane wycieczki:
DST: 340.10 km AVS: 22.88 km/h
ALT: 2704 m MAX: 56.30 km/h
Temp:-2.0 'C
Poniedziałek, 13 stycznia 2020Kategoria >100km, >200km, Canyon 2020, Wypad
Tour de WOŚP - dzień 4
Ostatniego dnia wypadu jadę z Wielkopolski na wschód, tak by wykorzystać dobry wiatr, z góry ustalonego celu nie miałem, w zależności od tego jak by się jechało kilka opcji wchodziło w grę, ostatecznie stanęło na Sierpcu. Pogoda niestety wróciła do normy z soboty, znowu pochmurno, szybko pojawia się syf na drogach. Początek nie za ciekawy, sporo dziurawych dróg, dopiero pod Pyzdrami robi się ciekawiej, fajna droga wzdłuż nadwarciańskich łąk, zjazdy i wjazdy na skarpę. Przejazd przez Konin nieciekawy, kawałek dalej oglądam słynną bazylikę w Licheniu
Przyjemny odcinek za Sompolnem, natomiast po skręcie w izbicy Kujawskiej jazda zaczyna się psuć, wąska droga, ze sporym ruchem. Po 160km wreszcie odpoczywam w cieple, w Macu przy A-1, przejazd przez Włocławek to niestety tragedia, jadę akurat koło godziny 16, zmierzcha, pada, jest wieczorny szczyt komunikacyjny i mnóstwo samochodów wyjeżdża z miasta, w tym samym co ja kierunku. Zepsuło to mocno w sumie najciekawszy odcinek dzisiejszej trasy, czyli fajny, pagórkowaty odcinek przed Dobrzyniem. Nocna końcówka z emocjami, wydawało mi się, że utrzymać średnią 25km/h nie będzie takie trudne, ale zmęczenie paroma intensywnymi dniami jazdy w niskich temperaturach już swoje robiło i w efekcie dojechałem na pociąg z minimalnym 5min zapasem ;)
Zdjęcia
Ostatniego dnia wypadu jadę z Wielkopolski na wschód, tak by wykorzystać dobry wiatr, z góry ustalonego celu nie miałem, w zależności od tego jak by się jechało kilka opcji wchodziło w grę, ostatecznie stanęło na Sierpcu. Pogoda niestety wróciła do normy z soboty, znowu pochmurno, szybko pojawia się syf na drogach. Początek nie za ciekawy, sporo dziurawych dróg, dopiero pod Pyzdrami robi się ciekawiej, fajna droga wzdłuż nadwarciańskich łąk, zjazdy i wjazdy na skarpę. Przejazd przez Konin nieciekawy, kawałek dalej oglądam słynną bazylikę w Licheniu
Przyjemny odcinek za Sompolnem, natomiast po skręcie w izbicy Kujawskiej jazda zaczyna się psuć, wąska droga, ze sporym ruchem. Po 160km wreszcie odpoczywam w cieple, w Macu przy A-1, przejazd przez Włocławek to niestety tragedia, jadę akurat koło godziny 16, zmierzcha, pada, jest wieczorny szczyt komunikacyjny i mnóstwo samochodów wyjeżdża z miasta, w tym samym co ja kierunku. Zepsuło to mocno w sumie najciekawszy odcinek dzisiejszej trasy, czyli fajny, pagórkowaty odcinek przed Dobrzyniem. Nocna końcówka z emocjami, wydawało mi się, że utrzymać średnią 25km/h nie będzie takie trudne, ale zmęczenie paroma intensywnymi dniami jazdy w niskich temperaturach już swoje robiło i w efekcie dojechałem na pociąg z minimalnym 5min zapasem ;)
Zdjęcia
Dane wycieczki:
DST: 232.60 km AVS: 25.01 km/h
ALT: 874 m MAX: 51.80 km/h
Temp:4.0 'C
Niedziela, 12 stycznia 2020Kategoria >100km, >200km, Canyon 2020, Wypad
Tour de WOŚP - dzień 3
W niedzielę jest Finał WOŚP, więc i wtedy startuje nasz maraton. Pobudka już o 6, mamy dowiezione śniadanie, przygotowania sprzętu i koło 7.30 jesteśmy w oddalonej o kilka ledwie kroków hali widowiskowej Oaza, gdzie się odbywa kórnicki finał WOŚP. Nasz grupa na pierwszy z 3 przewidzianych dystansów, czyli 110km startuje jako ostatnia o 7.45, mamy w składzie nawet velomobil ;). Pogoda zupełnie odmienna od wczorajszej, wkrótce po starcie wychodzi słońce, drogi są suche, miejscami widać nawet zalodzenia, temperatura koło 0.
Jechało się przyjemnie, tempo sensowne, koło 26-27km/h, sporo lasów. Ale to były miłe złego początki, bo wszystko się zmieniło po zawróceniu na zachód, druga część trasy prowadziła terenami niemal bezleśnymi i tutaj wiatr mocno już masakrował, a odczuwalna temperatura sporo spadła; grupki się szybko porwały. Tak więc na metę wszyscy docierają z dużą ulgą, niby dystans nie tak wielki, ale ta końcówka nieźle przeczesała ludzi.
W bazie, w ciepełku i po zjedzeniu makaronu defetyzm sieje się na całego, ekipa Sanatorium już obmyśla jak tu się wycofać z ostatniego dystansu ;)
Następny w kolejce był dystans 25km, ten miał zupełnie inne oblicze niż 100km, szybko nastąpiło mocne szarpnięcie, sporo ponad 30km/h, kto się utrzymał to czerpał z grupowej jazdy, kto nie to musiał sam walczyć z wiatrem. Ja co prawda dojechałem w tej ostro tnącej grupce, ale widziałem, że parę osób było trochę zdegustowanych takim stylem jazdy.
Natomiast po tym dystansie defetyzm był już na całego, z tych co planowali jechać wszystkie trzy dystanse zostało już bardzo niewielu, razem z Gosią też ulegliśmy, oddaliśmy trackery i odebraliśmy medale. Ale po rozmowie z Achomem, Waldkiem i Pirzu, którzy mocno Gosię zachęcali do dalszej jazdy - ruszyło nas sumienie i jednak ruszyliśmy razem z nimi na trasę ;)). I to była dobra decyzja, bo całkiem fajna to była jazda. tempo już spokojne, wiatr też zmalał, do tego ładny zachód słońca na trasie. Już nocą dojechaliśmy pod podświetlony zamek w Kórniku
Jednym słowem - bardzo udana impreza, świetnie zorganizowana, udało się w ten sposób zebrać ponad 15tys zł na rzecz WOŚP. Po maratonie jeszcze krótki kawałek za Kórnik i rozkładam biwak w lesie za Zaniemyślem.
Zdjęcia
W niedzielę jest Finał WOŚP, więc i wtedy startuje nasz maraton. Pobudka już o 6, mamy dowiezione śniadanie, przygotowania sprzętu i koło 7.30 jesteśmy w oddalonej o kilka ledwie kroków hali widowiskowej Oaza, gdzie się odbywa kórnicki finał WOŚP. Nasz grupa na pierwszy z 3 przewidzianych dystansów, czyli 110km startuje jako ostatnia o 7.45, mamy w składzie nawet velomobil ;). Pogoda zupełnie odmienna od wczorajszej, wkrótce po starcie wychodzi słońce, drogi są suche, miejscami widać nawet zalodzenia, temperatura koło 0.
Jechało się przyjemnie, tempo sensowne, koło 26-27km/h, sporo lasów. Ale to były miłe złego początki, bo wszystko się zmieniło po zawróceniu na zachód, druga część trasy prowadziła terenami niemal bezleśnymi i tutaj wiatr mocno już masakrował, a odczuwalna temperatura sporo spadła; grupki się szybko porwały. Tak więc na metę wszyscy docierają z dużą ulgą, niby dystans nie tak wielki, ale ta końcówka nieźle przeczesała ludzi.
W bazie, w ciepełku i po zjedzeniu makaronu defetyzm sieje się na całego, ekipa Sanatorium już obmyśla jak tu się wycofać z ostatniego dystansu ;)
Następny w kolejce był dystans 25km, ten miał zupełnie inne oblicze niż 100km, szybko nastąpiło mocne szarpnięcie, sporo ponad 30km/h, kto się utrzymał to czerpał z grupowej jazdy, kto nie to musiał sam walczyć z wiatrem. Ja co prawda dojechałem w tej ostro tnącej grupce, ale widziałem, że parę osób było trochę zdegustowanych takim stylem jazdy.
Natomiast po tym dystansie defetyzm był już na całego, z tych co planowali jechać wszystkie trzy dystanse zostało już bardzo niewielu, razem z Gosią też ulegliśmy, oddaliśmy trackery i odebraliśmy medale. Ale po rozmowie z Achomem, Waldkiem i Pirzu, którzy mocno Gosię zachęcali do dalszej jazdy - ruszyło nas sumienie i jednak ruszyliśmy razem z nimi na trasę ;)). I to była dobra decyzja, bo całkiem fajna to była jazda. tempo już spokojne, wiatr też zmalał, do tego ładny zachód słońca na trasie. Już nocą dojechaliśmy pod podświetlony zamek w Kórniku
Jednym słowem - bardzo udana impreza, świetnie zorganizowana, udało się w ten sposób zebrać ponad 15tys zł na rzecz WOŚP. Po maratonie jeszcze krótki kawałek za Kórnik i rozkładam biwak w lesie za Zaniemyślem.
Zdjęcia
Dane wycieczki:
DST: 209.70 km AVS: 25.47 km/h
ALT: 575 m MAX: 41.30 km/h
Temp:3.0 'C