Pyra Trail

W czerwcu tak się ułożyły starty, że przez 3 weekendy z rzędu wypadał mi maraton ;). Ostatnim w tym zestawieniu była Pyra Trail, która pierwotnie miała się odbyć w kwietniu, ale ze względu na covid została przełożona na czerwiec.

W piątek dojeżdżam pociągiem do Swarzędza, następnie rowerem do bazy imprezy w Prusinowie. Baza elegancka, jest miejsce pod namioty, są sanitariaty, są kiełbaski z grilla. Niestety ze spaniem było słabiutko, praktycznie całą noc oka nie zmrużyłem, ale przy maratonie tej długości jeszcze dramatu nie ma. Poranek schodzi na przygotowaniach do startu, na jazdę w tym maratonie umówiłem się z Gosią, ma też z nami jechać Łukasz Węgiel poznany przez Gosię na trasie Wisły 1200; nasza grupa startuje jako przedostatnia o 8.05.


Na starcie od razu bardzo mocne tempo, zrozumiałe w przypadku mocnych osób, ale tradycyjnie wiele już nie tak mocnych osób jedzie powyżej swoich możliwości i po 3-4h zaczyna je odcinać. Na moim fullu już trzeba było włożyć sporo wysiłku by się utrzymać za ludźmi na gravelach na asfaltach i dobrze ubitych polnych drogach. Pogoda idealna, w dzień maksymalnie okolice 25 stopni, nad ranem okolice 20.

Pyra Trail ma inny układ trasy niż Krwawa Pętla, mniej tu odcinków technicznych, sporo więcej asfaltów (ok. 1/3 trasy), więc gravel wydaje się optymalnym rowerem na tego typu tras. Tak przynajmniej wyglądało to w teorii przed startem, bo rzeczywistość od tego nieco odbiega. Jedziemy w czerwcu, po długim okresie wysokich temperatur - a to oznacza duże ilości piachu na trasie, a na takie odcinki gravel to już taki sobie rower ;). Przez pierwsze godziny trasy strasznie męczy mnie sikanie, co pół h musiałem stawać, przez co Gosia z Łukaszem szybko mi odjechali. Ale, gdy tylko trafiały się piaskownice to na swoim rowerze szybko nadrabiałem dystans do gravelowców, bo tam gdzie oni się ryli i musieli schodzić z rowerów tam ja byłem w stanie przejeżdżać w siodle. Pierwszy odcinek dość kiepski, tutaj grupuje się sporo mało ciekawych asfaltów; ale są i bardzo fajne odcinki - jak jazda nad samą Wartą, czy most kolejowy nad tą rzeką.


W rejonie Ostrowieczna bardzo fajny kawałek z górkami i szybkim zjazdem po płytach, gdzie nawet udaje się przekroczyć 50km/h (tak są takie wzniesienia w Wielkopolsce! :)). Na tym odcinku doganiam Łukasza, który kryzysem płaci za za mocne tempo na początku maratonu, a także kawałek dalej, przed Dolskiem Gosię, odtąd już jedziemy razem; odliczając moje liczne przerwy na sikanie, których na tej imprezie miałem wyjątkowo sporo i po których szybko goniłem ;). Trasa robi się bardziej wymagająca, na tym kawałku jest więcej odcinków terenowych, do tego, jak to w sosnowych lasach dużo piaskownic; Gosia na dwucalowych oponach tez radzi sobie na nich przyzwoicie, lepiej niż ludzie na typowych gravelowych oponach. Kawałek dalej jest odcinek z błędnie puszczonym śladem, trochę trzeba było pokołować, żeby się zorientować jak to objechać, m.in. zaliczając dość ostrą ściankę. Na pierwsze tankowanie stajemy na 85km w Dalewie, nie tracąc wiele czasu ruszamy dalej. 


Kolejne fragmenty aż do najdalej na zachód wysuniętego fragmentu maratonu dość wymagający, sporo terenu, ale i niebrzydkie, jest trochę jeziorek, jest urozmaicenie w postaci wymytych przez ostatnią ulewę koryt lokalnych strumieni itd.. Też i wiatr wiejący dziś z kierunków zachodnich sporo tutaj przeszkadza na odcinkach asfaltowych. W Przemęckim Parku Krajobrazowym trochę podjazdów, dalej się już wypłaszcza, na kolejny postój stajemy w Brennej po ok. 170km w nogach. Niestety słabiutko trafiliśmy, mały lokalny sklepik, bardzo słabo wyposażony.

Kolejny odcinek bardziej "turystyczny", mijamy tutaj serię jezior, nad którymi jest sporo turystów, widzimy też trochę zawodników Pyry zatrzymujących się w tym rejonie na obiad. Dalej przybywa szutrów, także na pozaleśnych terenach, wyraźnie też zaczyna pomagać wiatr. Ten słaby postój rekompensujemy sobie porządniejszym na stacji w Buczu, kawałek za Śmiglem jeszcze mamy z 5min ponadprogramowego postoju na szlabanie kolejowym ;). Odcinek do Śremu to sporo fajnych szutrów, tereny dość puste, kilka górek z których są dość szerokie widoki, więc jedzie się całkiem fajnie. W Śremie postój pod Żabką, by zatankować wszystko przed nocą, bo było wiadomo, że na odcinku do mety już nie ma co liczyć na zaopatrzenie. 

Za Śremem wjeżdżamy na nadwarciańskie łąki, pod względem widoków ekstra kawałek, ale podobnie jeśli chodzi o ilość piachów. Ja na MTB dawałem tu sobie spokojnie radę, ale ludzie na gravelach mocno wyklinali. Wraz ze zmierzchem nad rzeką pojawiają się też masy komarów, stanąć na chwilę nie można, by się do człowieka nie dobrały. Ale generalnie cały ten odcinek udało nam się przejechać jeszcze coś widząc, szczególnie w pierwszej części. Ten odcinek "specjalny" miał ze 20km, później jest już łatwiej, dochodzą asfalty i lepsze szutry, też okazuje się, ze Gosia zapomniała lampki tylnej, ma jedynie słabo świecącą awaryjną lampeczkę, więc na asfaltach jedzie przodem. Końcówka znowu wymagająca, singielek nad jeziorem Kórnickim, później też upierdliwy nawigacyjnie w nocy odcinek i wreszcie wydostajemy się na ostatnie asfaltowe 4km, gdzie tniemy mocno powyżej 30km/h do już bardzo bliskiej mety.

Dojeżdżamy trochę przed północą z czasem 15h36min co dało 35 miejsce na 114 zawodników, więc całkiem przyzwoicie. No a przede wszystkim dało to Gosi drugie miejsce w kobiecej klasyfikacji - więc bardzo elegancko! Podziękowania za wspólną jazdę!


Maraton bardzo fajny, wart polecenia miłośnikom ultramaratonów, może w tym terminie tak nie do końca pod gravel ze względu na spore ilości piachów, ale generalnie trasa jak na rejony Wielkopolski ciekawa, poza może pierwszym, średnio interesującym odcinkiem, ale tak od 60km już całkiem OK. Organizacja świetna - wygodna baza, duże zaangażowanie organizatorów z Kórnickiego Bractwa Rowerowego, dobry posiłek na mecie.
Zdjęcia z maratonu

Komentarze