MRDP - dzień 2

Ruszam na trasę przed 3, chwilę przed chłopakami. Początkowo nie pada, ale po ok. 20-30km znowu zaczyna. W takich warunkach docieram do Siemiatycz, tutaj dochodzi mnie Ryszard Deneka, ja jeszcze trochę zabawiłem na stacji. Kawałek dalej powoli zaczyna świtać, wreszcie też przestaje padać i to na dłużej. Przed Janowem doganiam Hipków, sporo nadrobili znacznie krócej śpiąc, ale taka jazda ma swoją cenę, wyraźnie zamulają i wyprzedzam ich z łatwością. Odcinek do Terespola przyjemny, lubię tędy jeździć, wielokrotnie pokonywałem te kilometry. Przed miastem doganiam Denekę, trochę się będziemy tasować na najbliższym kawałku. Za Terespolem zaczyna się jazda wzdłuż granicy, asfalty to przeplatanka, raz dziury, raz całkiem nieźle, przed Włodawą też wygodne fragmenty GreenVelo o nawierzchni często lepszej niż szosa wojewódzka. Odcinek właściwie zupełnie płaski, pogoda wyraźnie się poprawia, robi się dużo cieplej, często przebłyskuje słońce, front już nam odpuścił na dobre. Jechaliśmy tu w czerwcu z Kotem, ale wtedy obłożenie kilometrami było zupełnie inne, teraz presja czasu jest cały czas ;). Cały odcinek do Zosina przeszedł w miarę przyjemnie, nie forsowałem jakoś tempa, słoneczna pogoda rozleniwiała. Przed samym Zosinem kumulacja dziur, a potem wielka ulga, gdy wjeżdża się na szklankę krajówki do Hrubieszowa.

Na stacji pod Hrubieszowem dogania mnie większa ekipa - Tomek oraz para Michał i Paweł, trochę nadrobili, gdy ja sobie leniwie jechałem wzdłuż granicy ;). Ale mnie coraz bardziej zaczyna niepokoić koło, na płaskim jest jeszcze jako-tako, ale wkrótce zaczną się góry, a Hrubieszów i Przemyśl to jedyne miasta gdzie jest szansa na dostanie klucza do kasety. W Hrubieszowie więc zajeżdżam do sklepu rowerowego, o którym wiedziałem że jest przy samej trasie maratonu i kupuję klucz, a następnie zdejmuję kasetę, bębenek i przesmarowuję go. Naprawa przynosi skutek, problemy ustępują, więc łapię spory zastrzyk do motywacji. Za Hrubieszowem kończy się płaski odcinek, a za Tyszowcami są już solidne hopki, na których ponowne spotkanie z parą jadącą na czele Extreme. W Tomaszowie czar niestety pryska, koło znowu zawyło, wystarczyło kilka zjazdów z gorszym asfaltem i już jest powrót do normy, klnę na to koło na czym świat stoi, w życiu z żadnym modelem kół takich problemów nie miałem, a tu drogie koła i 200km nie są w stanie wytrzymać, a góry dopiero przede mną. Kawałek za Tomaszowem po zjechaniu na drogę wojewódzką po raz pierwszy nocuję pod namiotem, sprzęt noclegowy trochę waży, ale daje dużą mobilność na tego typu trasie.



Komentarze